اضطراب | Angst

رفتن و نشستن
به که دویدن و گسستن

#سعدی

https://t.me/voresangst

آنکه بر دینار دسترس ندارد
در همه دنیا کس ندارد

#سعدی

https://t.me/voresangst

این مردمان به نفاق خوشدل می‌شوند و به راستی غمگین می‌شوند.

#شمس

https://t.me/voresangst

و گفت افضل طاعات؛ حفظ اوقات است.

#تذکره‌اولیا

https://t.me/voresangst

جنگ کردن با خردمندان آسان‌تر است
که حلوا خوردن با بی‌خردان

#تذکره‌الاولیا

https://t.me/voresangst

از آن فراز و این فرود غم مخور
زمانه بر بلند و پست می‌رود

#ابتهاج

https://t.me/voresangst

نیم عمرت در پریشانی رود
نیم دیگر در پشیمانی رود

#مولانا

https://t.me/voresangst

دو کس رنج بیهوده بردند و سعی بی‌فایده کردند:
یکی آنکه اندوخت و نخورد
و دیگر که آموخت و نکرد.

#سعدی

https://t.me/voresangst

عشق من، به خواب بسپار آن سر خواب‌آلود را
ای انسانی که بر بازوی بی‌وفای من آرمیدی؛
زمان و تب‌های مکرر زیبایی فردی را از بین می‌برد
کودکان اندیشمند، و گور
زودگذر بودن کودک را ثابت می‌کند:
اما تا سپیده‌دم در آغوش من
بگذار این موجود زنده بیارامد
فانی، گنهکار، اما برای من تماما زیباست.
روح و جسم مرزی ندارند
برای عاشقانی که در سرازیری جادویی آزاد و روان، در حالتی متزلزل اما عادی خودشان دراز کشیده‌اند
آن وحی که ونوس از سر همدردی ماورایی برایت روان کرد حک کن:
عشق و امید جهانی
زمانِ خیزش بصیرتی انتزاعی
رودخانه یخ و صخره‌ها
لذت شهوانی زاهد.
قاطعیت، وفاداری
با نوازش کردن نیمه‌شب در می‌گذرد
همانند لرزش یک ناقوس
و دیوانگان مد روز، بلند گریه‌ی ملال‌آمیز و وفادارانه‌شان را سر می‌دهند
هر فارثینگ از هزینه‌ی
تمام کارت‌های مخوف که آینده را پیش‌گویی می‌کنند را باید پرداخت کرد، اما از این شب
حتی یک نجوا، یک اندیشه،
یک بوسه یا یک نگاه از دست نخواهد رفت.
زیبایی، نیمه‌شب، بصیرت می‌میرد:
بگذار نسیم‌های سحرگاهی به آرامی در اطراف سَرِ پر از رویای تو بوزند
همانند روزی از خوشامدگویی
ممکن است چشم و قلب تپنده‌ای بتوانند آن را ستایش کنند
جهان فانی ما را بسنده بدان؛
باشد که نیمروزهای خشکسالی تو را سیر یابند
با یاری قدرت‌های بی‌اختیار
باشد که شب‌های اهانت‌آمیز بگذارند که بگذری
زیر نگاه عشق هر انسانی.

شعر لالایی اثری از ویستن هیو #اودن

https://t.me/voresangst

فاوست در اتاق مطالعه کم‌نور خود نشسته است، فضایی که ماهیت علمی او را بازتاب می‌دهد. حالتی تفکری دارد؛ او به پشت تکیه داده و یک دستش را روی شقیقه خود قرار داده، گویی که از سنگینی تصمیم پیش رو رنج می‌برد. نگاهش دور است، ابروهایش در هم فشرده‌اند، و بحران وجودی که در دل افسانه فاوست نهفته است، تجسم می‌شود. او پوشیده در لباس‌های تاریک با یقه سفید چین‌خورده است و احساس اندیشه‌ای آکنده از ناامیدی را منتقل می‌کند.
میفستوفلس که درست پشت سر فاوست ایستاده است، با دقتی شیطانی به تصویر کشیده شده است. حضور او شبح‌وار و در عین حال سرکوب‌گر است، انگشتان استخوانی او به طرز تهدیدآمیزی بر روی پشت صندلی فاوست قرار گرفته‌اند. چشمانش با لذت شیطانی می‌درخشند و ویژگی‌های چهره‌اش به لبخند معنای معینی از دانایی و فریب تعبیر می‌شود. تضاد میان دو شخصیت بسیار واضح است: فاوست که در درگیری‌های درونی خود گرفتار است، و میفستوفلس، شکارچی‌ای که به صبر و حوصله منتظر است تا قربانی خود را تسلیم کند.
استفاده شیفر از تکنیک "چیاروسکورو" - بازی دراماتیک نور و سایه - عمق روانی نقاشی را تقویت می‌کند. نور بر صورت و دستان فاوست می‌افتد، مبارزه درونی او را روشن می‌کند، در حالی که میفستوفلس از تاریکی به عنوان شبحی از سرنوشت شوم بیرون می‌آید. در پیش‌زمینه، کتاب‌ها، طومارها و یک جمجمه انسانی پراکنده شده است، که نمادهایی از دانش، مرگ و ناپایداری آرزوهای بشری هستند. قلم و کاغذ نیز نشان‌دهنده این است که فاوست به دنبال جستجوهای علمی است، که ضعف تراژیک او را برجسته می‌کند: تشنگی بی‌پایان برای دانش به هر قیمتی.

https://t.me/voresangst