پوست‌اندازی، پذیرفتن زخم‌هایی است که التیامی ندارند.

دردهایی که از گوشت و خونت عبور می‌کنند و به استخوانت می‌رسند. باید بپذیری که این دردها، بخشی از تو هستند. نمی‌شود از آنها فرار کرد، نمی‌شود پشتشان پنهان شد.

هر لایه‌ای که جدا می‌شود، حس می‌کنی بخشی از خودت را از دست داده‌ای، اما چاره‌ای نیست.

این مسیر، تنها راهی است که باید در آن بمانی، حتی اگر زخم‌هایت تو را از نفس بیندازند.

درد، جزئی از این پوست‌اندازی است. و تو نمی‌توانی هیچ‌چیز را تغییر دهی؛ فقط باید تحملش کنی، بگذاری هر دردی که هست، هر اشکی که جاری می‌شود، تمام وجودت را ببلعد.

گاهی تنها باید نگاه کنی، بپذیری، و از میان این درد عبور کنی، بی‌آنکه بدانی انتهایی دارد یا نه.

شاید این همان حقیقت زنده‌ماندن است؛ تحمل‌کردن، نفس‌کشیدن، و ادامه‌دادن… با درد، با زخم، با هر چیزی که بر تنت می‌ماند.

#منصور_نادری
@mansournaderi2m