میان آنچه می‌گوییم و آنچه شنیده می‌شود، شکافی همیشگی وجود دارد؛ شکافی که امیال، هراس‌ها و فقدان‌ها را در خود پنهان دارد. گفتار، همانند سایه‌ای از آنچه قصد بیانش را داریم، به سوی دیگری می‌رود اما هرگز کاملاً دریافت نمی‌شود. به تعبیر لکان، زبان ما در حصار ناخودآگاه، معنا را به‌سوی دیگری روانه می‌کند، ولی هرگز به مقصد نهایی نمی‌رسد. پس سوءتفاهم، نه نقص ارتباط، بلکه ذات زبان است.

متن: #عباس_ناظری


@existentialistt