# ادامه از مطلب قبل #
↔️ ماندن در فضای بی‌خاصیت ِ انگیزه‌کُش ِ فسیل‌کننده‌ی سیاست‌بازی ِ نسل‌دومی‌ها و اولی‌ها است که ما را دچار تشویش ساخته. و الا عقب‌ماندگی‌های امروز انقلاب، از دهه چهل و پنجاه بیشتر نیست. و توان ما هم از جوانان جهادی دهه‌ی شصت، کمتر نیست.
🔹 اگر طرحچی‌ها و ناجیان‌ها و تقی رضوی‌ها توانستند در دوره‌ی ریاست بازرگان‌ها و بنی‌صدرها و میرحسین‌ها حماسه و تغییر واقعی ایجاد کنند و حرکت اجتماعی الگوساز ِ جهادسازندگی را خلق نمایند، ما هم امروز می‌توانیم.
🔺اصلاً همه درد و مطالبه‌ی ما از نسل اول و دوم این است که چرا کرکره‌ی جهاد را پایین کشیدند و آن را به خاطره و همایش تبدیل کردند و حالا عملاً از رهبری می خواهند که کرکره‌ی آرمانخواهی را هم پایین بکشد و رضایت بدهد به وضع موجود.
⬅️ ریشه‌ی عقب‌ماندگی‌ها را هدف بگیرید و برایش چاره کنید.
ریشه، عدم تصمیم‌گیری رهبری برای اصلاحات اساسی نیست.
ریشه، عدم واگذاری مدیریت‌ها و ماموریت‌های انقلابی به جوانان جهادی توانمند است که همه‌ی دستگاه‌ها و مدیران و عالی‌منصبان جمهوری اسلامی، از چپ و راست گرفته تا سپاه و دانشگاه و حوزه و ائمه جمعه و ...
در این یک وجه، یعنی ندیدن جوانان جهادی، و نسپردن مأموریت‌های انقلاب و کشور به آنها، متفق‌الوضع و مشترک‌المنافع هستند.
شاهد مثال، هم تکنوکرات‌هایی هستند که با داشتن دولت و قدرت بلامنازع در عرصه مدیریت‌ها بویژه حوزه اقتصاد،
حتی به جوانان تحصیلکرده‌ی اصلاح‌طلب هم میدان نمی‌دهند و همان وزرای فرتوت نسل اول را بر کرسی نشانده‌اند
و هم مدیران ارشد نهادهای انقلابی از جمله سپاه که تصور می‌کنند جوان انقلابی فقط آنها بودند که در دهه‌ی شصت درخشیدند و انقلاب، دیگر نتوانسته مدیر جوان جهادی بالقوه پرورش بدهد
.
⏪ راهکار مشکلات سرطانی مملکت،
این نیست که رهبر همچون یک امپراتور خودکامه، فرمان تغییرات صادر کند و مدیران موجود را بیرون بریزد.
چون جمهوری اسلامی، اول، یک «جمهوری» است. گره به دست مردم باید حل شود.
مردمی که جهاد ِ گسترده‌ی جوانان را ببینند، یقیناً دیگر چپ و راست برای‌شان رنگی ندارد و خود، اقدام به تغییرات گسترده و البته نرم در حکومت خواهند زد، با اختیار «انتخابی» که دارند. هرچند همه‌ی آن جماعت، برای‌شان بخواهد مهندسی انتخابات کند.
⏹ مشکل اینجاست که مردم هنوز نمی‌دانند که آیا نسل ما بجز تحلیل‌بافی و رسانه‌بازی و انتقادگری، هنر دیگری هم در چنته دارد یا خیر.
نمی‌دانند که ما چقدر «مرد میدان» هستیم.
مطمئن نیستند که اگر مناصب به دست ما برسد، باز هم همان اشرافی‌گری‌ها و ارباب‌صفتی‌ها و پشت‌میزنشینی‌ها و مسابقه‌ی رفاه‌دادن‌ها تکرار بشود یا نشود.
ما هنوز شایستگی خود را در زمامداری، برای مردم و انقلاب اثبات نکرده‌ایم.
راهکارش پیوستن به شبکه‌های شبه‌باندی حزب‌شونده‌ی حضرات کذا نیست.
فقط و فقط شروع حرکت‌های جهادی اجتماعی است که ما را نجات می‌دهد.
جهادهایی همه‌جانبه و میدانی و در متن ِ زیستن با مردم.
جلودار این جهادها عناصری از جنس خودمان هستند نه هیچ شخصیت و سازمان و نهادی از نسل اول و دوم.
*⃣ جهادمان را شروع کنیم عزیزان...
آنگاه خواهیم دید رهبری هم تصمیمات اساسی‌تری نسبت به امروز خواهد گرفت.
۱۹ فروردین ۹۷ - بیرجند
https://t.me/joinchat/AAAAAEJLdxfs8xce1TkqDA
↔️ ماندن در فضای بی‌خاصیت ِ انگیزه‌کُش ِ فسیل‌کننده‌ی سیاست‌بازی ِ نسل‌دومی‌ها و اولی‌ها است که ما را دچار تشویش ساخته. و الا عقب‌ماندگی‌های امروز انقلاب، از دهه چهل و پنجاه بیشتر نیست. و توان ما هم از جوانان جهادی دهه‌ی شصت، کمتر نیست.
🔹 اگر طرحچی‌ها و ناجیان‌ها و تقی رضوی‌ها توانستند در دوره‌ی ریاست بازرگان‌ها و بنی‌صدرها و میرحسین‌ها حماسه و تغییر واقعی ایجاد کنند و حرکت اجتماعی الگوساز ِ جهادسازندگی را خلق نمایند، ما هم امروز می‌توانیم.
🔺اصلاً همه درد و مطالبه‌ی ما از نسل اول و دوم این است که چرا کرکره‌ی جهاد را پایین کشیدند و آن را به خاطره و همایش تبدیل کردند و حالا عملاً از رهبری می خواهند که کرکره‌ی آرمانخواهی را هم پایین بکشد و رضایت بدهد به وضع موجود.
⬅️ ریشه‌ی عقب‌ماندگی‌ها را هدف بگیرید و برایش چاره کنید.
ریشه، عدم تصمیم‌گیری رهبری برای اصلاحات اساسی نیست.
ریشه، عدم واگذاری مدیریت‌ها و ماموریت‌های انقلابی به جوانان جهادی توانمند است که همه‌ی دستگاه‌ها و مدیران و عالی‌منصبان جمهوری اسلامی، از چپ و راست گرفته تا سپاه و دانشگاه و حوزه و ائمه جمعه و ...
در این یک وجه، یعنی ندیدن جوانان جهادی، و نسپردن مأموریت‌های انقلاب و کشور به آنها، متفق‌الوضع و مشترک‌المنافع هستند.
شاهد مثال، هم تکنوکرات‌هایی هستند که با داشتن دولت و قدرت بلامنازع در عرصه مدیریت‌ها بویژه حوزه اقتصاد،
حتی به جوانان تحصیلکرده‌ی اصلاح‌طلب هم میدان نمی‌دهند و همان وزرای فرتوت نسل اول را بر کرسی نشانده‌اند
و هم مدیران ارشد نهادهای انقلابی از جمله سپاه که تصور می‌کنند جوان انقلابی فقط آنها بودند که در دهه‌ی شصت درخشیدند و انقلاب، دیگر نتوانسته مدیر جوان جهادی بالقوه پرورش بدهد
.
⏪ راهکار مشکلات سرطانی مملکت،
این نیست که رهبر همچون یک امپراتور خودکامه، فرمان تغییرات صادر کند و مدیران موجود را بیرون بریزد.
چون جمهوری اسلامی، اول، یک «جمهوری» است. گره به دست مردم باید حل شود.
مردمی که جهاد ِ گسترده‌ی جوانان را ببینند، یقیناً دیگر چپ و راست برای‌شان رنگی ندارد و خود، اقدام به تغییرات گسترده و البته نرم در حکومت خواهند زد، با اختیار «انتخابی» که دارند. هرچند همه‌ی آن جماعت، برای‌شان بخواهد مهندسی انتخابات کند.
⏹ مشکل اینجاست که مردم هنوز نمی‌دانند که آیا نسل ما بجز تحلیل‌بافی و رسانه‌بازی و انتقادگری، هنر دیگری هم در چنته دارد یا خیر.
نمی‌دانند که ما چقدر «مرد میدان» هستیم.
مطمئن نیستند که اگر مناصب به دست ما برسد، باز هم همان اشرافی‌گری‌ها و ارباب‌صفتی‌ها و پشت‌میزنشینی‌ها و مسابقه‌ی رفاه‌دادن‌ها تکرار بشود یا نشود.
ما هنوز شایستگی خود را در زمامداری، برای مردم و انقلاب اثبات نکرده‌ایم.
راهکارش پیوستن به شبکه‌های شبه‌باندی حزب‌شونده‌ی حضرات کذا نیست.
فقط و فقط شروع حرکت‌های جهادی اجتماعی است که ما را نجات می‌دهد.
جهادهایی همه‌جانبه و میدانی و در متن ِ زیستن با مردم.
جلودار این جهادها عناصری از جنس خودمان هستند نه هیچ شخصیت و سازمان و نهادی از نسل اول و دوم.
*⃣ جهادمان را شروع کنیم عزیزان...
آنگاه خواهیم دید رهبری هم تصمیمات اساسی‌تری نسبت به امروز خواهد گرفت.
۱۹ فروردین ۹۷ - بیرجند
https://t.me/joinchat/AAAAAEJLdxfs8xce1TkqDA