شمع

🔹چرا شکست خورده ایم ؟‌

✍ رضا طالب

من به خواندن اخبار و مُرور تحلیل ها و رُخدادادی سیاسی معتادم و در عین حال منزجرم از خواندن  کلمه‌ به کلمه تحلیل هایی که می خوانم . این روزها همه چیز در این مملکت نازل و نازل تر می شود. فضای مجازی پُر شده‌ از افرادی که ادعای تحلیل مسائل فرهنگی و سیاسی جامعه را  دارند و خیلی هم تصور می کنند دانا و توامان بامزه هستند . لااقل از سخنرانی هایشان پیداست که این یک شبه کارشناس شده ها در بهترین حالتش دست کم به سطوحی از اختلال شخصیت هذیانی مبتلا شده اند یا استعداد بالایی برای ابتلا دارند ؛ چون تحلیل هایی که ارائه می دهند هر جور که فکر کنی یا با هر عقل ، منطق و استدلالی که تفسیر کنی نه هیچ ربطی به علم‌ دارند ، نه منبع معتبر دارند و نه کوچکترین ربطی به واقعیت های جامعه و زندگی ما دارند ! حضرات آنقدر تًهی ، آرمانی ، شعار زده و عجیب حرف می زنند که فقط این فرضیه می تواند منطقی باشد که یا اینها آدم های خیلی شارلاتان و فیلمی هستند یا این متوهمان از انواع ِ اختلالات‌ روانی رنج می برده اند و توی حال خودشان بوده اند تا یک سیستمی برای پیشبرد اهداف خودش این ها را شناسایی و ایشان را در قامت کارشناس معرفی می کند و با همین عنوان به این ها پول و تریبون می دهد و با همین شگرد اساتید را به صحنه آورده و مطرح می کند ؛ آدم هایی به شدت متوهم ، بی سواد و نازل که هر انسانی که ذره ای شرافت یا سواد علوم انسانی داشته باشد با دیدن سخنرانی های اینها از وجود ِخودش شرم می کند و در عین ِ حیرت و ناباوری می بینی خیلی جدی همین حضرات تئورسین قلمداد می شوند ! برای مثال همین بحث بنده خدایی را می بینی که بدون هیچ تحصیلات مشخصی خیلی جدی استاد نامیده می شود و کلی شاگرد دارد ! همین فرد قبلاً خیلی جدی  راجع به جن و پری داستان سر هم می کرد و معرکه می گرفت و نظرات و سخنرانی هایش سوژه و پای ثابت پیج های طنز فضای مجازی هم بوده و هست اما درد اینجاست که متاسفانه همین شخص لیدر انتخابات مجلس می شود ! لیست انتخاباتی میدهد و بخشی از لیستش هم رای می آورد ! اینها شوخی نیست ، جُک نیست کاملاً واقعی است . هر چه فکر می کنم بیشتر در عجب میمانم که مگر ما چقدر دچار فقر فرهنگی هستیم که در این مملکت مفهومی به نام طب اسلامی هوادار پیدا می کند ؟ مگر چقدر دچار تنزل فرهنگی هستیم که تا این اندازه سپهر سیاسی و فرهنگی ایران نازل و حقیر شده است ؟

این روزها تنها کاری که از دستم بر می آید بیرون کشیدن رَخت خود از این ورطه است و بس ! تنها کار آبرومندانه ای که می توانم انجام دهم این است  که سکوت کنم و فقط مشغول کار خودم باشم ؛ به سفر بروم به طبیعت پناه ببرم آنقدر بروم تا گذارم به دکه ای نزدیک دریا بیفتد که همراه چای تلخ و دلچسبش یک شکلات ِ تلخ هم می دهد که تازه است و ذوب می‌شود در دهانم و چنان حال ِ غریبی پیدا می کنم که انگار اصلاً با سیاست بیگانه ام و واقعاً یاد گرفته ام درست زندگی کنم ، اسیر ِ این بازی ها نشوم و تا جایی که می توانم طالب ِ صدای دریا باشم آنقدر که عضوی زمینی از ساختار دریا بشوم ؛ جوری که به فلسفه ای دستیابم‌ که باعث شود در حقارت ِ پیرامونم فرو نروم ...


‌‎🆔 @honarnegaran

منبع 👇
https://www.instagram.com/p/DEuw0jxopmE/?igsh=MWNhNnVyb21sYWd3bw==

دو بار امشب بیدار شدم و سرگشته سوی پنجره گشتم.
چراغ‌های خیابان،
چون نقطه‌های کمرنگ از قلمافتاده،
می‌خواستند اجزای جمله‌ای ادا شده در خواب را کامل کنند.
اما در تاریکی محو می‌شدند.

خواب دیده بودم که تو آبستنی،
و به رغم سال‌های بسیار جدا زیستن،
هنوز احساس گناه می‌کردم و کف دستِ به شوق آمده‌ام.
شکمت را می‌نواخت، همچنان که کنار تخت،
دنبال شلوارم و کلید برق روی دیوار می‌گشت.

و با روشن شدن چراغ
دانستم که تنهایت گذاشته‌ام
در تاریکی، در خواب، جایی که تو با شکیبایی
چشم به راه بودی که شاید بازگردم،
بی‌آنکه در پی اوقات تلخی یا سرزنشم باشی.
به خاطر آن وقفه‌ی غیرطبیعی.
زیرا تاریکی باز می‌سازد آنچه را روشنی نمی‌تواند بسامان کند.
آنجا عروسی کرده‌ایم، خوشبختیم،
به بازی جانور دو پشته می‌پردازیم
و بچه‌ها بهانه‌ی لطیف برهنگی مایند.

شبی در آینده باز پدیدار خواهی شد.
به سویم خواهی آمد فرسوده و لاغر، در پس اشیا،
و پسر یا دختری هنوز بی‌نام را خواهم دید.
این بار دستم را
از گشتن پی کلید برق باز خواهم داشت.

از ترس و احساس اینکه حق ندارم
واگذارمتان چون سایه‌هایی
کنار حصار سخت ایامی که دیدارتان را سد می‌کند،
بی‌صدا، نفی شده با روشنای واقعی
که مرا برای همیشه نایافتنی می‌دارد.

جوزف برودسکی

تاریخ اندیشه سیاسی غرب
زمینه
بخش اول

به گفته برخی، یونانیان باستان نظریه پردازی در خصوص سیاست را ابداع کردند، اما در این قسمت ابهامی وجود دارد.

باید به این نکته توجه کرد که افلاطون آغازگر تامل نظام مند در خصوص سیاست نبوده است و از ناکجا ایده نوشتن جمهور بر وی نازل نشده است.

به گفته نویسنده، چیزی که در خصوص یونانیان باستان میدانیم می‌تواند اوهامی بیش نباشد و مطالبی که در دست داریم با تحریف و تغییر به دست ما رسیده باشد.

در حدود ۸۰۰ سال قبل از میلاد مسیح به گمان، مردمان سروده های هومر را از بر می‌خواندند و این اندیشه که چطور امور را باید گذراند یحتمل از همین سروده ها آغاز شده است.
میشود گفت شانس با یونانیان باستان یار بود که گنجینه‌ای چون ایلیاد و اودیسه را در دست داشتند، با کاوشی به دیدگاه هایی که به دست ما رسیده است و با توجه به اطلاعاتی که از زندگانی مردمان آن دوره در دست داریم میتوانیم دریابیم که با مطالعه این دو اثر تقریبا به سوالات مهم درخصوص نحوه عمل انسان در برابر خدایان را دریافته بودند و این جرقه‌ای در آغاز اندیشیدن بود.

خدایان بر فانیان خشم می‌گیرند و بلاها و مصیبت ها بر سر انسان ها فرود می‌آورند پس چیزی در انسان باستان برانگیخته می‌شود، در سروده های هومری مردمان طی حماسه و وقایعی که می‌خوانند یا برای یکدیگر نقل می‌کنند با سه موضوع آشنا میشدند: طبیعت ، انسان ها و خدایان.

کمی به جلو تر از یونان باستان برویم، فیلسوفانی که با جهان هومری و بازتاب آن بر دنیای باستان آشنا شده و در آن کاوش کردند به چیزی جز دخالت خدایان بر امور انسانی رسیدند، آن ها این بار در پی برهان های عقلانی بودند.

«آنچه به‌خصوص فیلسوفان سیاسی را مجاب می‌کرد که درگیر بازگویی حقایق هومری شوند، چیرگی روح نظم و تناسب بر این سروده‌ها بود. این نظم هیچگاه کمال نیافت و به تمامیت خود نرسید، ولی چنین می‌نماید که در مقابل همه‌ی فراز و نشیب ها دوام آورد.»

#فلسفه #سیاست #اساطیر

Safe Haven

🔹 رَها باشید *

✍ رضا طالب

ببینید بچه ها ! اشتباه نکنید نگران تصویر خودتان در ذهن دیگران نباشید . اینکه پدر و مادرم ، خاله و عمه ام ، عمو و دایی ام ، فلان رفیق و بهمان همکارم ، جمع دوستانم ، آشنایان و فامیل هایمان و عموم ِ آشنایان راجع به من چه فکر می کنند ؟ اصلا مهم نیست‌.

شخص خودم را مثال میزنم ؛ من واقعاً نمی دانم این آدم ها در فکرهای پیوسته‌ی خودشان چه مُدل ارزش گذاری هایی دارند ؟ چه نوع مثلاً رضایی را می پسندند ؟ چجور رضایی را دوست دارند ؟ از این رضا چه توقعاتی دارند ؟ چه تصوراتی از من دارند ؟ خلاصه بچه ها این ها مهم نیست ! هرجور می خواهند فکر کنند . من به ایشان نهایت ِ احترام را می گذارم و سعی می کنم تحت هیچ عنوان به احدی بی احترامی نکنم . ولی واقعاً برای من تَصوری که جمع دوستان ، آشنایان و فامیل هایمان از‌ من ، عقایدم ، افکارم و سبک زندگی ام دارند ، اصلاً مهم نیست. ! چون من هیچ وقت نمی توانم همه را راضی نگه دارم . باید مسیر خودم را بروم . من چیزی که برایم مهم هست ، این است که خودم را طور دیگری جلوه ندهم ؛ برای خوش آمد این و آن زندگی نکنم . اجازه ندهم ترس ِ قضاوت شدن ، ترس ِ تحسین نشدن ، ترس ِ از ناراحتی دیگران ... این ترس ها سانسورم کنند ، کوچکم کنند ...‌

بچه ها !  یادتان باشد شماها هیچ وقت هیچ چیزی به هیچ آدمی بدهکار نیستید . مثلاً اگر مادرتان دوست دارد شما پزشک شوید و یا مادربزرگتان ترجیح می دهد وکیل شوید یا عمویتان انتظار دارد حافظ کل قرآن شوید یا خواهرتان آرزو دارد رَپر شوید یا پدرتان اصرار دارد مهندس بشوید ... بچه ها ! شما به هیچکدام اینها بدهکار نیستید . این افراد با همه احترامی که دارند هر کدام ارزش گذاری های مختص به خودشان را دارند ؛ مهم این هست که شما ببینید چه چیزی برای خودتان ارزش است . چیکار دارید که مطابق با ارزش گذاری این و آن پیش بروید؟ بروید ببینید به چه چیزی علاقه دارید بروید دنبال همان .

من وقتی نَفَحات را نوشتم می دانستم به خیلی از اساتید بَر می خورد . می دانستم یک عده دلخور می شوند من در جواب اینها یک مسئله ای را مطرح کردم . در مقدمات نفحات هم نوشته ام ؛ اینجا هم خیلی واضح می گویم :  بچه ها !  به خدا سلامت روان شما خیلی از درس مهم تر است. حتی از شغل مناسب مهم تر است ... به خدا سلامت جسم شما خیلی از درس مهم تر است ‌... بچه ها !  این مسئله سلامت روان را در دست کم نگیرید ، تن به هر کاری ندهید . با هر آدمی با هر شرکتی کار نکنید ؛ برای دوزار فاتحه اعصاب خودتان را نخوانید  ...

به نظر من به طور منظم ورزش کنید ، طبیعت گردی کنید ، یاد بگیرید از زندگیتان لذت ببرید تا می توانید از آدم های تاکسیک دور بمانید ... حالا هر شخصی که می خواهد باشد .

*برگرفته از گفتارهای نَفَحات دکتر رضا طالب

#نفحات
#هنرنگاران

‌‎🆔 @honarnegaran

منبع :
http://instagram.com/rezataleb_official

🔹 اینها مونس و تسلای ما هستند

✍ رضا طالب

جِبران می گوید مرا در جانم دوستی‌ست که در روزگار سختی تسلایم میدهد و آنگاه که رنج ِ ایام هجوم می‌آورد ، او مونس من است ...

ببینید بچه ها ! همین که ما حافظ ، صائب ، سعدی .‌.. میخوانیم و حظ ِ عالم را می بریم ... همین که راجع به نمایشنامه های استریندبرگ یا رمان های انی ارنو ، موراکامی ، هنری میلر با هم بحث می کنیم و کِیف می کنیم ... همینکه برای هم چای و قهوه دم می کنیم و در آوای کمانچه کیهان کلهر غرق می شویم ... همینکه به دیدن فیلم خوب معتادیم  و نهایت لذت را از فیلم دیدن می بریم ؛ مهم تر از این ها همینکه عاشق ِ طبیعت گردی های خیلی ساده و آسانیم ... در بند ِ چشم و هم چشمی هایی که عامه مردم دارند نیستیم ؛ هدیه هایی که بهم می دهیم صرفاً فرستادن شعر برای هم توی تِلگرام است یا موسیقی و حداکثر یک کتاب ساده و با همین ها ذوق می کنیم ... بچه ها به هر چه اعتقاد دارید قسم اینها ثروت کمی نیستند . خیلی ها از خواندن رُمان لذت نمی برند ، تئاتر نمی بینند ، شعر را نمی فهند ، موسیقی را فقط مصرف می کنند در موسیقی تامل نمی کنند . از فیلم دیدن لذت نمی برند ، فلسفه تسلایشان نیست ...

بچه ها ما این ها را داریم ...

ما چنین تسلاها و مونس هایی داریم که خیلی ها ندارند . خیلی ها چنین ثروت هایی ندارند ، پس باید خیلی قدر بدانیم خیلی ...

*برگرفته از گفتارهای نَفَحات دکتر رضا طالب
#نفحات
#هنرنگاران

منبع :👇
https://www.instagram.com/p/C4TIrrTIKMl/?igsh=cXZneWF0c2x3YTVj

‌‎🆔 @honarnegaran