چهار نکته دربارهی اعتراضات خیابانی
نویسنده: فرناز سیفی
روزهای گذشته، روزهای شوم و سیاهی در تاریخ معاصر خانهی ما - ایران- بود. روزهایی که عدهای از هم میهنان ما از خانه بیرون رفتند و دیگر هرگز به خانه بازنگشتند، سهم خانوادههای دیگر دربدری پشت در این زندان و آن دادگاه شد. زخمهای کاری تازهای بر جان و روان بسیاری نشست. اما اگر قرار باشد از خواندن، تماشا و درنگ کردن در سالها و قرنها جنبشهای اجتماعی، تلاشها، کنشگری و تن ندادن هزاران زن و مرد در سراسر گیتی یک درس را بیاموزیم، آن نکته همین است که نباید دست از تلاش برداشت. نباید هیچ شعلهی لرزان شمعی را خاموش کرد و باید تا میتوان در تاریکی شمع روشن کرد. تجربهی هزاران زن و مرد که به تبعیض، ظلم، نابرابری و استبداد تن ندادند نشان میدهد که در سیاهترین دوران، حتا اگر ناامید بودند، دست از تلاش و انجام «آنچه بلدند و از پس آن برمیآیند» برنداشتند. سرمایهی اجتماعی، خرد و تجربه برای روزهای بهتر و هستههای مدنی از دل همین استمرار و پایداری بهرغم همهچیز بیرون میآید و جوانه میزند. پس به یاد همهی زنان و مردانی که پیش از ما ایستادند، مبارزه کردند، از برای تغییر تلاش کردند، کنار زنان و مردانی میایستیم که این روزها از لبنان گرفته تا عراق، از هنگکنگ تا بولیوی، از اکوادور تا آرژانتین، از غزه تا ایران به خیابانها آمده و مطالبهگری میکنند.
در همان روزی که اینترنت در ایران قطع شد، شش متخصص و پژوهشگر جنبشهای اجتماعی در مقالهی تحلیلی مشترکی که در «واشنگتن پست» منتشر کردند، به شکل فشرده و خلاصه تاثیرات مختلف شبکههای اجتماعی بر این امواج سیل خروشان مردم در خیابانهای کشورهای مختلف را بررسی کردند.
آنها با ذکر این نکته که در حال حاضر ما احتمالا شاهد بزرگترین موج از تظاهراتهای مسالمتآمیز در تاریخ بشریتایم، میگویند که شبکههای اجتماعی هماهنگی برای تظاهرات را آسانتر کرده است. اما همزمان تناقض اینجاست که شبکههای اجتماعی، امکان راهحلی برای این منازعهها را دشوارتر کردند. این وضعیت به ویژه وقتی که جنبشها رهبر ندارند و پراکنده و بدون هماهنگی مشخصاند، بیشتر رخ میدهد. آنها برای توضیح چرایی این مساله ۴ نکته را توضیح میدهند.
این نکتهها را در لینک زیر بخوانید:
https://telegra.ph/اعتراضات-11-26
@FarnazSeifi
نویسنده: فرناز سیفی
روزهای گذشته، روزهای شوم و سیاهی در تاریخ معاصر خانهی ما - ایران- بود. روزهایی که عدهای از هم میهنان ما از خانه بیرون رفتند و دیگر هرگز به خانه بازنگشتند، سهم خانوادههای دیگر دربدری پشت در این زندان و آن دادگاه شد. زخمهای کاری تازهای بر جان و روان بسیاری نشست. اما اگر قرار باشد از خواندن، تماشا و درنگ کردن در سالها و قرنها جنبشهای اجتماعی، تلاشها، کنشگری و تن ندادن هزاران زن و مرد در سراسر گیتی یک درس را بیاموزیم، آن نکته همین است که نباید دست از تلاش برداشت. نباید هیچ شعلهی لرزان شمعی را خاموش کرد و باید تا میتوان در تاریکی شمع روشن کرد. تجربهی هزاران زن و مرد که به تبعیض، ظلم، نابرابری و استبداد تن ندادند نشان میدهد که در سیاهترین دوران، حتا اگر ناامید بودند، دست از تلاش و انجام «آنچه بلدند و از پس آن برمیآیند» برنداشتند. سرمایهی اجتماعی، خرد و تجربه برای روزهای بهتر و هستههای مدنی از دل همین استمرار و پایداری بهرغم همهچیز بیرون میآید و جوانه میزند. پس به یاد همهی زنان و مردانی که پیش از ما ایستادند، مبارزه کردند، از برای تغییر تلاش کردند، کنار زنان و مردانی میایستیم که این روزها از لبنان گرفته تا عراق، از هنگکنگ تا بولیوی، از اکوادور تا آرژانتین، از غزه تا ایران به خیابانها آمده و مطالبهگری میکنند.
در همان روزی که اینترنت در ایران قطع شد، شش متخصص و پژوهشگر جنبشهای اجتماعی در مقالهی تحلیلی مشترکی که در «واشنگتن پست» منتشر کردند، به شکل فشرده و خلاصه تاثیرات مختلف شبکههای اجتماعی بر این امواج سیل خروشان مردم در خیابانهای کشورهای مختلف را بررسی کردند.
آنها با ذکر این نکته که در حال حاضر ما احتمالا شاهد بزرگترین موج از تظاهراتهای مسالمتآمیز در تاریخ بشریتایم، میگویند که شبکههای اجتماعی هماهنگی برای تظاهرات را آسانتر کرده است. اما همزمان تناقض اینجاست که شبکههای اجتماعی، امکان راهحلی برای این منازعهها را دشوارتر کردند. این وضعیت به ویژه وقتی که جنبشها رهبر ندارند و پراکنده و بدون هماهنگی مشخصاند، بیشتر رخ میدهد. آنها برای توضیح چرایی این مساله ۴ نکته را توضیح میدهند.
این نکتهها را در لینک زیر بخوانید:
https://telegra.ph/اعتراضات-11-26
@FarnazSeifi