در این سه سال فعالیت، همیشه سعی کردیم طرف حق و راستی بایستیم. کوچیک و بزرگ حقوق‌بشریا و شبکه‌ها و سیاسیا برامون مهم نبودن. نه جذبای باندیشون نه پیشنهادای مالیشون. هیچکدومشون برامون مهم نبود. مهم ما بودیم، ما مردم ایران. مایی که هرکسی رسید یک تیکه از گوشتمون رو کند و رفت. مایی که زخم‌خورده‌ا‌یم، عصبانی و رنج‌دیده‌ایم. مایی که یک غذای خوب حسرته واسمون. مایی که یک فردای بی‌دغدغه، رویایی دست‌نیافتنیه برامون. ما مردمی که خیلی‌ها ادعا میکنن صدامون هستن اما فکر میکنن لیاقتمون حتما همین زندگی و تباهیه چون تو توییتر به دو تا اکانت فحش دادیم و از ته این لجنزارِ زندگی زیر سایه‌ی جمهوری‌اسلامی، احساسات اونا رو وسط زندگی آروم و شیکشون جریحه‌دار کردیم.
تو این مدت فقط خواستیم صدای رنجی که هر روز هممون می‌کشیم رو به گوش‌ها برسونیم و حقیقت رو به نمایش بگذاریم؛ نه یک کلکسیون مرتب و پردرآمد از خون و رنج برای نشون دادن به دنیا و انتظار کشیدن برای بیانیه‌هاشون با لحن قاطع. اما متاسفانه فعالیت مستقل داوطلبانه دراین ابعاد حداقل برای ما بیش از این نشدنیه. ما بارها هی رفتیم و باز سعی کردیم برگردیم و تلاش کردیم ادامه بدیم اما متاسفانه موانع مختلف در این راه انقدر زیاد شده که ما نمیتونیم به شکل قبلی فعالیت روزانه‌مون رو ادامه بدیم. رویه‌ی صفحه از این به بعد تغییر خواهد کرد و محتوا در فواصل زمانی طولانیتر و در قالب متفاوت‌تری منتشر خواهد شد.
این چند کلمه هم برای تو جمهوری‌اسلامی: خوب میدونی که هستیم تا آخرش حتی اگه شکل فعالیتمون رو تغییر بدیم. تلاشتو بیشتر کن برای از بین بردن اعضای +۱۵۰۰تصویر چون هیچکدوممون تا زنده‌ایم ولت نمیکنیم.
@t1500tasvir
