پلاکارد کم آوردیم.

اینجا خواستید چیزهای مهم مارکس و انگلز رو به فارسی هم داره، راستی.

https://www.marxists.org

بعد دیدید هرچی گوگل می‌کنید (به انگلیسی فکر کنم، فارسی امتحان نکردم) هم اون بالا یه خلاصه‌ی هوش مصنوعی می‌آره؟ اون هم اعصاب خردکنه، هم این‌که اطلاعات رو از وبسایت‌هایی که زمان گذاشتن سر نوشتنش می‌دزده و پولی که با خوندن مطلب اصلی به اون وبسایت می‌رسه، اینجوری به خود گوگل می‌رسه. اگر می‌تونید موتور جستجوتون رو به Opera یا Ecosia تغییر بدید که چه بهتر، اگر نه، آخر تمام سرچ‌هاتون می‌تونید بنویسید - ai که دیگه اون رو نیاره.

والا جونم برات بگه که،

۱) چت‌ج‌پ‌ت برای هر ۱۰۰ کلمه‌ای که می‌نویسه تقریباً ۵۳۹ میلی‌لیتر آب مصرف می‌کنه (می‌شه کمی بیشتر از یه بطری آب معدنی کوچک) و در حالی‌که «مصرف آب شخصی» هیچ تأثیری نداره در وضعیت محیط‌زیست نداره، مصارف اینطوری دارند.

۲) هوش‌ مصنوعی زود و قبل از این‌که آماده باشه به عموم معرفی شد که سواستفاده ازش رو بیشتر می‌کنه. از هنرمندان واقعی می‌دزده تا «نقاشی» بکشه. باعث تضعیف reading comprehension و اینا می‌شه. دانشجوهای معلمی هم حتی دیگه برای نوشتن و خوندن وقت نمی‌گذارن و از این چیزها استفاده می‌کنن که خب در میان‌مدت (حتی کوتاه‌مدت) فاجعه‌باره.

۳) درنهایت هم یه روی دیگه‌ی late stage capitalism ئه.

آها تا اینجا اومدم به هوش مصنوعی و چت‌ج‌پ‌ت هم کمی نفرت بورزم.

(استالینیست بودن/هستن. اصلاً جالب نیست. از اول هم ملی‌گرا بودن که با یکی از ستون‌های اصلی مارکسیسم در تضاده اصلاً)

(این در تأیید حزب توده نیست)

یاد اون نامه‌ی مارکس به انگلز افتادم که می‌گفت «متأسفم زنت مرده، ولی من از اجاره‌ام عقبم، فلان قدر بهم قرض بده».

and they were roommates fr fr

این‌که بعد از سال‌ها و دهه‌ها خون و خون‌ریزی درنهایت اسد در ۱۱ روز سرنگون شد تا وقتی زنده‌ام از روشنی‌های روزهام روی این زمین خواهد بود.

اولین خبری که راجع به سرنگونی رژیم اسد دیدم ویدئوی زن سوریه‌ای بود که با گریه می‌گفت «اسد سقوط کرد. من دیگه پناهجوی سوریه‌ای نیستم. من دیگه پناهجوی سوریه‌ای نیستم. من فقط سوریه‌ای‌ام».

دومین خبری که دیدم خبر ورود نیروهای اسرائیلی به خاک سوریه بود.

بین این دو خبر، صدها ویدئو و توییت و استوری بود از زندانیانی که بعد از سال‌ها به خانواده‌هاشون برگشته بودن، از دو برادری که بعد از ۷ سال هم رو می‌دیدن، از مادر کوردی که بعد از ۱۱ سال پسرش رو می‌دید، از زندانیانی که فکر می‌کردن حافظ اسد سرنگون شده و دلیلش ورود صدام و نیروهای عراقی به خاک سوریه بوده. تصویر زن کوردی رو دیدم که در یکی از میادین اصلی دمشق اسلحه‌اش رو به نشان پیروزی تکان می‌داد؛ با خودم فکر کردم «ژن، ژیان، ئازادی». توییت‌های خانواده‌هایی رو دیدم که بالاخره تأییدیه گرفته بودن از مرگ عزیرانشون، به خاطر «دونستن» نفس راحت ‌کشیدن.

از طرف دیگر، کسانی رو دیدم که از راه دور نشسته بودن و ساز مخالف می‌زدن و سوریه‌ای‌ها رو سرزنش می‌کردن بابت خوشحالی‌شون.

–

مهم نیست آینده چقدر مبهم باشه، مهم نیست اگر مطمئنیم رژیم بعدی «بدتره»، مهم نیست تأثیر سرنگونی اسد بر خاورمیانه چیه. مردم سوریه مهره‌های شطرنج نیستند و علی‌رغم هرچیزی حق خوشحالی دارند، هرچند کوتاه‌مدت و پایان دیکتاتوری ۵۴ ساله جشن و پایکوبی می‌طلبه و نشون می‌ده که درنهایت انقلاب ممکنه.

امیدوارم ۲۰۲۵ سال سرنگونی تمام دیکتاتورهای خاورمیانه و جهان باشه.

from the belly of the beast, hands off the Middle East 💚