روانشناسی افکارمثبت آرامش درون

بااین افراد ازدواج موفقی نخواهی داشت :

۱. فرد معتاد به مواد و یا الکل

۲. فردی که کنترل خشم نداره و به سرعت خشمگین میشه

۳. فردی که مسئولیت پذیر نیست

۴. فردی که خانواده آزار دهنده ای داره

۵. فردی که احساساتش رو بروز نمیده

۶. فردی که هیچ تصوری از ایندش نداره

۷. فردی که هنوز به بلوغ عاطفی نرسیده

۸ . فردی که خیلی سریع قصد ازدواج داره

در ازدواج‌هایی که به هر علت دیگری،
غیر از شکل می‌گیرد،   رابطه جنسی بین زن و شوهر، هرگز نمی‌تواند به ورای  برود
فقط یک عمل تکراری و مکانیکی می‌شود.
و آنان به تکرار کردن همان تجربه ادامه می‌دهند؛ آنوقت تجربه‌ای بی جان و بی روح می‌شود.
آنگاه بین رفتن نزد یک روسپی و ماندن در ازدواجی بدون عشق هیچ تفاوت اساسی وجود ندارد.
تفاوت بسیار بسیار اندک است.
شما زن روسپی را برای یک شب می‌خرید، و همسر را برای تمامی زندگی‌تان،این تفاوتی بزرگ نیست.
وقتی که عشق وجود نداشته باشد، ازدواج یک خرید است.
چه زنی را برای یک شب به خانه آوری، و چه ترتیباتی برای تمام عمر بدهید.

البته به سبب زندگی روزمره با یکدیگر، نوعی وابستگی و رابطه از این همنشینی شکل می‌گیرد و مردم آن را عشق می‌پندارند.

تمام جامعه، روابط را آموزش می‌دهد
و وابستگی‌ها را؛ نه عشق را،
عشق خطرناک است،
زیرا مرزی نمی‌شناسد.
می‌تواند حرکت کند؛ آزاد است.

پس همسرت به تو آموزش خواهد داد: "مرا دوست بدار چون زنت هستم."،

شوهر به همسرش آموزش می‌دهد:
"مرا دوست بدار چون شوهرت هستم."

هیچکس عشق را آموزش نمی‌دهد.

فقط عشق آموزش داده شود،
دنیا واقعاً آزاد بود که عشق بورزد، آنوقت فقط یک شوهر بودن و یک زن بودن معنی زیادی نمی‌داد.
آنگاه عشق آزادانه جریان می‌داشت.
ولی این خطرناک است؛
جامعه نمی‌تواند چنین اجازه‌ای بدهد، خانواده نمی‌تواند اجازه بدهد،
مذاهب نمی‌توانند آن را اجازه دهند.

بنابراین، آن‌ها به نام عشق؛
را آموزش می‌دهند،
و آنگاه همه در رنج هستند.

در تمام روابط باید به یاد سپرد که:
در این زندگی، باید آموخت و رشد کرد، باید هوشمندتر و هشیارتر شد.

اگر چیزی فلج‌کننده باشد، ماندن در آن موقعیت یک گناه است. از آن دور شو.....

اینگونه دنیای عاشقانه‌تری خواهی آفرید. ولی درست عکس این را آموزش داده‌اند: حتی اگر زنت را دوست نداری، به او عشق بورز!
و هیچکس نمی‌پرسد،
”وقتی کسی دیگری را دوست نداشته باشد چگونه می تواند به او عشق بدهد؟!“
شاید آن عشق در ابتدا وجود داشته، سپس ازبین رفته است.
آنوقت به شما آموزش داده‌اند که عشق هرگز ازبین نمی‌رود!!!!
این نیز مطلقاً‌ احمقانه است.
که بوجود آید می‌تواند ازبین برود.
که متولد شود می‌تواند بمیرد. که شروع شود می‌تواند متوقف شود.

اگه واقعاً برات ارزش قائل باشه؛
حرفاتو جدی می‌گیره،
وسط حرفات حواسش پرت نمیشه،
تو بحثا دنبال برنده شدن نیست،
بلکه دنبال فهمیدنته.
کنارت که هست،
احساس امنیت می‌کنی،
از بودنت خسته نمیشه و هر روز تلاش می‌کنه که حس بهتری بهت بده.
به جای مقایسه،
روی خاص بودنت تمرکز می‌کنه. اشتباهاتتو بزرگ نمی‌کنه و از چیزای کوچیکت دلگیر نمیشه.
همیشه وقت برای شنیدن حرفات داره،
نیازاتو می‌بینه و توی سختیات حامیته.
اگه اینجوری نیست؛
دنبال برابری نیست، دنبال استفاده‌ست.
همین.

مراقبه هیچ ربطی به هیچ دینی ندارد
مراقبه یک روش خالص و کاملاً علمی است
در علم آن را نظارت می‌خوانید،
نظارت بر موضوعات
وقتی به درون می‌روید، همین نظارت،
بجای بیرون، با چرخش 180 درجه،
درون را نگاه می‌کند.

این چیزی است که ما آن را مراقبه می‌خوانیم. نیازی به هیچ خدا و کتاب مقدسی ندارد. پیش نیاز آن، داشتن یک سیستم باور داشت نیست

اینگونه یک فرد بی‌ خدا نیز می‌تواند مانند هرکس دیگری مراقبه کند، زیرا مراقبه فقط روشی برای چرخش به درون است. هیچکس منکر این نیست که انسان یک درون دارد، جایی که تو آنجا هستی، چیزی در درونت وجود دارد
حتی یک کمونیست هم نمی‌تواند منکر آن شود.

مراقبه یک روش ساده‌ی علمی است برای نظارت بر ذهنیت درونی فرد
و اگر تو هیچ چیزی در مورد خودت ندانی، تمام دانستنی های تو ناقص است، بسیار ناقص است
تو همه چیز در مورد هزاران چیز می‌دانی ولی چیزی در مورد خودت نمی‌دانی...

مراقبه تنها چیزی است که انسان را به یک موجود معنوی دگرگون خواهد ساخت بدون اینکه نیاز به باور داشتن به یک خدا باشد و یا لازم باشد او را یک هندو، یک مسیحی یا یک محمدی بسازد

با مراقبه حتی یک فرد بی خدا هم تبدیل به انسانی معنوی میشود. زیرا معنویت حقیقی هیچ ربطی به باور داشتن به یک خدا و یک دین و عقیده ای خاص ندارد، آن بیشتر به مراقبه گون بودن ربط دارد.

مراقبه می‌تواند تمام نیروهای بالقوه و هوشمندی انسان را آزاد کند ولی انسان از مراقبه بی‌خبر است، فقط دعا را می‌شناسد
دعا مستلزم باور به خدایی است که وجودش نمی‌تواند اثبات شود
مراقبه هیچ نیازی به باور ندارد
فقط نیازمند یک روح پرسشگر، مکتشف و ماجراجو است
و شما این را دارید، هرکسی با آن به دنیا آمده، یک کنجکاوی برای شناختن.

ما به هیچکس نمی‌گوییم:
به این چیز باور داشته باش، یا آن را باور کن
فقط می‌گوییم:
به هرآنچه که باور داشته‌ای شکّ کن، زیرا تردید روش درست است، هم برای علم و هم برای دیانت.

علم در طول سیصد سال پیشرفت بسیار داشته است. به سبب تردید بوده که علم توانسته چیزهای بسیاری را در این مدت به ما بدهد
مذاهب در طول ده هزار سال چیزی جز جنگ و خونریزی و مرگ میلیون‌ها انسان به ما نداده‌اند. این تنها دستاورد مذاهب شما بوده است.

در مراقبه چه کسی به خدا اهمیت می‌دهد؟
چه کسی به بهشت اهمیت می‌دهد؟
ما می‌توانیم بهشت را در اینجا بسازیم
و وقتی در سکوت و مراقبه‌ی عمیق قرار داری، تو خودت خدا هستی، نه یک ذرّه کمتر، قدری هم بیشتر....
زیرا آن خدا یک افسانه است و تو یک واقعیت هستی.