بنیاد مردم

پویا بختیاری، بیست و هشت سال داشت و یکی از کشته‌شدگان اعتراضات آبان ۱۳۹۸ ایران بود. او مهندس برق بود و یک کارگاه کوچک متعلق به خانواده را مدیریت می‌کرد.

پویا بختیاری شارل آزناوور دوست داشت. گیاهخوار بود. مرجان فرساد گوش می‌داد، کوه می‌رفت، می‌خواست سال ۹۸ خطاطی یاد بگیرد تا شاگرد خوبی برای استاد خوشنویسش بشود.

مادرش ناهید شیرپیشه در مورد کشته‌شدن او اینطور گفته:
«در حال شعار دادن بودم که ناگهان دیدم سیل جمعیت مردم دارند به سمت پایین بلوار، جایی که من ایستاده بودم می‌آیند و فریاد می‌زنند می‌کُشم، می‌کُشم، آن که برادرم کشت. جسد پویا را روی دست گرفته بودند. صورت خونی پویا در حالی که بدنش روی دست مردم حمل می‌شود، آخرین تصویری است که من از او در ذهن دارم.»

منوچهر بختیاری، پدر پویا «به جرم دادخواهی» پرونده فرزندش «پویا بختیاری» به سه سال و نیم حبس و زندان محکوم شده است.

به یاد آوردن بخشی از مبارزه‌ی ماست.

به اشتراک بگذارید.

#بنیاد_مردم

‼️مهم: یکی از صفحات این هفته‌نامه را به انتخاب خودتان با دیگران به اشتراک بگذارید.

سی‌ و سومین شماره‌ی هفته‌‌نامه‌ی #بنیاد_مردم تقدیم به شما!

تلاشمان این است که به صورت هفتگی گوشه‌ای از شواهد سرکوب و مقاومت در ایران را مرور کنیم و به هم یادآوری کنیم که «هیچ چیزی عادی نیست!» چرا که خو نکردن به درد قدم اول در راه شکل گرفتن هر نوعی از اعتراض و مقاومت و تغییر است.

🔴لطفا به اشتراک بگذارید.
پی‌نوشت:
تیم هفته‌‌نامه‌ی ما برای دو هفته به صورت امتحانی، فرمت هفته‌نامه‌ها را به صورت ویدیو ( ریلز ) منتشر کرد. بعد از مشورت با شما از طریق نظرسنجی در همین صفحه و رای ٪۷۰ درصدی مخاطبین، از این به بعد هفته‌نامه‌ها به روال قبلی یعنی به صورت اسلاید منتشر خواهند شد. ممنون از همراهی شما.

صفحه‌ی #بنیاد_مردم در اینستاگرام را دنبال کنید:
‏@mardom.foundation

#نه_به_اعدام
#زن_زندگی_آزادی

جمعه است؛ روز زاهدان.

در جریان اعتراضات سراسری ۱۴۰۱، خدانور لجه‌ای (لُجعی) در ۹ مهر از ناحیهٔ کلیه مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به بیمارستان تامین اجتماعی زاهدان منتقل شد، ولی در آنجا از درمان او امتناع شد و در ۱۰ مهر و در روز تولد ۲۷ سالگی‌اش، درگذشت. پس از مرگ خدانور یکی از خواهرانش دچار حمله قلبی شد و درگذشت.

به گفته‌ی خانوده‌اش خدانور به علت درگیری با فرزند یک بسیجی دستگیر شد و با رشوه خانوادهٔ آن بسیجی به مأموران آگاهی، توسط مأموران انتظامی از ساعت دو شب تا هفت صبح به میله پرچم بسته شد، مورد ضرب و شتم قرار گرفت و تصویر دست‌بسته او نیز برای تحقیر منتشر شد. اقوام و دوستان خدانور، با رشوه به مأموران امکان انتقال او به زندان را فراهم کردند و وی بعد از یک ماه آزاد شد.

انتشار تصویری از او در دوران بازداشت در حالی که دستانش به یک میله پرچم بسته شده و لیوانی آب در برابرش قرار داشت در شبکه‌های اجتماعی ایرانی مورد بازتاب گسترده‌ای قرار گرفت.

به یاد آوردن قسمتی از این مبارزه است!

امیدرضا میرصیافی فعال فرهنگی و وبلاگ‌نویس ایرانی بود که توسط دادگاه انقلاب ایران به اتهام توهین به روح‌الله خمینی و علی خامنه‌ای به دو سال حبس محکوم شد و در ۲۸ اسفند ۱۳۸۷ در زندان اوین و در سن ۲۸ سالگی کشته شد.

هرچند که جمهوری اسلامی طبق معمول زیر بار مسئله‌ی قتل او در زندان نرفت، برادرش، با توجه به شواهد شکنجه و خونریزی روی کالبد بی‌جانش، ادعای حکومت مبنی بر درگذشت او به دلیل «فشار روانی و عدم دریافت کمک‌های پزشکی» را به شدت رد و همان زمان شکایتی را برای رسیدگی به چگونگی این مرگ ثبت کرد؛ سرنوشتی که نمونه‌های بسیار دیگری از آن را در تاریخ خونین سرکوب در جمهوری اسلامی پیدا می‌کنیم.

طبق گزارش بی‌بی‌سی جاوید‌نام کیانوش سنجری که در آن زمان در آمریکا مراحل پناهندگی را از سر می‌گذراند به گزارشگر مجله‌ی وال‌استریت ژورنال اینطور گفته بود که امیدرضا میرصیافی پس از احضار به دادگاه و پیش از زندانی شدن به دوستانش نوشته بود که از احتمال شکنجه شدن خود می‌ترسد و به یکی از دوستان مشترک آن دو گفته بود که تصور نمی‌کند از زندان جان به در ببرد.
به یاد آوردن قسمتی از این مبارزه است.

#بنیاد_مردم

سی‌ و دومین شماره‌ی هفته‌‌نامه‌ی #بنیاد_مردم تقدیم به شما!

تلاشمان این است که به صورت هفتگی گوشه‌ای از شواهد سرکوب و مقاومت در ایران را مرور کنیم و به هم یادآوری کنیم که «هیچ چیزی عادی نیست!» چرا که خو نکردن به درد قدم اول در راه شکل گرفتن هر نوعی از اعتراض و مقاومت و تغییر است.

🔴لطفا به اشتراک بگذارید.

صفحه‌ی #بنیاد_مردم در اینستاگرام را دنبال کنید:
‏@mardom.foundation

#نه_به_اعدام
#زن_زندگی_آزادی

خبرگزاری‌های ایرانی می‌گویند که محمد مقیسه و علی رازینی، دو قاضی بلندپایه ایران، در نزدیکی ساختمان دیوان عالی کشور مورد سوءقصد قرار گرفته و کشته شده‌اند.
خبرگزاری فارس می‌گوید قاضی میری و یک محافظ نیز در این سوءقصد زخمی شده‌اند.

گزارش شده است که ضارب پس از تیراندازی اقدام به خودکشی کرده است.
رسانه‌های ایران می‌گویند که ضارب نه پرونده‌ای در دیوان عالی کشور داشته و نه از مراجعین به شعب دیوان بوده است.

منبع: بی‌بی‌سی به نقل از رسانه‌های فارسی از جمله عصر ایران و دنیای اقتصاد

به اشتراک بگذارید.

#بنیاد_مردم

پینوشت: در تصویر «انتحاری» به اشتباه انتخاری نوشته شده است.

محمد مختاری (۱۹ شهریور ۱۳۶۸ – ۲۵ بهمن ۱۳۸۹ در تهران) یکی از دو نفری است که در جریان اعتراضات خیابانی بیست و پنجم بهمن ماه سال ۱۳۸۹ و در همبستگی با تظاهرکنندگان در مصر و تونس در تهران کشته شد.

ابتدا در اخبار منتشر شده بود که تیر به کتف محمد مختاری اصابت کرده بود اما پدرش در مصاحبه با روزآنلاین گفت: «تیر به پیشانی محمد خورده و بیرون نیامده بود، یعنی توی سرش گیر کرده بود. دقیقاً به پیشانی همان وسط خورده بود. بعد از شستن پیکر محمد، صورتش را باز کردیم و جای گلوله را بوسیدم.»

محمد مختاری ظهر روز کشته شدنش پیش از آنکه به راهپیمایی برود به شوخی به مادرش گفته بود: بیایید بنشینیم آخرین ناهار را هم دورهم بخوریم…

بنا به گفته‌های نزدیکان محمد مختاری، او عاشق زندگی و بسیار پرشور هیجان بود. فوتبال و موسیقی را بسیار دوست داشت و پیانو می‌نواخت.
#محمد_مختاری #۸۸ #دادخواهی #نه_به_جمهوری_اسلامی
🔴 به اشتراک بگذارید.

منبع ویکی‌پدیا

ابراهیم بابایی، زندانی سیاسی در سال‌های اول انقلاب و فعال سیاسی اهل ساری است. او از رزمندگان جنگ ایران و عراق بوده که چندین مرتبه بازداشت و به زندان و شلاق محکوم شده است.

بر اساس گزارش‌های منتشرشده او در آذر ۱۴۰۰ بعد از حدود سه سال زندگی مخفیانه در ایران، هنگامی که قصد خروج از کشور از مرز ترکیه را داشت، مورد ناپدیدسازی قهری قرار گرفته است. دقیق‌تر بگوییم، آخرین پیغامی که خانواده از او دریافت کردند مربوط به ساعت ۱۲ و ۳۷ دقیقه روز ۳۰ آذر ۱۴۰۰ به وقت ایران بود.

ابراهیم بابایی که در دوره‌های بازداشت بارها مورد شکنجه‌های شدید قرار گرفت، یکی از بی‌شمار فعالان سیاسی است که توسط سیستم امنیتی جمهوری اسلامی به سرنوشتی نامعلوم دچار شده است.

خانواده‌ی ابراهیم همچنان در انتظار خبری از اوست.

به اشتراک بگذارید.