مجلهٔ انترناسیونالیسم 🚩

✅ طلافروش‌ها و وکیل‌ها کم‌تر از کارگران مالیات پرداخته‌اند

در پایان سال ۱۴۰۰ در حالی که کارگران به طور متوسط در یک سال ۸ میلیون و ۴۰۰ هزار تومان مالیات پرداختند، وکلا ۲ میلیون تومان، موبایل فروش‌ها نزدیک ۳ میلیون و طلافروش‌ها ۶ میلیون مالیات پرداختند. این یعنی خرده‌بورژوازی از زیر بار مالیات فرار می‌کند، ولی کارگران مجبور به پرداخت مالیات هستند ولی مالیات جمع‌آوری شده برای تأمین منافع و رضایت همین خرده‌بورژوازی خرج می‌شود.

«ممکن است در دوران جدید، پیروان مارکسیسم از توانایی ذهنی لازم برای ادامه دادن مسیر علم و تحلیل ویژگی‌های ثابت و خاص تکامل اجتماعی برخوردار نباشند. عدم تحلیل علمی حرکت واقعیت، به ناگزیر به بازتابی تحریف‌شده از واقعیت اجتماعی می‌انجامد؛ و خطای نظری، به نوبه خود، به خطای سیاسی منجر می‌شود.»

«عدم تحلیل علمی به معنای عدم وجود استراتژی انقلابی است. بدون استراتژی، تاکتیک به تاکتیک‌بازی تبدیل می‌شود، انعطاف‌پذیری به دنباله‌روی، احتیاط به تسلیم، تأمل به تردید، استواری به فرقه‌گرایی، تبلیغات به برنامه‌بازی، و تهییج به عوام‌فریبی بدل می‌گردد. آزادی، آگاهی از ضرورت است؛ و آگاهی از واقعیت اجتماعی، شرط لازم برای نظریه‌ای است که از قیدوبندهای کورکننده رها شده باشد.»

«(...) مارکسیسم، مانند هر علم دیگری، از بی‌اعتباری که توسط دشمنان ایجاد شده و توسط دوستان تقویت می‌شود، هراسی ندارد. قدرت علم در حقیقت نهفته است، یعنی در توانایی آن برای بازتاب واقعیت. حقیقت، نیروی مارکسیسم است. باقی مسائل به فرآیند گسترش علم و مبارزه برای اجرای مارکسیسم تعلق دارد، به چرخه‌های پیشروی و عقب‌گرد مربوط می‌شود.»
— آریگو چروتو، «مبارزه کمونیستی»، دسامبر ۱۹۸۹

حساب‌هایی که با هم جور در نمی‌آیند

سال جدید. وضعیت فعلی جنگ غزه به شرح زیر است. ترکیه تحت حکومت مستبدانه رجب طیب اردوغان، در آزادسازی سوریه از دست دیکتاتور بشار اسد مشارکت کرده و از گروه‌های شبه‌نظامی سنی تحت رهبری الجولانی حمایت کرده است. این گروه‌ها تاکنون به دلیل ارتباط با القاعده و دولت اسلامی داعش متهم به تروریسم بوده‌اند. هدف اصلی ترکیه جلوگیری از اتحاد کردهای سوریه با کردهای ترکیه در راستای تشکیل یک کردستان مستقل است. به همین دلیل، آنکارا در حال ایجاد یک منطقه حائل در امتداد مرز است و از روش‌های پاک‌سازی قومی نیز استفاده می‌کند. سوریه اسد، همراه با دولت عراق و گروه‌های حزب‌الله در لبنان، بخشی از یک محور شیعه در حال گسترش تحت رهبری ایران بود که از تهران تا مدیترانه امتداد داشت. این محور نوعی بازدارنده بود که تحت پوشش آن، رژیم آیت‌الله‌ها قصد داشت بمب اتمی خود را بسازد و تل‌آویو را تحت فشار قرار دهد. حتی روسیه پوتین نیز از این موضوع ضربه خورده است.

واقعیت این است که رژیم جدید از شبکه اخوان‌المسلمین بهره‌مند خواهد شد و از حمایت قطر با سرمایه‌داران گاز آن برخوردار است. این موضوع عربستان سعودی و سرمایه‌داران نفتی آن را نگران کرده است، چرا که اخوان‌المسلمین را نوعی اسلام جمهوری‌خواه می‌بینند که مشروعیت خاندان سعودی در مدیریت مکه و درآمدهای نفتی را زیر سوال می‌برد. به همین دلیل، عربستان سعودی به ایالات متحده و اسرائیل نزدیک‌تر شده و با پذیرش توافق‌نامه‌های ابراهیم و برنامه‌های سرمایه‌گذاری چند میلیاردی آن، اکنون به یک تعهد کلی برای تشکیل یک دولت فلسطینی در سرزمین‌های اشغالی در آینده راضی شده است. در اینجا، حکومت خودگردان فلسطینی، حماس را که از حمایت ترکیه برخوردار است، متهم می‌کند که با توافق اسرائیل در غزه مستقر شده‌است. این حکومت خودگردان در حال آماده‌سازی برای توافق‌نامه‌های ابراهیم است و تلاش می‌کند تا کرانه باختری را از شورش‌های اسلام‌گرایانه پاک‌سازی کند، اما به همین دلیل، خود نیز متهم به همکاری با اسرائیل شده‌است. از سوی دیگر، کردهای سوریه نیز از حمایت واشنگتن برخوردارند و خود را طرفدار اسرائیل می‌دانند.

سرتان گیج رفت؟ اینجاست که پیچیدگی‌های خاورمیانه آشکار می‌شود. معادلات برای ایدئولوژی‌های دموکراتیک‌سازی بهار عربی و حتی کمتر برای اسطوره‌های ملی‌گرایی، چه عربی، چه ترکی، چه ایرانی، چه کردی یا فلسطینی، به هم نمی‌خورند. حمایت از خودمختاری کردها به معنای رها کردن فلسطینی‌ها است، و سرنوشت غزه به معاملات بین بورژوازی ترکیه، امیرنشین‌های گاز و پادشاهان نفت بستگی دارد. در همین حال، در غزه، پس از کشتار ۷ اکتبر، انتقام‌جویی اسرائیل ادامه دارد که یادآور قتل‌عام‌های عهد عتیق است، و سرما نیز جان کودکان را می‌گیرد. بار دیگر: تنها وحدت انقلابی پرولتاریا می‌تواند به این بربریت پایان دهد.

لوتتا کمونیستا (مبارزه کمونیستی)

سوسیالیست‌های خلقی (پوپولیست‌ها) در تحلیل‌شان از واقعیت روسیه روشی ذهنی و ایده‌آلیستی را به کار می‌بستند که به کمکش فقط ممکن بود وجوهی را تشخیص داد که روسیه را از دیگر کشورها متمایز می‌کرد. آنان درنتیجه، قادر به شناخت عوامل تعیین‌کننده‌ی مشترک میان واقعیت روسیه با دیگر کشورهای سرمایه‌داری (یعنی، روابط تولید) نبودند. لنین با وارونه‌ساختن این روش، ازنو، درستی روشی را اثبات کرد که با کاربردش می‌توانست – حتی در روسیه – به‌طور عینی تشخیص دهد کدام روابط و پدیده‌های اجتماعیِ ذاتی روابط غالب تولید در کار بوده و خواهند بود. کاربرد این روش هم‌چنین امکان دستیابی به درکی عینی، و نه‌فقط ذهنی، از همه‌ی پدیده‌های سیاسی‌ای را فراهم می‌کند که برسازنده‌ی سازوکار روساختی حرکتِ نهفته در پس همه‌ی روابط اجتماعی‌اند. اما این تنها دستاورد روشی لنین نبود. او هم‌چنین ازنو درستی روشی را اثبات کرد که با کاربردش می‌تواند بر اساس خصوصیت‌های تیپیک یک واقعیت اجتماعی معین – و تنها به اتکای همین خصوصیت‌ها – همه‌ی وجوه منحصربه‌فرد آن، یا به‌عبارت دیگر، خودویژگی‌هایش را بررسی کند.

و این‌جاست که «خودویژگی»، «اَشکال خودویژه» و «تفاوت‌های ملی»، و به‌عبارت دیگر، همه‌ی آن وجوهی که تنها اپورتونیست‌های احمق با سطحی‌نگری متافیزیکی‌شان می‌توانند «تازه» قلمداد کنند، سرشت بوالهوسانه و ذهنی‌شان را از دست می‌دهند و به ایده‌هایی علمی بدل می‌شوند که تنها مارکسیسم قادر به تحقق، انکشاف و معنادادن انضمامی به آن‌ها در چارچوب یک تحلیل کلی است.

متأسفانه شاهد سکوت خفت‌آلود چپ در برابر موج افغان‌ستیزی موجود که حمله‌ای علیه طبقهٔ ما است هستیم. چپی که نسبت به موج حمله به چندین میلیون عضو از طبقهٔ خود بی‌اعتناست را نمی‌توان نمایندهٔ طبقهٔ کارگر که جهانی است دانست. چپ ما هنوز از بند ملی‌گرایی چه محلی و چه ایرانی نگسسته است و ریشهٔ این پیوند هم نفوذ خرده‌بورژوازی در جریان چپ است. چپ تا زمانی انترناسیونالیسم و استقلال طبقاتی را در رأس برنامه‌های خود قرار نداده است، یعنی حملهٔ همزمان به هر شکلی از ملی‌گرایی و وطن‌دوستی با هر نامی، چه ایرانی، چه ترکی و کردی، یا افغان، و به خرده‌بورژوازی در اشکال مختلف آن، نمی‌تواند در برابر طوفان‌های پیش رو استراتژی مشخصی داشته باشد و لاجرم در مسیر تاریخ بازیگر بی‌عملی خواهد بود همانطور که اکنون در برابر موج مهاجرستیزی بی‌عمل و بی‌اعتناست.

این واقعیت مهاجرستیزی و نژادپرستی است! اگر در برابر این سکوت کنید سراغ شما و عزیزانتان هم خواهد آمد!

گفتم افغانی حیوونه حیوون وحشی هم خودش هم توله ش رو باید کشت

‏اگر دنبالِ کتاب یا مجله‌ای هستید اینجا سرچ کنید؛ انگار همزمان در LibGen, Z-Lib, Sci-Hub, DuXiu و ... سرچ کردید. هدفِ این سایت آرشیوکردنِ کلِ میراثِ مکتوبِ بشریته. متن‌بازه؛ اگر روزی از کار بیفته دوباره یه جایِ دیگه بالا می‌آد. تا الان ۱ پتابایت آرشیوکرده.

www.annas-archive.org‎

استراتژی آمریکا که از دوران اوباما شروع شد مهار چین است. منتها هر یک از جناح‌های اصلی بورژوازی آمریکا تاکتیک‌های خودشان را برای این استراتژی دارند. ترامپ با جنگ اقتصادی و تنش مستقیم با چین سعی در مهار جاده ابریشم و پیشروی چین را داشت ولی دموکرات‌ها در دوران بایدن سیاست ایزوله کردن چین را از طریق تضعیف کشورهای نزدیک به چین چون روسیه، کره شمالی و ایران پیش بردند. جنگ روسیه-اوکراین (ناتو)، تحریم‌های بی‌سابقه علیه روسیه، کره شمالی و ایران در این راستا بودند. سیاست مهار چین توسط ترامپ ادامه خواهد یافت، منتها اشکال دیگری به خود خواهد گرفت. سیاست مهار چین به تشدید تنش‌های امپریالیستی منتهی خواهد شد که در بالا به آن اشاره شد.

طبقه کارگر باید دریابد که در ساختار سرمایه‌داری، چه دموکرات‌ها و چه جمهوری‌خواهان، همگی خدمت‌گزار سرمایه و نمایندگان منافع بورژوازی هستند و با انتخاب این یا آن حزب چیزی برای آنان تغییر نخواهد کرد. طبقه کارگر باید آگاه باشد که امید به تغییر از طریق انتخابات بورژوایی بی‌فایده است و تنها مبارزات متحدانه و سراسری می‌تواند زمینه را برای تحول واقعی و پایان دادن به استثمار و ستم سرمایه‌داری فراهم آورد. تنها از طریق مبارزه متحدانه، خودسازمان‌دهی و آگاهی طبقاتی است که طبقه کارگر می‌تواند با شرایط موجود مقابله کرده و در برابر سیاست‌های سرکوب‌گرانه ایستادگی کند.

طبقه کارگر یک طبقه جهانی است و به همین ترتیب، مبارزه طبقاتی نیز ماهیتی جهانی دارد. طبقه کارگر آمریکا، به عنوان بخشی مهم از طبقه کارگر جهانی، تنها می‌تواند بر حمایت و همبستگی طبقاتی کارگران سایر کشورها تکیه کند، نه اینکه به جناح‌های بورژوازی برای بهبود شرایط خود امید ببندد. تنها طبقه کارگر جهانی است که با مبارزه انترناسیونالیستی و طرح کیفرخواست خود علیه نظام سرمایه‌داری، از طریق انقلاب کمونیستی، می‌تواند به توحش سرمایه‌داری پایان داده و آینده‌ای روشن برای بشریت رقم بزند.

آینده متعلق به مبارزهٔ طبقاتی است!

پس از کمپین انتخاباتى غیر متداول با سنت دموکراسى بورژوازی، ترامپ با شعار «عظمت را دوباره به آمریکا بازگردانیم» پیروز انتخابات شد. برخلاف کمپین‌های انتخاباتی قبلی که میلیاردرها و سلبریتی‌ها معمولاً از پشت صحنه، جناح مورد نظر خود را مورد حمایت قرار می‌دادند، این بار مستقیماً وارد کارزار شدند تا تنور انتخاباتی بیشتر داغ شود. پیشنهاد لاتاری روزانه یک میلیون دلاری ایلان ماسک برای افراد ثبت‌نام‌کننده به عنوان رأی‌دهنده، حتی با قوانین دموکراسی بورژوایی نیز مشکل‌ساز است. پیشنهاد پول یا مزایا برای تشویق به رأی دادن یا ثبت‌نام رأی‌دهندگان می‌تواند به عنوان رشوه تلقی شود و چهره دموکراسی بورژوازی را به شدت زیر سوال می‌برد. در جبهه دموکرات‌ها، آن‌ها به همراه رسانه‌های بین‌المللی همسو، با اشاره به خطر بازگشت فاشیسم، تلاش کردند تا با هشدار درباره بازگشت احتمالی ترامپ، مردم را ترغیب کنند که از کامالا هریس حمایت کنند.

با وجود استفاده از تمام ابزارها برای کشاندن مردم به پای صندوق‌های رأی، نرخ مشارکت در سال ۲۰۲۳ کمتر از سال ۲۰۲۰ بود. در انتخابات ۲۰۱۴، نرخ مشارکت حدود ۵۵.۷٪ بود، به این معنی که حدود ۱۰۰ میلیون نفر در انتخابات شرکت نکردند. در انتخابات ۲۰۲۰، این نرخ به ۶۸٪ رسید، یعنی حدود ۸۰ میلیون نفر از رأی دادن صرف‌نظر کردند. در انتخابات ۲۰۲۳، نرخ مشارکت به ۶۱.۳٪ کاهش یافت و تقریباً ۹۲.۵ میلیون نفر در انتخابات شرکت نکردند. در این انتخابات، ترامپ با کسب ۷۲.۲ میلیون رأی پیروز شد. اگرچه ترامپ در مقایسه با سال ۲۰۱۴ آراء بیشتری به دست آورد، اما به نظر می‌رسد آراء او کمتر از سال ۲۰۲۰ باشد، انتخاباتی که در آن شکست خورد. نه ترامپ و نه کامالا هریس گزینه‌های ایده‌آل جناح‌های بورژوای آمریکا نیستند؛ به عبارتی دیگر، بورژوازی آمریکا نتوانست مانند گذشته بازی انتخاباتی را به گونه‌ای مهندسی کند که بدون جنجال هیئت حاکمه جدید را تثبیت نماید.

ترامپ، با سیاست‌های پوپولیستی، وعده‌های توخالی و بهره‌گیری از خشم و ناامیدی مردم، خود را به عنوان ناجی و نماینده «مردم عادی» معرفی کرد. وعده‌های او برای بهبود وضعیت اقتصادی طبقه کارگر چیزی جز تلاشی برای سرپوش گذاشتن بر واقعیت تلخ افزایش نابرابری و استثمار بیشتر نیست.

ترامپ همواره از طریق تحریک احساسات ملی‌گرایانه و با تحریک تفرقه‌های قومی، نژادی و جنسیتی سعی دارد میان گروه‌های مختلف اجتماعی اختلاف بیندازد تا همبستگی و اتحاد طبقاتی را از میان ببرد. با ایجاد تفرقه میان کارگران سفیدپوست و مهاجران، سعی کرده است توجه‌ها را از مشکلات واقعی که سیستم سرمایه‌داری به وجود آورده است منحرف کند.

سیاست‌های ترامپ علیه مهاجران، اقلیت‌ها و اقشار آسیب‌پذیر اجتماعی نه تنها به افزایش تفرقه منجر می‌شود، بلکه از آن‌ها برای سرکوب مبارزات متحدانهٔ طبقهٔ کارگر بهره‌برداری خواهد کرد. به ویژه در دوران اوج بحران اقتصادی و نابرابری‌های اجتماعی، به معنای تشدید سیاست‌های سرکوب‌گرانه و استثمارگرایانه است.

ترامپ در دوران ریاست‌جمهوری قبلی خود بارها و بارها نشان داد که اولویتش منافع طبقه سرمایه‌دار است. او با کاهش مالیات برای سرمایه‌داران و شرکت‌های بزرگ و تقویت قوانین ضدکارگری، سیاست‌های روشنی در راستای خدمت به بورژوازی داشت. حال، بازگشت او به قدرت نه تنها به تداوم این سیاست‌ها خواهد انجامید بلکه سرکوب اعتراضات کارگری و اجتماعی را تشدید خواهد کرد. از سوی دیگر، نزدیکی او به چهره‌هایی مانند ایلان ماسک، که به صراحت با حقوق کارگران مخالفت کرده‌اند، نشان از دولتی دارد که علیه حقوق کارگران و برای منافع بی‌حد و مرز سرمایه‌داران تلاش خواهد کرد.

ترامپ در نقش یک صلح‌طلب ظاهر شد و ادعا کرد به جنگ اوکراین پایان می‌دهد و صلح را در خاورمیانه برقرار می‌کند و ظاهراً به اسرائیل گفته است تا ورود او به کاخ سفید کار را باید تمام کند. با این حال، ما شاهد افزایش تنش‌های امپریالیستی خواهیم بود نه به خاطر اینکه ترامپ انسان بی‌ثبات و غیرقابل پیش‌بینی است و معلوم نیست دست به چه اقداماتی خواهد زد بلکه به این خاطر که اولاً تنش‌ها محصول سرمایه‌داری انحطاط یافته است و ثانیاً تنش‌ها در سرمایه‌داری انحطاط‌یافته، شکل مخرب‌تری پیدا کرده است. به عبارت بهتر فارغ از اینکه چه کسی ساکن کاخ سفید شود، به لحاظ دیالکتیکی تنش‌های امپریالیستی خود را بروز خواهند داد.