مشخصا موشک 358 را باید یکی از بهترین ابداعات دفاعی در تاریخ جمهوری اسلامی ایران به حساب آورد ! این موشک یا مهمات پرسه زن پدافندی یا هر اسم دیگری که بخواهیم به آن بدهیم ، سلاحی به نسبت ساده با توان کاربری در شرایط به دور از سامانه های راداری یا کنترلی خاص حداقل در برابر پهپادهای شناسایی و تهاجمی مثل MQ-9 و TB-2 موفق عمل کرده است.
اما با نگاهی به سامانه 359 به نظر می رسد که هدف گسترش قابل توج توانایی این سامانه است و هدف صرفا پرنده های بدون سرنشین نخواند بود. با برد در حدود 150 کیلومتر و ارتفاع درگیری بیش از 9 کیلومتر مشخصا این سلاح جدید توانایی درگیری بسیار خوبی با انواع پهپاد را برای خود حفظ کرده و در کنار بحث درگیر شدن و خصوصا انجام سناریوهای کمین و غافلگیری برای عنوان بالگرد ها ، پرنده های رزم سبک با ماموریت های پشتیبانی نزدیک هوایی را می توان برای آن تعریف کرد البته با یک سوال و مسئله !
هدایت در فاصله های بالا مثل 150 کیلومتری که اعلام شده است چالش برانگیز خواهد بود. سناریویی که به نظرم می توان تعریف کرد ( حداقل برای درگیری های برد زیاد ) نیازمند داشتن یک رادار پیش اخطار و تعریف یک منطقه برای گشت این پرتابه است و سپس داشتن یک سرجنگی تصویر ساز فروسرخ که یک بانک تصویری از اهداف مورد نظر را در حافظه خود داشته باشد و بتواند در فاز چرخیدن در محل مورد نظر اقدام به پایش محیط و در نهایت کشف هدف و حمله به آن را داشته باشد.
در هر صورت به نظر می رسد پهپاد هایی در کلاس TB-2 در منطقه ما روزهای سخت تری را در پیش خواهند داشت.
🇮🇷📝
@defence_news 📝🇮🇷