#درست_خوانی

در ستایش پیر هرات ۲ 👇

‌‌‌‌‌‌‌
نه بَر‌کشید‌ه‌ی جاه تو، پست داند* شد،
نه اوفتاده‌ی زخم تو، بر تواند خاست

اگر به بیخرَدی، حاسدی سخن گوید،
خرَد‌پژوه* شناسد که پایه‌ی تو کجاست

وگر کسی به‌ سرِ خود شکر فرو ریزد،
شگفت نیست؛ که در هر سری، دگر سوداست

بزرگوارا! مانا،* طریق و سیرت من،
نه بر مثال و طریقِ جماعتِ شعراست

ز بی‌فروغی بازار شعر، خاطر من،
از آن‌چه بود، نیفزود، وز فزوده نکاست

چو خواستار* بوَد، خاطرم سخن نارد
بدان مثال که خواننده در تواند خواست

به غربت 👇

اگر چه نرگسدان‌ها، ز سیم و زر سازند،
برای نرگس، هم* خاکِ نرگِسِستان به

به‌غربت اندر اگر سیم و زر فراوان است،
هنوز هم وطن خویش و بیت احزان به

غم روزگار 👇

دردا و دریغا که چنین در هوسی،
کردیم تن عزیز، خس بَهرِ خسی*

زَهرِ غم روزگار خوردیم بسی
از دست دل خویش، نه از دست کسی

#ازرقی هروی

#واژگان
*پست داند شد:
می‌تواند خوار و زبون شود
﴿دانستن: (کاربرد کهن) توانستن﴾

*خِرَدپژوه: جویای خرد
*مانا: همانا؛ گویی
*خواستار: خواهان، علاقه‌مند

*هم: (در مقایسه و برتری دادن) باز هم

*خس: حقیر
*خس: انسان فرومایه

#آموزشی
#وزن
۳۰ فروردین ۱۴۰۱
@Gaahgoft