بعضی وقت ها فکر میکنم که کلام و شعر، روی موسیقی سوار میشن تا مانع شیرجه زدن افرادی بشن که نمیتونن ماهیت موسیقی پشت اون کلام رو درک کنن، مثل یه جور استخر کم عمق که در عین هدیه دادن لذت آب تنی، جلوی غرق شدن افراد نابلد رو میگیره.
و البته وقتی ساعت به نهایت شب میرسه، دیگه هیچ کلام و هیچ شعری کافی نیست و فقط صداست که بدون رقیب میتازه.
پست راک، موسیقی جمعی گوش دادن نیست، حتی موسیقی وقت شادی یا استوری کردن توی اینستا و ... هم نیست، یه مخدره که فقط وقتی باید استفاده بشه که تنهایی و میخوای توی عمق صدا ها و تصویر های ذهنی که ازشون حاصل میشه غوطه ور بشی، و نه هیچ چیز دیگه ای در پسش، در پیشش، کنارش، یا همراهش.
این بندِ بندر عباسی رو اگر خوشتون اومد میتونین دنبال کنین.
@route71#current_mood
