«این است ای راهبان، حقیقت فرونشاندن رنج، فرونشاندن رنج به مدد نابودی کامل جمله‌ی تمایلات، بدان‌سان که آنان را از خود دور سازید و از خویشتن جدا کنید و خویشتن را از آن‌ها تمیز دهید و آن‌ها را در وجود خود جای ندهید.»

#داریوش_شایگان
#ادیان_و_مکتب‌های_فلسفی_هند
(جلد اول، فصل چهارم، دین بودا)

در این جهانِ رنج، اولین قدم در رهِ رستگاریِ آدمی –بر فرض که رهی هم باشد– سلامتیِ کامل جسمانی، به معنای نابودنِ درد در جسم و جانِ اوست. البته که سعادت، در معنای «هنرِ شاد و خوش‌حال زیستن»، امیدی‌ست واهی و پوچ؛ بل در معنای ارسطوییِ آن، یعنی فراغت از رنج‌‌هاست.

چنان که او خود در عبارات حکیمانه‌ی اخلاق نیکوماخوس گفت: «انسان فرزانه نه در پی لذت، که به دنبال دوری از رنج است». راِه رستگاریِ نهاییِ آدمی، مسیرِ آرامش درون و دوری از اندوهِ افزون در زندگی، دوری از هر خواست و آرزویی است. دیگر نخواستن، دیگر آرزو نکردن، دوری از تشویش و اضطرابِ هم‌آمیزی با جهان و زندگی، تا هنگامه‌ی پُر سعادتِ مرگ که هیچ‌چیز والاتر از آن در جهان نیست... وارستگی همانا رستگاری‌ست.

#محمد_اسماعیلی
#مجله_برخط_فلسفه
@Philosophicalir