من آماده‌ام.

موزیک رو پلی میکنم و تو اتاق تاریک و آروم دراز میکشم. چشمام رو میبندم و آماده میشم تا بخوابم. به زندگی فکر میکنم و بیشتر از اون به مرگ. به این فکر میکنم که اگه وقتی خوابم مرگ به ملاقاتم بیاد، با دیدنش لبخند میزنم. بدون اینکه مقاومت بکنم میذارم دستم رو بگیره و همراه خودش ببره. شاید چون از سهمی که از زندگی داشتم راضیم و حس میکنم گود اینافی که ازش نیاز بوده رو تجربه کردم. شاید هم چون خسته‌ام و میدونم اگه من رو با خودش ببره دیگه نیازی به این هر روز بیدار شدن و از اول تلاش کردن نخواهد بود. من مشتاق دیدارش هستم و خیلی وقته که انتظارش رو میکشم. ایلان همیشه میگه یا بازی نکن یا اگه بازی میکنی برای برد بازی کن. به این فکر میکنم که اگه بازی امشب تو همین مرحله ای که هست تموم بشه برام کاملا ایده‌آل هست و مطمئنم در آرامش خواهم بود. اما اگر قرار باشه ادامه پیدا کنه، اگر قراره باشه فردا صبح دوباره بیدار بشم و ببینم هنوز اینجا هستم، در وهله اول کمی ناراحت میشم. ولی بعدش احتمالا با خودم میگم زندگی همینه دیگه، قرار نیست که به همین سادگی به هر چیزی که میخوایم برسیم که. احتمالا از جام پا میشم و میگم اشکال نداره، حالا که هنوز اینجا هستم، بذار یک هفته دیگه هم با تمام توان میجنگم و برای برد بازی میکنم.

i'm ready.