زمستونشو از بهار بیشتر دوست داره باغبونی
که دیده از گلاش نامهربونی ...
یه جوری غصه خورده که صدای گریه هاش مشهور شهره
ولی با گل ها قهره ...

یه باغبون خسته از چهار فصل زمونه می‌خواد باغو بسازه اما می‌ترسه نتونه
می‌دونه خیلی وقته افتاده آتیش به جونِ گلای باغِ این دوره زمونه

اَمون از اون باغی که آسمونش دلش گرفته مثلِ باغبونش
اَمون از اون گلی که خار و تیغش زده به زخمِ بهترین رفیقش

چه ساده دل برید از عشق و باغش باغبونی
که دید از غنچه هاش نامهربونی ...
چه شب ها بینِ دستاش این گلای سردو ها کرد
ولی کی بهش وفا کرد ...