کانال هُنرواره | Art

او در ماردین، امپراتوری عثمانی و از والدینی ارمنی زاده شد. دوران کودکی او با نسل‌کشی ارمنی‌ها توسط حکومت تُرکان جوان هم‌زمان بود. در سن 16 سالگی والدینِ یوسف او را نزدِ عمویش به کانادا فرستادند، او عکاسی را نزد "جان_گارو" (John_Garo) هنرمند آمریکایی آموخت. یوسف کارش استودیوی خود را در اتاوا در نزدیکی دفتر دولتیِ کانادا برپا کرد. آشنایی او با دهمین نخست‌وزیر کانادا "ویلیام_لیون_مکنزی_کینگ" باعث شد پای مردان سیاسی به استودیوی او باز شود که "وینستون_چرچیل" یکی از آن‌ها بود. امروزه آثار او جزوی از گنجینه‌ی موزه‌ها و نگارخانه‌هایی هم‌چون موزه‌ی هنر مدرن نیویورک، نگارخانه‌ی بین‌المللی پرتره در لندن و موزه‌ی متروپولیتن هنر در نیویورک به حساب می‌آید. او در ثبت لحظاتی که به درون و حالات سوژه‌اش نزدیک باشد تبحر بسیاری داشت. او خود درباره‌ی نحوه‌ی کارش این‌گونه گفته است: "درون هر مرد و زنی، رازی نهفته است و من به عنوان یک عکاس وظیفه دارم تا این را در لحظه‌ای که عکس می‌گیرم فاش کنم..." او این اعتقادش را در تصاویری که از شخصیت‌های مختلف گرفته بود نشان داده است.
در ادامه در چند بخش عکاسی‌های پرتره‌ی معروفی از این هنرمند را ارسال می‌کنم تا با هم ببینیم.

⬇️⬇️⬇️
#عکاسی
@Honarrvareh

درود بر یاران همراه، این نقاشی واقعاً بی‌نظیره! به فضایی که این هنرمند با رنگ و نورپردازی و هم‌چنین ترکیب‌بندیِ شخصیت‌ها ایجاد کرده بیشتر دقت کنیم، هم فضایی تا حدی شاعرانه، هم فضایی تا حدی رعب‌آور و هم مقداری غم‌انگیز ایجاد کرده که مخاطب با نگاه کردن به هر قسمت از این اثر هنری می‌تونه این احساسات رو کاملاً تجربه کنه، میشه گفت یک شاهکارِ فوق‌العاده است!

ارواح در حالاتِ مختلفِ پریشانی و ناامیدی هستند و برخی به سمت هرمس می‌روند در حالی که به او التماس می‌کنند و انگار از او می‌خواهند آن‌ها را به زندگی برگرداند، آن‌ها با پوستی رنگ‌پریده و شبح‌مانند که با پس‌زمینه‌ی تیره تضاد دارد دیده می‌شوند، برهنگی بسیاری از آن‌ها بر ماهیت غم‌انگیز و وضعیت اسفناک آن‌ها می‌افزاید، برخی دیگر از ارواح با رنگی تیره دیده می‌شوند در حالی که آرام هستند گویی این‌ها مرگِ خود را باور کرده‌اند و دیگر تلاشی برای برگشتن به زندگی نمی‌کنند مانند آن پسربچه‌ی کوچک که بسیار آرام نشسته است و انگار به خوابی عمیق فرو رفته است یا آن مردی که جسدِ معشوقه‌اش را در آغوش گرفته و پشت به هرمس ایستاده است و انگار قصد بازگشت به زندگی را ندارد و آماده‌ی رفتن به جهانِ مردگان است. در پس‌زمینه منظره‌ای صخره‌ای و متروک را می‌بینیم که در تاریکی پوشیده شده است، در دوردست بیننده می‌تواند طرحِ کلی ضعیفِ قایقی با یک‌ قایق‌ران را که به ساحلِ رودخانه نزدیک می شود را ببیند. شاخه‌های پیچ‌خورده و بی‌ثمر در پیش‌زمینه به حال و هوای تاریک و وهم‌انگیزِ صحنه بیشتر می‌افزاید. این اثر "آدولف_هیرمی_هیرشل" در این‌جا به شدت تحت‌تأثیر سبک رومانتیسمِ سیاه است که بر تاریکی و رنج‌ و یا وحشت تأکید دارد و نشان دهنده‌ی حالات روحی بسیار قابل‌تأملی بر صفحه‌ی نقاشی است.

#نقاشی
@Honarrvareh

این نقاشی گروهی از ارواح را به تصویر کشیده که به شکل انسان در ساحل رودخانه‌ی آکرون در یک جا جمع شده‌اند که رودخانه‌ای افسانه‌ای در جهان مردگان می‌باشد. این ارواح منتظرِ عبورشان به زندگیِ پس از مرگ هستند که توسط "هرمس" (راهنمای ارواح) هدایت می‌شوند که در مرکز این صحنه ایستاده است. شکل او که در شنلی تیره پوشیده شده و کلاهی همراه با یک پَرِ برافراشته بر سر دارد و کادوسئوس (عصایی با مارهای در هم تنیده) را در دست گرفته است در میان هرج و مرجِ ارواح، اقتدار و آرامش را نمایش می‌دهد. عصایی که در این‌جا در دست هرمس می‌بینیم "عصای چاوش" نیز نامیده می‌شود که از دو مارِ در هم تنیده تشکیل شده‌ است، این نماد باستانی برای قرن‌ها نمایانگر علومِ سِرّی بوده است. هرمس را چوب‌دستی یا عصایی است که در روایتی از جنس طلا می‌باشد و آن را از آپولو به پاداش می‌گیرد، در بالای این عصا دو بال و دو مارِ به هم پیچیده در دو جانب عصا قرار دارند هرمس جادوهای خود را به یاری این عصا جاری می‌سازد. این عصا در کارهای مختلفِ هرمس مانند راهنمای ارواح به جهانِ زیرین کاربرد دارد.

#نقاشی
@Honarrvareh

نحوه‌ی تربیت من به من آموخت که فرهنگ‌ها منزوی نیستند و آن‌گاه که از تماس با آن‌چه متفاوت و چالشگر است محروم شوند، از میان می‌روند. خواندن، نوشتن، درس دادن، آموختن، همه فعالیت‌هایی هستند که هدفشان آشنا کردن تمدن‌ها با یک‌دیگر است. از همان زمان به گونه‌ای ناخودآگاه معتقد بودم و امروز به گونه‌ای خودآگاه معتقدم که هیچ فرهنگی هویت خود را در انزوا حفظ نمی‌کند، هویت در تماس به دست می‌آید، در تقابل و در راه گشودن از میانِ موانع...

از کتاب "خودم با دیگران"
نوشته‌ی "کارلوس_فوئنتس"
ترجمه‌ی "عبدالله_کوثری"، ص 16

@Honarrvareh

"هم‌سازیِ حقوق و ادبیات"

پس به مدرسه‌ی حقوق در دانشگاه ملی رفتم که در آن همان‌طور که فکر می‌کردم، آموختن طوطی‌وار بود. افزایشِ انفجارآسایِ شمارِ دانشجویان همراه بود با حضور معلمانِ کلبی‌مَسلکی که تمامِ وقت کلاس را صرفِ حضور و غیاب دویست دانشجوی حقوق مدنی از الف تا یاء می‌کردند اما استثنائات بزرگی هم بود معلمانی راستین که می‌دانستند قانون جدا از فرهنگ، اخلاق و عدالت نیست. سرآمدانِ اینان تبعیدیانی بودند از جمهوریِ شکست خورده‌ی اسپانیا که دانشگاه‌های مکزیک، مؤسسات انتشاراتی، هنرها و علوم را رونق می‌بخشیدند. "دن‌مانوئل_پدروسو" رئیس سابق دانشگاهِ "سویل"، مطالعه‌ی قانون را با علایقِ ادبی من هم‌ساز کرد. هرگاه که به تلخی از خشکی و ملال‌خیزیِ به حافظه سپردنِ قوانینِ جزایی و تجاری شِکوه می‌کردم، می‌گفت: "قوانین را ول کن، داستایفسکی را بخوان، بالزاک را بخوان، هرچه از قوانین جزایی و تجاری بخواهی در آن‌ها هست..." او همچنین مرا متقاعد کرد که "استاندال" حق داشت بگوید بهترین الگو برای رمانی خوش‌ساخت، مجموعه‌ی قوانین مدنی ناپلئون است. باری، من آموختم که فرهنگ از رابطه‌ها تشکیل شده نَه از جدایی‌ها، خاص کردن منزوی کردن است.

از کتاب "خودم با دیگران"
نوشته‌ی "کارلوس_فوئنتس"
ترجمه‌ی "عبدالله_کوثری"، ص 26

@Honarrvareh

این نقاشی داستانِ کتاب دانیال را درباره‌ی دانیال در چاله‌ی شیرها به تصویر می‌کشد. "بریتون_ریویِر" هنرمندی است که بیشتر به خاطر تصویرسازی دقیق از حیوانات شناخته می‌شود. این تصویر درباره‌ی دانیال که مردی زاهد و درستکار است می‌باشد، او فرمان سلطنتیِ پادشاه را که دستور داده بود دعا به هر خدا یا انسانی به غیر از پادشاه ممنوع است را نادیده می‌گیرد، دانیال به دعا به خدای خود ادامه می‌دهد و این امر باعث می‌شود که جاسوسان به پادشاه گزارش بدهند و پادشاه نیز همراه با ناراحتی و به دلیل فرمانِ صادرشده مجبور می‌شود دانیال را به چاله‌ی شیرها بیندازد و امیدوار است که خدای دانیال او را از شیرها محافظت کند و به طرز معجزه‌آسایی دانیال صبح روز بعد بدون آسیب از چاله‌ی شیرها بیرون می‌آید و توضیح می‌دهد که خدایش فرشته‌ای فرستاده تا دهان شیرها را ببندد. پادشاه خوشحال از این معجزه، دستور می‌دهد که متهمانِ دانیال به چاله‌ی شیرها انداخته شوند و فرمانی صادر می‌کند که خدای دانیال را مورد احترام قرار دهند. در این نقاشی، دانیال باوقار در سمت چپ ترکیب ایستاده است و نور خورشید از طریق پنجره‌ی سیاه‌چاله بر او می‌تابد. آرامش و ثباتِ او در تضاد با هفت شیری است که در سایه‌ها در سمت راست در حال پرسه زدن هستند و فاصله‌ای احتیاط‌آمیز را با او حفظ می‌کنند. بازی نور و سایه در این نقاشی، تَنش را افزایش می‌دهد و طبیعتِ معجزه‌آسای دانیال را در این داستان برجسته می‌کند و همچنین مهارتِ هنرمندانه‌ی "بریتون_ریویِر" را هم در روایتِ داستان و هم در تکنیکِ هنری نشان می‌دهد.

#نقاشی
@Honarrvareh