🔴 سیاستورزی با دیوار، فلسفه رفتاری جمهوری اسلامی
✍️ #سروش_افخمی:
🔸زمین بازی سیاست، متشکل از نهادها، بازیگران، ائتلاف های سیال، اصناف، احزاب و همچنین بازیگران خارجی است. سیاستورزی در عمل، عرصه بده بستان، ائتلاف، مذاکره، مقاومت، فشار، مطالبه و به عنوان آخرین انتخاب، به هم زدن زمین بازی است. در یک فضای سیاسی طبیعی، هر بازیگر مطالبه و ایده آل و در عین حال خط قرمزی برای عقبتر نرفتن و مقاومت دارد. تمام اعمال بازیگران بر مبنای خواستهها و خطوط قرمزشان برای مقاومت صورتبندی میشود. به عنوان مثال، حزب محافظهکار آمریکا، از طرفی به دنبال احیای ارزشهای سنتی-دینی است، و همزمان آزادسازی حداکثری بازار، حداقل کردن مالیات ثروتمندان، بیشسازی هژمونی آمریکا در جهان از طریق قدرت سخت و... را دنبال میکند. کارنامه احزاب، با کمی انحراف، در نیل به این اهداف تعریف میشود.
🔸از نقطه نظر حکومتها نیز، مسائلی ناموسی، تعدادی قابل مذاکره و گروهی پیشپاافتاده تلقی میشوند. گروههای سیاسی، احزاب، اصناف، قومیتها و در نهایت مردم برای تحقق خواستههای خود، به مذاکره با حکومتها میپردازند. تحقق مطالبات ریز مثل افزایش حقوق معلمان و ساعات کار کارگران گرفته، تا مطالباتی کلیتر همچون آزادی و عدالت، همه از برآیند عمل و اثر نیروهای اجتماعی (در هر شکل) و بازیگران مختلف نتیجه میشود.
🔸اگر موضع گروهی در قبال مسئلهای "وجودی" یا به زبان عام "ناموسی" تلقی شود، همه تلاش و هستی خود را برای کرسی نشاندن نظر خود به کار میبرد. به طور مثال جمهوری اسلامی نشان داده حجاب از مسایل ناموسیاش است که هیچگونه اعتراض و نظر مخالف را بر نمیتابد و حاضر است حتی به بهای ریختن آبروی بینالمللی و نارضایتی عمیق داخلی، آن را به شیوه خود حفظ کند.
🔸حکومتی که هر مطالبهای را به مسئلهای ناموسی برای خود بدل کرده، و هیچگونه مذاکره و عقبنشینی را پذیرا نباشد، به "دیوار" و سدی مقابل خواست شهروندانش بدل میشود. دیوار گوش نمیکند، انعطاف ندارد، عقب نمیرود؛ دیوار، فقط "دیوار" است. سیاستورزی با دیوار جز سر و صورت خونی، نتیجهای در بر ندارد.
🔸جمهوری اسلامی، موضع خود را در اکثر مسائل، موضعی کامل، جامع، مانع و حرف آخری میداند که تا ابدالآباد غیر قابل تغییر است. از حجاب و مسابقه ندادن با ورزشکاران اسرائیلی گرفته تا آمریکاستیزی، سینما و کنسرت موسیقی، همه و همه برای جمهوری اسلامی امنیتی و ناموسی شدهاند. نظر مخالف با پیگرد، تبعید، تعقیب مرعوب میشود، یا در بهترین حالت "معلق" میماند. به زبان دیگر دایره مسائل "وجودی" جمهوری اسلامی به قدری وسیع و گشاد شده که هر اعتراضی از سمت جامعه مدنی گویی کلیت نظام را نشانه رفته است.
🔸حکومت ایران، نشان داده در مقابل هیچ اعتراضی مانند اعتراضات مسالمت آمیزی چون جنبش سبز گرفته وقایع اخیر و دی ۹۶ نه عقب میرود نه به صدای مخالف وقعی میگذارد. او دیوار است. برای جمهوری اسلامی هر مسئلهای ناموسی و عقب رفتن در آن مساوی کلید زدن دومینوی فروپاشی است.
🔸مسئولیت اصلی خشونتبار شدن دور جدید اعتراضات، متوجه خود حکومت ایران است که در ۴۰ سال اخیر جز سرکوب اعتراضات و اعتصابات آرام، ابزار دیگری نشناخته است. دیوار عقب نمیرود، دیوار فقط پتکرا میفهمد، فلسفه وجودی دیوار عقب ننشستن است؛ جمهوری اسلامی، دیوار است، جمهوری اسلامی فقط فشار را میفهمد، فلسفه وجودی او امتیاز ندادن است. در مقابل دیوار، چاره ای جز تخریب باقی نمیماند؛ این تقصیر مردم نیست. ایستادن یا تخریب، تنها دوگانهایست که دیوار میفهمد. مع الاسف.../ مجمع دیوانگان
✅@Kaleme
✍️ #سروش_افخمی:
🔸زمین بازی سیاست، متشکل از نهادها، بازیگران، ائتلاف های سیال، اصناف، احزاب و همچنین بازیگران خارجی است. سیاستورزی در عمل، عرصه بده بستان، ائتلاف، مذاکره، مقاومت، فشار، مطالبه و به عنوان آخرین انتخاب، به هم زدن زمین بازی است. در یک فضای سیاسی طبیعی، هر بازیگر مطالبه و ایده آل و در عین حال خط قرمزی برای عقبتر نرفتن و مقاومت دارد. تمام اعمال بازیگران بر مبنای خواستهها و خطوط قرمزشان برای مقاومت صورتبندی میشود. به عنوان مثال، حزب محافظهکار آمریکا، از طرفی به دنبال احیای ارزشهای سنتی-دینی است، و همزمان آزادسازی حداکثری بازار، حداقل کردن مالیات ثروتمندان، بیشسازی هژمونی آمریکا در جهان از طریق قدرت سخت و... را دنبال میکند. کارنامه احزاب، با کمی انحراف، در نیل به این اهداف تعریف میشود.
🔸از نقطه نظر حکومتها نیز، مسائلی ناموسی، تعدادی قابل مذاکره و گروهی پیشپاافتاده تلقی میشوند. گروههای سیاسی، احزاب، اصناف، قومیتها و در نهایت مردم برای تحقق خواستههای خود، به مذاکره با حکومتها میپردازند. تحقق مطالبات ریز مثل افزایش حقوق معلمان و ساعات کار کارگران گرفته، تا مطالباتی کلیتر همچون آزادی و عدالت، همه از برآیند عمل و اثر نیروهای اجتماعی (در هر شکل) و بازیگران مختلف نتیجه میشود.
🔸اگر موضع گروهی در قبال مسئلهای "وجودی" یا به زبان عام "ناموسی" تلقی شود، همه تلاش و هستی خود را برای کرسی نشاندن نظر خود به کار میبرد. به طور مثال جمهوری اسلامی نشان داده حجاب از مسایل ناموسیاش است که هیچگونه اعتراض و نظر مخالف را بر نمیتابد و حاضر است حتی به بهای ریختن آبروی بینالمللی و نارضایتی عمیق داخلی، آن را به شیوه خود حفظ کند.
🔸حکومتی که هر مطالبهای را به مسئلهای ناموسی برای خود بدل کرده، و هیچگونه مذاکره و عقبنشینی را پذیرا نباشد، به "دیوار" و سدی مقابل خواست شهروندانش بدل میشود. دیوار گوش نمیکند، انعطاف ندارد، عقب نمیرود؛ دیوار، فقط "دیوار" است. سیاستورزی با دیوار جز سر و صورت خونی، نتیجهای در بر ندارد.
🔸جمهوری اسلامی، موضع خود را در اکثر مسائل، موضعی کامل، جامع، مانع و حرف آخری میداند که تا ابدالآباد غیر قابل تغییر است. از حجاب و مسابقه ندادن با ورزشکاران اسرائیلی گرفته تا آمریکاستیزی، سینما و کنسرت موسیقی، همه و همه برای جمهوری اسلامی امنیتی و ناموسی شدهاند. نظر مخالف با پیگرد، تبعید، تعقیب مرعوب میشود، یا در بهترین حالت "معلق" میماند. به زبان دیگر دایره مسائل "وجودی" جمهوری اسلامی به قدری وسیع و گشاد شده که هر اعتراضی از سمت جامعه مدنی گویی کلیت نظام را نشانه رفته است.
🔸حکومت ایران، نشان داده در مقابل هیچ اعتراضی مانند اعتراضات مسالمت آمیزی چون جنبش سبز گرفته وقایع اخیر و دی ۹۶ نه عقب میرود نه به صدای مخالف وقعی میگذارد. او دیوار است. برای جمهوری اسلامی هر مسئلهای ناموسی و عقب رفتن در آن مساوی کلید زدن دومینوی فروپاشی است.
🔸مسئولیت اصلی خشونتبار شدن دور جدید اعتراضات، متوجه خود حکومت ایران است که در ۴۰ سال اخیر جز سرکوب اعتراضات و اعتصابات آرام، ابزار دیگری نشناخته است. دیوار عقب نمیرود، دیوار فقط پتکرا میفهمد، فلسفه وجودی دیوار عقب ننشستن است؛ جمهوری اسلامی، دیوار است، جمهوری اسلامی فقط فشار را میفهمد، فلسفه وجودی او امتیاز ندادن است. در مقابل دیوار، چاره ای جز تخریب باقی نمیماند؛ این تقصیر مردم نیست. ایستادن یا تخریب، تنها دوگانهایست که دیوار میفهمد. مع الاسف.../ مجمع دیوانگان
✅@Kaleme