اولین خبری که راجع به سرنگونی رژیم اسد دیدم ویدئوی زن سوریه‌ای بود که با گریه می‌گفت «اسد سقوط کرد. من دیگه پناهجوی سوریه‌ای نیستم. من دیگه پناهجوی سوریه‌ای نیستم. من فقط سوریه‌ای‌ام».

دومین خبری که دیدم خبر ورود نیروهای اسرائیلی به خاک سوریه بود.

بین این دو خبر، صدها ویدئو و توییت و استوری بود از زندانیانی که بعد از سال‌ها به خانواده‌هاشون برگشته بودن، از دو برادری که بعد از ۷ سال هم رو می‌دیدن، از مادر کوردی که بعد از ۱۱ سال پسرش رو می‌دید، از زندانیانی که فکر می‌کردن حافظ اسد سرنگون شده و دلیلش ورود صدام و نیروهای عراقی به خاک سوریه بوده. تصویر زن کوردی رو دیدم که در یکی از میادین اصلی دمشق اسلحه‌اش رو به نشان پیروزی تکان می‌داد؛ با خودم فکر کردم «ژن، ژیان، ئازادی». توییت‌های خانواده‌هایی رو دیدم که بالاخره تأییدیه گرفته بودن از مرگ عزیرانشون، به خاطر «دونستن» نفس راحت ‌کشیدن.

از طرف دیگر، کسانی رو دیدم که از راه دور نشسته بودن و ساز مخالف می‌زدن و سوریه‌ای‌ها رو سرزنش می‌کردن بابت خوشحالی‌شون.

–

مهم نیست آینده چقدر مبهم باشه، مهم نیست اگر مطمئنیم رژیم بعدی «بدتره»، مهم نیست تأثیر سرنگونی اسد بر خاورمیانه چیه. مردم سوریه مهره‌های شطرنج نیستند و علی‌رغم هرچیزی حق خوشحالی دارند، هرچند کوتاه‌مدت و پایان دیکتاتوری ۵۴ ساله جشن و پایکوبی می‌طلبه و نشون می‌ده که درنهایت انقلاب ممکنه.

امیدوارم ۲۰۲۵ سال سرنگونی تمام دیکتاتورهای خاورمیانه و جهان باشه.

from the belly of the beast, hands off the Middle East 💚