هنرنگاران

🔹چرا شکست خورده ایم ؟‌

✍ رضا طالب

من به خواندن اخبار و مُرور تحلیل ها و رُخدادادی سیاسی معتادم و در عین حال منزجرم از خواندن  کلمه‌ به کلمه تحلیل هایی که می خوانم . این روزها همه چیز در این مملکت نازل و نازل تر می شود. فضای مجازی پُر شده‌ از افرادی که ادعای تحلیل مسائل فرهنگی و سیاسی جامعه را  دارند و خیلی هم تصور می کنند دانا و توامان بامزه هستند . لااقل از سخنرانی هایشان پیداست که این یک شبه کارشناس شده ها در بهترین حالتش دست کم به سطوحی از اختلال شخصیت هذیانی مبتلا شده اند یا استعداد بالایی برای ابتلا دارند ؛ چون تحلیل هایی که ارائه می دهند هر جور که فکر کنی یا با هر عقل ، منطق و استدلالی که تفسیر کنی نه هیچ ربطی به علم‌ دارند ، نه منبع معتبر دارند و نه کوچکترین ربطی به واقعیت های جامعه و زندگی ما دارند ! حضرات آنقدر تًهی ، آرمانی ، شعار زده و عجیب حرف می زنند که فقط این فرضیه می تواند منطقی باشد که یا اینها آدم های خیلی شارلاتان و فیلمی هستند یا این متوهمان از انواع ِ اختلالات‌ روانی رنج می برده اند و توی حال خودشان بوده اند تا یک سیستمی برای پیشبرد اهداف خودش این ها را شناسایی و ایشان را در قامت کارشناس معرفی می کند و با همین عنوان به این ها پول و تریبون می دهد و با همین شگرد اساتید را به صحنه آورده و مطرح می کند ؛ آدم هایی به شدت متوهم ، بی سواد و نازل که هر انسانی که ذره ای شرافت یا سواد علوم انسانی داشته باشد با دیدن سخنرانی های اینها از وجود ِخودش شرم می کند و در عین ِ حیرت و ناباوری می بینی خیلی جدی همین حضرات تئورسین قلمداد می شوند ! برای مثال همین بحث بنده خدایی را می بینی که بدون هیچ تحصیلات مشخصی خیلی جدی استاد نامیده می شود و کلی شاگرد دارد ! همین فرد قبلاً خیلی جدی  راجع به جن و پری داستان سر هم می کرد و معرکه می گرفت و نظرات و سخنرانی هایش سوژه و پای ثابت پیج های طنز فضای مجازی هم بوده و هست اما درد اینجاست که متاسفانه همین شخص لیدر انتخابات مجلس می شود ! لیست انتخاباتی میدهد و بخشی از لیستش هم رای می آورد ! اینها شوخی نیست ، جُک نیست کاملاً واقعی است . هر چه فکر می کنم بیشتر در عجب میمانم که مگر ما چقدر دچار فقر فرهنگی هستیم که در این مملکت مفهومی به نام طب اسلامی هوادار پیدا می کند ؟ مگر چقدر دچار تنزل فرهنگی هستیم که تا این اندازه سپهر سیاسی و فرهنگی ایران نازل و حقیر شده است ؟

این روزها تنها کاری که از دستم بر می آید بیرون کشیدن رَخت خود از این ورطه است و بس ! تنها کار آبرومندانه ای که می توانم انجام دهم این است  که سکوت کنم و فقط مشغول کار خودم باشم ؛ به سفر بروم به طبیعت پناه ببرم آنقدر بروم تا گذارم به دکه ای نزدیک دریا بیفتد که همراه چای تلخ و دلچسبش یک شکلات ِ تلخ هم می دهد که تازه است و ذوب می‌شود در دهانم و چنان حال ِ غریبی پیدا می کنم که انگار اصلاً با سیاست بیگانه ام و واقعاً یاد گرفته ام درست زندگی کنم ، اسیر ِ این بازی ها نشوم و تا جایی که می توانم طالب ِ صدای دریا باشم آنقدر که عضوی زمینی از ساختار دریا بشوم ؛ جوری که به فلسفه ای دستیابم‌ که باعث شود در حقارت ِ پیرامونم فرو نروم ...


‌‎🆔 @honarnegaran

منبع 👇
https://www.instagram.com/p/DEuw0jxopmE/?igsh=MWNhNnVyb21sYWd3bw==