🔴 ما و این مداحیهای حجتیهای
🔸«گرفتارها کجای مجلس نشستهاند؟»، «حاجتمندان باید خوب ناله بزنند!»، «علیاصغر (ع) دستهای کوچکی دارد؛ اما گرههای بزرگی را باز میکند»، «سه سالۀ امام حسین (ع) کسی را ناامید بر نمیگرداند»، «خلق میداند که در بهداری قرب حسین / دردها را بیشتر عباس درمان میکند» و ... اینها عباراتی است که پای منبر بسیاری از مداحها و روضهخوانها حداقل یکی از آنها یا شبیه به این عبارات را میشنویم و باید در مواقع شنیدن آن «جوری ناله بزنیم که صدایمان به بینالحرمین برسد!» که اگر اینگونه ناله نکنیم با این هشدار مداح محترم مواجه میشویم که «هیچ معلوم نیست سال آینده زنده باشیم تا در هیئت شرکت کنیم و بتوانیم ناله بزنیم.»
🔸 خواب «ملا جواد اصفهانی» یا نقل «آشیخ احمد یزدی» یا خاطره توسل «میرزا ناصر کربلایی» و ... هم همیشه بخشی از روضهای است که این بزرگواران بالای منبر بیان میکنند. جالب این جاست که چنان با مهارت ماجرا را بیان میکند و تعلیقهای متعدد به داستان میدهند که مستمعین، اتفاق یا خواب یک دقیقهای را با اشتیاق یک ربع گوش میدهند و با آن گریه میکنند و منتظرند تا آخر داستان فرا برسد و به ناگاه قهرمان داستان شفا پیدا کند و با هر باری که مداح مریضدارها و گرفتارهای مجلس را از گوشهوکنار مجلس فرامیخواند و به سادات مجلس توصیه میکند که گوش خودشان را بگیرند، نالهها به امید رسیدن به بینالحرمین بلند میشود.
🔺آدم در میانۀ این روضهها میماند که برای چه کاری به مجلس روضه آمده است و چرا فهرست گرفتاریها و مشکلات خودش و لیست بیمارهای خانواده را در جیب ندارد که فیالمجلس با امام حسین (ع) حساب و کتاب کند.
🔻یایان مراسم هم به توصیه ایشان همه پنج مرتبه آیه شریفه را باهم زمزمه میکنند و بعد چون مداح دعا کرده است که «خدایا بلند آمینگو را لال نمیران» بلند آمین میگویند که «خدایا به دستان قلمشده قمر بنیهاشم، به بدن اربااربا شده علیاکبر و به گلوی پارهپاره شده حضرت علیاصغر درد دردمندان را دوا، مریضها را شفا، قرض مقروضین را ادا و گرفتاران را رها بفرما!» و معمولاً هم آمین مستمعین در بار اول و دوم دعای «اللهم عجل لویکالفرج» رضایت ایشان را حاصل نمیکند و مردم مجبور میشوند خراشی به صدا بدهند و فریادزنان آمین بگویند تا بلکه شاید دینشان را به حضرت صاحب ادا کرده باشند.
🔹روضهخوان و مداحی خوب است که ضجۀ بیشتری بزند و گریه بیشتری از مردم بگیرد. اگر در مجلسش مریضی هم شفا یافت که فبهاالمراد! مردم هم انگار به روضه میروند که مریضشان شفا بگیرد، قرضشان ادا شود و گرفتاریشان برطرف شود. اصلاً امام حسین (ع) شهید شده است که مریضها را شفا دهد. پیگیری عدالت و مبارزه با فساد و رفع تبعیضهای اجتماعی و مبارزه با رانتخواری و ... میشود حرفهای سیاسی و مجلس امام حسین نباید سیاسی باشد! مگر جای یادگرفتن این موضوعات هیئت است؟! روضهخوان هم که دنبال دردسر نمیگردد، مگر لازم است حرفی بزند که پاکت آخر مجلسش کم یا زیاد شود؟!
♦️ این مجالس ما ادامه همان تفکری است که به مسجد میرود و ندبه میخواند برای ظهور امام زمان و اصلاح امور را موکول کرده است به بعد از ظهور. همان تفکر حجتیهای!
13960702
@minishazde
🔸«گرفتارها کجای مجلس نشستهاند؟»، «حاجتمندان باید خوب ناله بزنند!»، «علیاصغر (ع) دستهای کوچکی دارد؛ اما گرههای بزرگی را باز میکند»، «سه سالۀ امام حسین (ع) کسی را ناامید بر نمیگرداند»، «خلق میداند که در بهداری قرب حسین / دردها را بیشتر عباس درمان میکند» و ... اینها عباراتی است که پای منبر بسیاری از مداحها و روضهخوانها حداقل یکی از آنها یا شبیه به این عبارات را میشنویم و باید در مواقع شنیدن آن «جوری ناله بزنیم که صدایمان به بینالحرمین برسد!» که اگر اینگونه ناله نکنیم با این هشدار مداح محترم مواجه میشویم که «هیچ معلوم نیست سال آینده زنده باشیم تا در هیئت شرکت کنیم و بتوانیم ناله بزنیم.»
🔸 خواب «ملا جواد اصفهانی» یا نقل «آشیخ احمد یزدی» یا خاطره توسل «میرزا ناصر کربلایی» و ... هم همیشه بخشی از روضهای است که این بزرگواران بالای منبر بیان میکنند. جالب این جاست که چنان با مهارت ماجرا را بیان میکند و تعلیقهای متعدد به داستان میدهند که مستمعین، اتفاق یا خواب یک دقیقهای را با اشتیاق یک ربع گوش میدهند و با آن گریه میکنند و منتظرند تا آخر داستان فرا برسد و به ناگاه قهرمان داستان شفا پیدا کند و با هر باری که مداح مریضدارها و گرفتارهای مجلس را از گوشهوکنار مجلس فرامیخواند و به سادات مجلس توصیه میکند که گوش خودشان را بگیرند، نالهها به امید رسیدن به بینالحرمین بلند میشود.
🔺آدم در میانۀ این روضهها میماند که برای چه کاری به مجلس روضه آمده است و چرا فهرست گرفتاریها و مشکلات خودش و لیست بیمارهای خانواده را در جیب ندارد که فیالمجلس با امام حسین (ع) حساب و کتاب کند.
🔻یایان مراسم هم به توصیه ایشان همه پنج مرتبه آیه شریفه را باهم زمزمه میکنند و بعد چون مداح دعا کرده است که «خدایا بلند آمینگو را لال نمیران» بلند آمین میگویند که «خدایا به دستان قلمشده قمر بنیهاشم، به بدن اربااربا شده علیاکبر و به گلوی پارهپاره شده حضرت علیاصغر درد دردمندان را دوا، مریضها را شفا، قرض مقروضین را ادا و گرفتاران را رها بفرما!» و معمولاً هم آمین مستمعین در بار اول و دوم دعای «اللهم عجل لویکالفرج» رضایت ایشان را حاصل نمیکند و مردم مجبور میشوند خراشی به صدا بدهند و فریادزنان آمین بگویند تا بلکه شاید دینشان را به حضرت صاحب ادا کرده باشند.
🔹روضهخوان و مداحی خوب است که ضجۀ بیشتری بزند و گریه بیشتری از مردم بگیرد. اگر در مجلسش مریضی هم شفا یافت که فبهاالمراد! مردم هم انگار به روضه میروند که مریضشان شفا بگیرد، قرضشان ادا شود و گرفتاریشان برطرف شود. اصلاً امام حسین (ع) شهید شده است که مریضها را شفا دهد. پیگیری عدالت و مبارزه با فساد و رفع تبعیضهای اجتماعی و مبارزه با رانتخواری و ... میشود حرفهای سیاسی و مجلس امام حسین نباید سیاسی باشد! مگر جای یادگرفتن این موضوعات هیئت است؟! روضهخوان هم که دنبال دردسر نمیگردد، مگر لازم است حرفی بزند که پاکت آخر مجلسش کم یا زیاد شود؟!
♦️ این مجالس ما ادامه همان تفکری است که به مسجد میرود و ندبه میخواند برای ظهور امام زمان و اصلاح امور را موکول کرده است به بعد از ظهور. همان تفکر حجتیهای!
13960702
@minishazde