N O T H I N G S

هاجر از کوه سراب هربار برمیگشت
که از چشمان تو زمزم به راه افتاد.

تو در هر قصه ای آغاز خواهی شد
که در آن راوی و معشوق یکی هستند
تو از هر مرز خارآلود گذشتی ایمن و رفتی
یکی اینجا برایش رفتن و مردن یکی هستند
تو از دور پر ز شیدایی و از این فاصله پیری
چه شد تاب و توانت
که فروغ سرزمین ها در تو میجستند

به قربان گاه چشمت هرچه آوردند ز خود راندی
پشت پایت هر دری را رو به من می بستند
تو در چاهی تو در صحرای بی آب زنده میمانی
تو نیل را میشکافی و من از هر ماهی افتاده در خشکی
میفهمم
که راه رفتن کنار خضری چون تو
از دو حکمت خالی و هر دو یکی هستند.

august,12,22

در گذر روزگار، گاه دل به سوگ می‌نشیند، نه از پی آنچه که از دست رفته، بلکه برای یاد آنکه دیگر هرگز باز نخواهد گشت. یاد آنکه در تمامی لحظه‌هایم جاری بود، همانند سایه‌ای که هیچ‌گاه از سرم کاسته نمی‌شد. با گذر زمان، نبودنش را پذیرفتم، اما خلأی که در ژرفای دلم پدید آمد، هرگز پر نشد.
اشک‌هایی که در راه بازگشت به خانه بر گونه‌هایم لغزید، وداعی بود با پناهی که همچون کوه، گرمابخش و استوار، پشتم را به خود تکیه داده بود. اکنون سالیان درازی از رفتنش می‌گذرد، اما هر بار که در آینه‌ی جان می‌نگرم، ردپای او را در چهره و کردارم می‌بینم. گویی بخشی از وجودش در من زنده مانده، چراغی که در دل تاریکی‌ها همچنان روشنایی می‌بخشد.
هرچند خاکستر غمش بر قلبم نشسته، اما یاد او همچنان در ذهنم فروزان است. و چنین است که هر روز با خاطره‌ای کهنه، دلی تازه می‌شود و اندوهی کهنه بار دیگر زبانه می‌کشد.

برای کوچ همیشگی ات. 🖤

حرفی از تو در میان نیست
لب مردمان گشوده ست
شوق یک خواب عمیق
ترس مردان را ربوده ست
ناله های مادران یادت هست؟
تاول پاهایشان یادت هست؟
جیغ نارس از گلوی دختران، یادت هست؟
ما هم امروز برای پدری فرزندیم
ما هم از چوبه ی دار تا ابد میترسیم
از شما کان جلوه ها بالای منبر کردی
چه پنهان
ما هم این جان حقیر در دو سه خط میبازیم

هی که جولنگه سیمرغ به یادت آمد..
ما هم از لقمه ی بیش تر از دهان میرنجیم
ما هم از دوختن لب به زبان می ترسیم
مردم از وعده ی هرروز کمی می کاهند
ما هم از سرخ رخ سیر شما میپرسیم
طعم خون با لب و دندان شما میسازد؟
چکه چکه عرق کارگری میچسبد؟
یک شهرِ علی کوفه ی متروک شده ست
صد شهر به تیغ تو مگر میبازد؟
موج بی باک ز برج ستم افراشته تر
ما هم آخر لب آسمان خود میبوسیم
از آب که خالی بشود اقیانوس
کوسه ای غلت زند ما ماهیان میرقصیم

مردم امروز راهی برای دست کشیدن از تحقق آزادی، پشت سرشان نمیبینند
برای بازپس گیری کرامت انسانی خود از چنگال استبداد در خیابان حاضر شده اند
خلقی که کشتار را به چشم می بیند، نمیتواند جز خونخواهی، امّید دیگری داشته باشد
خستگی اگر در پا های ماست، به چشمان دشمن هم میرود؛ میخوابد،
میخوابانیمش.
آنکه رفته یا مانده برای روشن نگه داشتن چراغ این خانه شمع میشود
از قتل دختران نه یکی، هزار لاله می روید
و خانه ی بیدادگر فرو می‌ ریزد.

نمیدانم چگونه پاسخِ این خاکسترِ آماده ی زایش را خواهیم داد، تنها میدانم باور به از نو برخواستن، باز هم در دل ایرانشهر روییده است. تو گویی رازی در این سرزمین هست که هربار پس از فترتی تحمیلی، دوباره فرهنگش زنده میشود.
انگار با هر رنجی پخته تر شده است. گویی خیز بر میدارد برای سروری و باورمندی به والاگهر بودن او را زنده میکند. نام ایران برایمان خواهر یا برادر است. از ما که میکشند، میکوشیم تا جای خالیش را پر کنیم. از ما که میکشند قلبمان را آتش میزنند. مردم‌ این سرزمین داغ را سینه به سینه میچرخانند به امید پیروزی.

امشب "ایران"ِ ما منتظر امیدی ست که فردا، پای در جبهه ی حق طلبی بگذارد.
امشب جماعتی را دیدم که نه تنها ترسی از سرکوب گران نداشت بلکه خود به جوش آمده از ظلمی بود که جوانی و امیدش را پایمال کرده و به دنبال سرکوب مواجب بگیران بود.
امشب "زنان" این نام آورانِ هفت هزار سالگان، رو سفید کردند مردان سینه چاکشان را!
ما بیهوده نمیگیریم، ما راهشان را هموار میسازیم تا در فردای آزادی شانه به شانه مان برقصند و بچرخند!
این امید در دستان ماست. فردا چه کسی وکیل ماست؟ وزیر ماست؟ مگر بهتر از خودمان کسی را میشناسیم؟!
هرکدام نخبگان و کاربلدانی را میشناسیم که نه تنها تبعید و دور از وطن بودن دلسردشان نکرده بلکه لحظه به لحظه اخبار این مملکت را دنبال کرده و با ما نگرانیش را کشیده اند. هرکدام شیر هایی را میشناسیم که کفتار ها بر آنان نائل نیامدند و در این کویر، در "تهران" با ما ماندند!
یاران! چرا در فردای آزادی پزشکی معتمد و حاذق وزارت خانه ی بهداشت ما را سامان نبخشد؟
چرا وکیلی که شجاعتش را نشان داده،-در مجلس- نماینده ی خواسته ی من و شما نباشد؟
ما هیچ‌چیز از اروپای رنسانس کم‌نداریم. ما هنوز فرزندان پیر نیا و کسروی هستیم.
به یاد داشته باشیم جدا از آن دسته ی سرکوبگرِ مفلوک‌ که پا به فرار میگذارند، مذهبی هایی وجود دارند که همسایه و فامیل ما هستند،
این ماییم که آزادی اندیشه شان را تضمین میکنیم.
دین زدایی باشد برای بعدا، فردا کار تمام نمیشود ما ساختن زیر بنای دموکراسی را برای این مملکت در پیش رو داریم.
فردا با شیران ظالم کشِ این بیشه ی هماره آباد و کهن، پا به فتح میگشاییم.
باشد تا آیندگان ناممان را به نیکی یاد کنند یا با آه و افسوس دنباله ی راهمان را بگیرند.
هر دو به دست ماست.

بامداد ۲م مهرماه ۱۴۰۱