خالی از خالی

اینجا ساعت‌های اسیر ثانیه‌ها میرن
دست‌های زندونی ساعت میرن
قاضی لحظه‌های باقی میرن
فلک و گردشای آخر میرن
سایه‌ها قد میکشن رو در کمد
نورو کم میکنم با میز بشه موازی
دفترم به چشمم که ضعیفه میشینم
خلاف جهت پرنده‌های شمالی
لالایی میخونن استخونام
آخه هنوز گیرم توو خیابون‌های کودکی تیرم
با اولین حمله‌ی پرنده‌ها به آسمون‌ها
به یه آن میرم توو آغوش ابدیت
ما به هم وصلیم و سایه نداره نفوذ
یه روز آسمونمون میکنه غروب
من میدونم چه خبره
اگه آیینه فقط تنهایی‌ها رو بهمون میده نشون
میدونم حقیقتو با پول نمیشه خرید
واقعیت میرسه به خون، نمیشه ندید
مسیر من سروده‌های زخمه
آخه نانوشته‌های عشقو نمیگه کسی
وقتی ایمان من خلع سلاح میشد و
بی‌نهایت رنگ میباخت به منِ جزء
باید زمینو به آسمون بدوزم
آخه کُل نباید ببره خب

Never ends,
no it never ends
The snake eats its tail,
we return again to
This hell, this hell
I'll see you again with the skulls,
my friend

And every single year
I'm drowning in my tears,
I'm drowning in my tears again
I can't seem to forget the pain
I seem to give
The pain I seem to give,
my friend

these hands of darkness
Reaching for my soul
Now, the cold wind
blows out my candles
Feeling,
only fear,
without any hope

A thousand dark moons
A thousand winters long
A million fallen stars,
the candle burns in the womb

We try not to forget,
they live through us
Slowly they die away at every candle's end.