می‌گوید «شنیدی رزیدنت سال یک ارتوپدی خودکشی کرده؟» می‌گویم «نه». می‌گوید: «الآن من نگرانت شدم و از حالا می‌خوام سعی کنم بیشتر حواسم بهت باشه و چکت کنم.» می‌گویم: «خیالت راحت، من خودکشی نمی‌کنم. بکنم هم بابت تنهایی خودکشی نمی‌کنم. اتفاقا اگه چیزی باعث خودکشیم بشه اون معاشرت بیش از حد با مردم احمق و نادان و به‌دردنخوره.» حالا این که شوخی بود اما خودکشی را جدی بگیرید دوستان! این‌جوری نیست که طرف خوشی زده باشد زیر دلش و تا تقی به توقی خورده تصمیم گرفته باشد خودش را بکشد. خودکشی وقتی اتفاق می‌افتد که فرد فکر می‌کند در چاه بی‌انتهای سیاهی افتاده و نه راه فراری دارد و نه کسی هست که کمکش کند، به خاطر همین است که تحقیقات نشان داده که نود درصد افرادی که اقدام به خودکشی می‌کنند دارای افسردگی ماژور بوده‌اند و نزدیک به پنجاه درصد این اقدامات نه به قصد مرگ که به قصد رساندن فریاد کمک‌خواهی خود به دیگران انجام می‌شود. به‌جز این مورد یک‌سری آلارم‌ساین‌ها و علائم هشدار قبل از خودکشی در فرد وجود دارد که بد نیست باهاش آشنا باشیم. مواردی مثل ۱. «صحبت در مورد خودکشی و استفاده از عباراتی مثل من می‌خواهم خودم رو بکشم یا کاش کرده بودم»، ۲. خرید ابزار خودکشی مثل تعداد بیش از حد از یک داروی خاص، ۳. ایزوله‌کردن خود و دوری از جامعه و ارتباط با مردم، ۴. علاقه‌ی بیش از حد به مفاهیمی مثل مرگ و خودکشی و خشونت، ۵. ابراز احساس سربار بودن برای دیگران ۶. احساس به دام افتادن یا ناامیدی در یک موقعیت یا مشکل، ۷. خداحافظی با مردم به گونه ای که انگار این‌ها آخرین خداحافظی است. پس از حالا اگه با استوری، پیام یا حرفی که یکی از آلارم‌ساین‌های بالا را داشت روبه‌رو شدید فکر نکنید که این لزوما یک چس‌ناله‌ی عادی است و خودکشی فقط مال همسایه است و قرار نیست در اطرافیانتان رخ دهد. گوشی را بردارید و با یک ریپلای، پیام و یا حتی یک تماس ساده بهش واکنش نشان بدهید. شاید شما ارزش این کارتان را درک نکنید اما همین یک کار ساده حکم آن طنابی را دارد که از بالای چاه برای نجات دادنش پرت کرده‌اید پایین. و به خاطر داشته باشید که خودکشی فقط مرگ یک شخص نیست، مرگ یک خانواده و اجتماع هم است و زندگی هرچه‌قدر تخمی باشد باز هم مجوزی برای خودکشی نیست.