صورتک🤡الهه‌محمدی

پارت یک

#پست‌بیست‌ودو

ماشین در لاین ترافیک افتاده بود و علی روی دنده‌ی غُرولند:
-بغل دستم بودی، چن تا می‌زنم تو دهنت، دکور صورتتم عوض شه عسل.
عسل لبش را به دندان گرفت و تِرق‌تِرق قُلنج انگشتانش را شکست. یاسر یکی از دست‌هایش را در مُشت گرفت تا آرام شود. تا آمد حرفی بزند، خاتون گفت:
-حالا یه دورم ماشین‌سواری می‌کنی ننه. اینهمه دُم و سُم نداره.
عصبانیت علی بیشتر شد. مانند لاکپشت پشت ماشین مقابل کمی جلو کشید و سمت خاتون فوران کرد:
-مگه وسط شهربازییم؟ این هوای کثیف و بوق‌بوق و اعصاب‌خوردی چیش مزه داره؟
یاسر از پشت سر گفت:
-والا سر و صدا تو بیشتره. انگار از گولاخ پارتی جا مونده.
-ببند فکو بدرد نخور. والا با مُشت اومدم تو فک تو.
شیشکئی برای علی بست و پُرصدا خندید:
-ریز می‌بینمت ریفیق. چاییدی!
دست یاسر را فشار داد تا ساکت شود. یاسر نگاهش کرد و متوجه چشم‌هایش شد که از او می‌خواست ساکت شود تا حرص علی بخوابد. لب‌هایش را گرد کرد و بوسه‌ای برای عسل فرستاد. او را که خنداند، سمت علی خم شد. دست روی شانه‌اش زد و گفت:
-جا غُر زدن صدا اون ضبطو ببر بالاتر مام فیض ببریم.
-تو ترافیک حال نمی‌ده.
-ترافیک صوتی داره واست؟
-ببند یاسر. از ترافیک حالم بهم می‌خوره.
-تو که باس عادت داشته باشی.
-کار من صُبا زوده. اونم از مسیر گلخونه که به وسط شهر ارتباطی نداره. تازه همونم می‌خوام بندازم گردن خودِ حاجی. با رانندگی حال نمی‌کنم. موتور یه عشق دیگه‌اس.
-خَر نشو پسر. حاجی هواتو دو قبضه داره.
-واسه ما فقط خرحمالیش می‌مونه. بهش گفتم واسه‌ام نصرفه فکر راننده باشه.
راه بغل بازتر شد و علی را در لاین خود کشید. سرعت لاکپشت‌وار شکست و ماشین‌ها پشت هم سمت مقصد دویدند.
وارد کوچه که شد، مادر یاسر سمت خیابان می‌رفت. حسابی رویش را گرفته و به قول خاتون فقط دماغش پیدا بود. با دیدن آن‌ها متعجب شد و پشت ماشین ایستاد. علی و یاسر همزمان پیاده شدند. یاسر سمت مادرش رفت و علی سمت خانه!
کلید که در قفل انداخت، شمیم وارد بالکن خاتون ایستاده بود. گل‌های پیچش و وجود فانوس‌های قدیمی و خلوتی خانه او را بالا کشید تا با دقتی بیشتر به آن فضا نگاه کند. ساختار قدیمی اطراف نیز به وجدش آورد تا سلفی‌های متفاوتی از خود بگیرد.
سرش را با حرکتی زیبا برگرداند و باعث شد موهای صافش به یکطرف صورتش بریزد. گردنش را کج کرد و به لنز دوربین نگاه کرد تا فضای پشت سرش نیز بیفتد. اینبار به جای دیدن چراغ‌های قدیمی و ردی از گل‌ها، تصویر مردی در صفحه‌ی گوشی‌اش نشست. متوجه نشد انگشتش روی کلید وسط خورد و عکس گرفت یا نه! گوشی با ترس از دستش افتاد و گردنش با شتاب سمت ورودی پله‌ها چرخید. علی روی آخرین پله ایستاده بود و بِروبِر نگاهش می‌کرد. لال شد! نمی‌دانست خودش را جمع کند، نگاهش به آن جوان شیک‌پوش یا دل‌نگرانی‌اش را. این‌که چرا نرفته، برگشته ‌است.
سرش که پایین افتاد، یخ علی شکست و با گام‌هایی سمت در رفت. پشت به شمیم کرد و تا دماغ به در چسبید. با کلید و قفل ور می‌رفت تا در را باز کند. قفل هم به او لج کرده بود. دندانه‌ها روی خار خود نمی‌نشست. عین شمیم که روی جگر علی نشسته بود. حس کرد جسمی عین گربه از پشتش جَست زد و رفت. کلید نیز در قفل چرخید و وارد ساختمانش انداخت. به محض وارد شدن، پشت پنجره رفت و از کنار پُشت‌دری اتاق‌های مقابل را نگاه کرد. همان وقت شمیم وارد اتاق شد و در را بست. مطمئن بود از خجالت دیگر با او روبرو نمی‌شود. دلش هنوز سخت می‌تپید. از دیدن یکباره‌ی او و چشم‌هایی که غافلگیرشان کرده بود. تا لحظاتی دور خود چرخید. یادش رفته بود برای چه به خانه برگشته است. داشت کلافه می‌شد که به یاد آورد. وارد اتاق شد و سر میز کامپیوتر رفت. خم شد و در کمد را باز کرد. پاکتی سفید با قلب‌هایی قرمز را دید. همانی که عسل آدرس داد. آنرا برداشت و نگاهی داخلش انداخت. پول‌هایی نو با گل‌های رُز سرخ تزئین شده بود.
بیرون که آمد، صدای زنگ تلفنی متفاوت توجه‌اش را جلب کرد. درست جایی که شمیم ایستاده بود. جلو رفت و تلفنش را روی زمین دید. خم شد و برش داشت. روی صفحه نوشته بود "حسام"
احساس خاصی در بدنش نشست. نمی‌دانست با شمیم چه صنمی دارد. برادرش است، رفیقش است، فامیل است...
سرش را به طرفین تکان داد و "به توچه‌ای" در دل به خود گفت. صدای زنگ خوابید. طولی نکشید که دوباره با همان نام تکرار شد. از پله‌ها پایین آمد و سمت اتاق دخترها راه افتاد. مثل دفعه‌ی پیش، قبل از رسیدن به در، تقه‌ای به پنجره‌ زد. تا شمیم جواب دهد، تلفن باز هم قطع شد و زنگ زد. از سماجت مخاطب لجش کرد. شمیم که دیر کرد، تلفن را پشت پنجره گذاشت و عقب‌گرد کرد. چند قدمی بیشتر برنداشته بود که صدای شمیم را شنید:
-بله!


#صورتک
#الهه‌محمدي

یه نقد خوشگل از یار قدیمی نقد فرزانه جان

سلام
دوتا پارت
چه قد شخصیت شمیم دوست داشتنیه... کلا من شخصیت دخترای داستان بدلم نمیچسبه.. نه که نچسب باشن نه.. همشون یه ایرادی دارن.. متاسفانه ایراداتشون هم به حقه و این ایرادا رو همه ما جنس زن و دختر تو زندگیمون داشتیم و چوبشم خوردیم.. اینکه بسته به شرایط درست رفتار کنیم درست تصمیم بگیریم و درست جای پامونو برا قدم بعدی برداریم.. اما با ازمون و خطا پیش میریم.. درسته گریزی نیست ازین آزمون و خطا ها که تو زندگی مرتکب میشیم ولی اونچه که یخورده مارو ازین ازمون خطا ها ناراحت میکنه اون حس رضایتیه کا باس به خودمون داشته باشیم و نداریم... گاهی رفتاری ازمون سرمیزنه که ربطی به عقل نداره ولازم نیس عاقل باشیم تا اون رفتار رو درست انجام بدیم.. بلکه مربوط به احساساتمونه... احساساتی که افسارمون بدجور در اختیارشه.
این که شمیم چه جور شخصیتیه که خوشم میاد دلیلش همین رفتارها و جزییاتیه که لابلای داستان ازش رو میشه... با اینکه دختر حساسیه و حتی بیشتر از دوستاش دچار احساسات میشه.. نمونه اش همین دلباختن به پسر بداخلاق صاحبخونه. ولی اونقد تو جای جای داستان افسار احساسشو رو به موقع کشیده و کنترل کرده که ادم دلش میخواد میشد همینقد ما هم تو زندگیمون میتونستیم معقول عمل کنیم.. طوری که بعد ها و درخفا از خودمون هم راضی باشیم و بخودمون افتخار کنیم.

شمیم تو دانشگاه از *☆♡فرزانه♡☆* پرسید بچه ها کوشن؟ و این شخصیت محبوب راضی شده در حد دوکلام تو داستان الهه بیاد و جواب شمیمو بده بگه 🤷‍♀ نمیدونم سریع جم کردن رفتن. 😝😂😂.
الهه جون انقده خندیدم اسممو دیدم خوشم اومد ایکه همکلاسیشون بودم. دفه بعد میرم یه پس گردنی به زهرا میزنم.. بابت رکبی که به شمیم زد دختره ی فضول.. البته لازم نیس ازین خشونت ذاتیم تو داستان پرده برداری کنی😂😂.
بگدریم.
چه دختره تیزیه این شمیم.. بخدا من بودم در مقابل فالگیره درجا باورم میشد و میگفتم وای نگو تو رو خدا.. بقیش چی. اونم بگه اول یه پنج تومنی ده تومنی رد کن بیاد اونجا عقلم سر جاش میومد میگفتم تا همین حد گفتی کافیه برو پی کارت.
خلاصه شمیم اینجا بند احساسش نشد واسه اینکه چیزای دلخواهشو بشنوه با دل فالگیر راه بیاد و همچین با جدیت جلوشو گرفت و گفت از طرف کی اجیر شده... وقتی هم فهمید دست رفیقاش باهم تو یه کاسه اس باز کشش نداد و چون همخونه ان و نمیشه با قهر و فیس روزا بعدشو زهر خودش کنه از موقعیت پیش اومده به نفع خودش سود برد و گفت کارا یه هفته رو دوش خودشون.
رفتارش سیاستمدارانه بود. بازم خودمو جا شمیم میزارم من سکوت و میکردم یا مقابله به مث در هر صورت رفتارم منو به ارامش نمیرسوند و ازینکه دوستام اینجور بازیم دادن تو دلم عقده میشد وهم اینکا نتونستم حالشونو بگیرم از خودم عصبانی.
مرسی الهه عزیزم.. لدت بردم از دوپارت، و داستان بدجاییش کات خورد ومنتظر میشیم ببینیم چه اتفاقی درپیش رو هست.
❤️❤️❤️😘😘😘💞💞💞😍😍😍🙏🙏🙏🙏

سلام وقت بخیر
در صورت تمایل برای خوندن ادامه‌ی رمان #صورتک مبلغ ۲۵/۰۰۰ تومان حق عضویت به شماره حساب زیر واریز کنید 👇
6037997365856559
الهه محمدی

اسکرین شات فیش واریزی رو به آیدی زیر بفرستید و لینک کانال خصوصی را دریافت کنید👇

@Rashidi8761

پ.ن۱: عزیزانی که خارج از کشور هستند به آیدی بالا مراجعه کنید و لینک کانال خصوصی رو بگیرند.

بیشتر از هیجان دلشوره داشتم. رسم نبود از قوم و خویش عروس کسی بره خونه‌ی داماد. الا پدرش که به اجازه‌اش واسه خوندن خطبه‌ی عقد احتیاج داشتن.
اسب سفید به خونه‌ی خان رسید و یه دسته زن با لباس‌های رنگاوارنگ و کِل‌کشون به پیشوازم اومدن. یکی‌شون دستمو گرفت و چندتاشون پایین دامن‌مو تا موقع پایین اومدن از اسب، پروپاهام جلوی مردا معلوم نشه. پامو که زمین گذاشتم، صدای شلیک چن تا گلوله پیچید. از فاصله بود! فاصله‌ای نه زیاد دور. ولی باعث وحشت جمعیت شد. همه به تقلا افتادن. عروسِ خان‌و سفت چسبیدن. برخلاف نرمش اولیه، شتابی به قدم‌هاشون دادن که منو هم به دنبالشون می‌کشید. چادرِ روی سرم، نمی‌زاشت اطرافمو ببینم. از چند تا پله‌ی آجری که کناره‌هاش گلدونای سفالی بود، بالا رفتم. پام به یکی از گلدونا گرفت و وسط حیاط افتاد و شکست. زن بغل دستیم تارقی توی صورت خودش خوابوند. از صدای دستش فهمیدم. یواشکی انگار که تو گوش بغل دستیش گفت:
"اول که صدای گوله، حالام صدای شکستن گلدون. خدا سومی رو به‌خیر کنه."
پام به اتاق نرسیده بود که صدای کلفتی توی خونه‌ی خان پیچید. داد می‌زد:
"یوسف خان‌و زدن. یوسف خان‌و کشتن."
زلزله شد. همه جیغ می‌زدن و می‌دویدن. چادرمو زدم بالا. عروس یوسف خان‌و فراموش کردند. از کنارم رد می‌شدند و بهم طعنه می‌زدند. یکی اینقد محکم زد که افتادم روی زمین. صداها هر لحظه بیشتر می‌شد. بینشون صدای جیغ چن تا زن بلندتر بود. صورت‌شونو می‌کَندند و خودشونو روی زمین می‌کشیدند. دلم داشت از حلقم بیرون می‌زد. وسط حیاط قیامتی بود. فقط بابام اون وسط بود که دیدنش دلمو گرم می‌کرد.
طولی نکشید که جنازه‌ای روی اسب داخل حیاط اومد و نعره‌ی زن‌ها به هوا رفت. زانوهای خان شکست و پایین اسب روی زمین افتاد. چند نفر می‌گفتند:
"بالاخره آدما احتشام خان کار خودشونو کردن."
نمی‌دونستم موضوع چیه و احتشام‌خان کیه. کسی برام تعریف نکرد. همین یادمه که چن نفر ریختن سرم و تا جایی که تونستن کتکم زدند. بین زخما و دردایی که به تنم می‌نشست، می‌خواستم بپرسم: "چرا می‌زنید؟ مگه چیکار کردم؟"
اما نگفته لگدی توی دهانم اومد و پراز خونش کرد. با جمله‌ای که سایه‌ی لحظه به لحظه‌ی زندگیم شد: "عروس شوم"
چشم که باز کردم، دردو دیدم. جای همه‌ی چیزایی که می‌خواستم ببینم و ندیدم.
نمی‌تونستم تکون بخورم. پاهام سنگین بود. با چوب بسته بودند. یکی از دستامم همینطور. یه طرف صورتمم پارچه پیچ بود. بندبند وجودم درد می‌کرد. به قصد کشت کتکم زده بودن. به گناه اینکه با رسیدنم توی خونه‌ی خان، پسرشو کشتند. بابام داشت برای بقیه می‌گفت:
"احتشام‌خان، سال‌هاست با پدر یوسف‌خان دشمنی داشتند. یوسف‌خان جوون دانایی بوده و دست احتشام‌خان رو توی زد و بندایی که داشته تا به روستاهای کوچیکتر نارو بزنه، رو کرده و از شورای خان‌ها کنار گذاشته شد. از همون وقت عهد کرده زَهرشو به یوسف‌و می‌‌ریزه. بالاخره شب عروسیش اونو به گلوله بست."
حالا داغش نشسته بود روی دل روستایی که پا قدم منو روی زمینشون نحس می‌دونستن.
عروسی زیبارو رفتم و چاک چاک برگشتم. اما دیگه توی خونه‌ی خودمون و اهالی ده هم اَرج و قُرب نداشتم. حتی بی‌بی مهربون باهام حرف نمی‌زد. رفتار عمه بدتر از همه بود. همونی که یه تیکه از جاهازمو دزدید و من چیزی نگفتم.
دیگه کسی نگام نکرد. از عرش روی فرش افتادم. حق بیرون رفتن از خونه رو نداشتم. چون نحس بودم و مردم ازم می‌ترسیدند. یکسال فقط اتاق ته خونه رو دیدم، طویله و سفره‌ی تک نفره‌ای که خودم تنها تو اتاق سرش می‌نشستم.
حالا علی‌اصغر برگشته بود. پسر پیرزن موقرمز ده. نمی‌دونم چی شنیده بود. ولی گفته بود منو می‌خواد. شاید چون کسی بهش دختر نمی‌داد.
بابا و داداشام با دمشون گردو می‌شکستن که قدم نحسم از سرشون کم می‌شه.
تو اون یه سال، اینقد توسرم خورد که قد ده سال بزرگتر شدم.
تو تنهایی خودم، تنها چیزی که باعث می‌شد آروم بشم، دور شدن از متلک آدم‌ها بود. شاید علی‌اصغر از همه‌ی اونا آدم‌تر بود...


#داستان‌کوتاه
#عروس‌شوم
#رسومات‌کهنه
#رسم‌های‌غلط
#عروس‌خون‌بس
#سنت‌شکنی‌کنیم
#الهه‌محمدی
#بهار۱۴۰۰

داستانِ کوتاه



علی‌اصغر تازه از زندان اومده بود. با چاقو یه خط سفید توی ابروی چپش انداخته بودند. گنده‌لات ده کوچیک ما بود. کسی نبود بگه آخه مورچه چیه که کله‌پاچه‌اش باشه. مگه ده به اون کوچیکی‌ام لات می‌خواد؟ تنها همدمش، مادرِ پیرش بود. پیرزن همیشه حنا می‌زاشت و موهاش قرمز بود. یه چارقد گلدارم به سرش می‌بست! بافت‌های ریز موهاش از زیر چارقدش بیرون زده و همیشه روی سینه‌اش افتاده بود. برای مردم سرکتاب می‌گرفت. با چشمای ریز و نافذش زَهره می‌برد. وقتی فهمیدم قراره منو بدن به علی‌اصغر زَهره‌ترک شدم. هی تو مغزم این جمله رو تکرار می‌کردم شاید برام آشنا بشه. یعنی می‌شدم عروس ننه‌‌ی اصغر؟ آخه به چه گناهی؟
چرا همچین تصمیمی برام گرفتن؟
وقتی رفتم طویله تا شیر گاوا رو بدوشم و زیرشونو تمیز کنم، های‌های به حال خودم گریه کردم.
پارسال چه ارج و قربی دارم و امسال چی!
دختر خوشگلِ یکی‌یدونه‌ی کدخدای روستا بودم. برعکس همه‌ی دخترا که یکی در میونم سواد ندا‌شتن، بابام منو فرستاد مدرسه تا پابه‌پای پسرا سوادار بشم. وقتی آقامعلم از هوش و استعدادم واسه کدخدا گفت، منو واسه رفتن به کلاس شیشم فرستاد ده بالا. اونجا مدرسه‌ی راهنمایی داشت. یه روستای قشنگ و بزرگ‌تر از ده‌مون که جمعیت بیشتری داشت. با پیشکار بابام می‌رفتم و برمی‌گشتم. یه سالی گذشت و گه‌گاهی سایه‌ای پشت سرم می‌دیدم. یه روز بی‌تفاوت نشدم و برگشتم. یه جوون خوش‌چهره و رعنا، روی اسب سفیدی نشسته و پشت سرم می‌اومد. تا دید نگاهش می‌کنم، به روم خندید. بی‌بی‌م می‌گفت "دختر باید سنگین باشه." اخمامو کشیدم تو هم و سرمو برگردوندم. ولی ماجرا به همین‌جا ختم نشد. پسر جوون که فهمیدم اسمش یوسفه و پسر خانِ ده، هر روز سر راهم سبز می‌شد. کم‌کم داشتم می‌ترسیدم که خبرایی تو خونه‌امون شد. دایه‌ام، تندتند برام اسپند می‌سوزوند. بی‌بی روی تخم‌مرغ زغال می‌کشید و دورم سرم می‌گردوند و می‌شکست. عمه‌گلینم هر وقت منو می‌دید، کِل می‌کشید. داداشم و بابامم نوک سیبیلاشونو تاب می‌دادن.
خوشان خوشان اهل خونه‌ی کدخدا برام معما بود. تا اینکه مادرم دَم گوشم گفت:
"یووسف خان، قراره بیاد خواستگاریت"
برق از کله‌ام پرید. فقط ۱۴ سالم بود. می‌دیدم دخترا رو تو سنای خیلی پایین‌تر عروس می‌کنن، ولی خودم دوس داشتم برم شهر و درسمو ادامه بدم. هیچوقت جرات نکردم این خواسته رو به زبون بیارم. گذاشته بودم بعد از کلاس نهم بگم. ولی حالا به قول بی‌بی‌م بختم بلند شده بود. بی‌عقلی بود پرش بدم. اگه عروس یوسف‌خان می‌شدم، زن خانِ آینده‌ی اون روستا بودم و شاید یوسف خان برام معلم سرخونه می‌گرفت.
تصمیم اول و آخرو که بابام و داداشام گرفته بودند. محال بود خانِ روستای بالا که آوازه‌اش تو ده کوچیک ما پُر شده بود، رو جواب کنند. پس به نفعم بود خودم سنگین و رنگین جواب بله بدم.
طولی نکشید که صدای دُهُل و سُرنا تو دو تا آبادی پیچید. زنای خونه‌ی کدخدا ترمه و اطلسیاشونو از تو بقچه‌ها درآوردن تا جاهاز رنگ و وارنگی درست کنن که طبق‌های قابلی به خونه‌ی خان بره. یکی از ترمه‌ها گلابتون دوزی شده و خیلی سنگین بود. عمه‌‌گلین اونو یواشکی از لای بساطم برداشت و قایم کرد. بی‌بی که فهمید خیلی دنبالش گشت. ولی عمه لو نداد پیش اونه. منم حرفی نزدم یه موقع شَر به پا نشه. بی‌بی می‌گفت:
" شگون نداره از جاهازی که برای عروس گذاشتیم، تیکه‌ای بمونه تو خونه‌ی باباش. باید قوم شوهرش یه تیکه بدزدن و ببرن. اینجوری دختر رو دستمون می‌مونه."
این حرفا رو شنیدم ولی بازم حرفی نزدم. عمه رو لو ندادم.
شب عروسی رسید. اسبی همراه خدم و حشم برام فرستادن تا همراه طبقای جهاز برم خونه‌ی خان.

#عروس‌شوم
#الهه‌محمدی

سلام وقت بخیر
برای خوندن ادامه‌ی رمان وارد کانال خصوصی بشید.
برای وارد شدن به کانال خصوصی مبلغ ۲۵/۰۰۰ تومان حق عضویت به شماره حساب زیر واریز کنید 👇
6037997365856559
الهه محمدی

برای گرفتن لینک کانال، اسکرین شات فیش واریزی رو به آیدی زیر بفرستید و لینک را دریافت کنید👇

@Rashidi8761

پ.ن۱: عزیزانی که خارج از کشور هستند به آیدی بالا مراجعه کنید و لینک کانال خصوصی رو بگیرند.

با سلام و شب بخیر
دوستان عزیز نهایتا دو یا سه پست دیگر از رمان صورتک در این کانال و ادامه در کانال خصوصی گذاشته میشه
در کانال خصوصی پارت گزاری جلو تر هست
در صورت خواستار عضویت در کانال خصوصی مبلغ ۲۵هزار تومان به حساب خانم محدی واریزو شات از واریز خود را به ایدی بنده بفرستید
با تشکر

دوستان عزیزم می‌تونید قبل از ورود به کانال خصوصی و آشنایی با رمان صورتک، عیارسنج رو بخونید💚