انیشتین چی میگه؟؟؟🌏

پژوهشگرانی از دانشگاه کانتربری میگویند که گیتی در واقع به طور برابر در تمامی جهات منبسط نمیشود بلکه این انبساط به صورت «توده ای» و در جهات متنوع تری رخ میدهد


برخی دانشمندان ادعا کرده اند که انرژی تاریک وجود ندارد ادعایی که میتواند یکی از بزرگترین معماهای کیهان را حل کند.

دانشمندان به مدت یک قرن بر این باور بوده اند که گیتی در تمامی جهات در حال انبساط است برای توضیح این فرضیه ستاره شناسان از مفهوم انرژی تاریک استفاده کرده اند.

انرژی تاریک مستقیما قابل مشاهده نیست و هرگز اثبات نشده است. اما دانشمندان گمان کرده اند که این انرژی باید وجود داشته باشد زیرا به نظر میرسد اثری بر گیتی میگذارد و فرض وجود آن برای حل برخی مشکلات اساسی در درک ما از کیهان ضروری است.

با این حال اکنون پژوهشگرانی از دانشگاه کانتربری میگویند که گیتی در واقع به طور برابر در تمامی جهات منبسط نمیشود بلکه این انبساط به صورت توده ای و در جهات متنوع تری رخ میدهد.

این یافته میتواند نیاز به انرژی تاریک را از بین ببرد این یافته در مقابل از مدلی متفاوت از انبساط کیهانی پشتیبانی میکند که پیشنهاد میدهد نتایج غیر عادی مشاهده شده در نحوه کشیدگی نور ناشی از نحوه انبساط گیتی نیست بلکه از شیوه ای سرچشمه میگیرد که ما درباره زمان و فاصله فکر می کنیم.

دانشمندان میگویند این سردرگمی ممکن است پیامد این واقعیت باشد که گرانش زمان را کند میکند برای نمونه ساعتها در فضای خالی سریع تر از کهکشانهای شلوغ کار میکنند.

بر این اساس یک ساعت در کهکشان راه شیری حدود 35 درصد کندتر از یک ساعت در یک خلا کیهانی بزرگ کار میکند این خلاها میلیاردها سال زمان بیشتری در اختیار دارند که در کهکشان ما وجود ندارد و بنابراین از زمان بیشتری برای رشد و تسلط بر گیتی برخوردارند.

دیوید ویلتشر از دانشگاه کانتربری در کرایست چرچ نیوزیلند، که سرپرستی این تحقیق را بر عهده داشت :گفت یافته های ما نشان میدهند برای توضیح اینکه چرا به نظر میرسد گیتی با نرخ شتابداری منبسط میشود نیازی به انرژی تاریک نیست

انرژی تاریک یک شناسایی اشتباه از تغییرات در انرژی جنبشی انبساط است که در عالمی به این اندازه توده ای و ناهموار که ما در آن زندگی میکنیم یکنواخت نیست.

مثل بیشتر کارای اینشتین نسبیت عام هم سخت و نامحسوس بود، ولی از دل مشاهدات خیلی ساده در اومده بود در واقع اونها خیلی ابتدایی تر از این بودن که کسی سر همشون کنه ولی هیچ کس این کارو نکرده بود.

روش اینشتین این بود که از ساده ترین آزمایشهای فکری، دست نیافتنی ترین نتیجه ها رو بگیره.

در مورد نظریه ی عام، آزمایش فکری شامل یه مشاهده گر توی یه آسانسور بود. کتاب ها معمولا اینو به روز میکنن و به جای آسانسور مینویسن کشتی فضایی، ولی زمان اینشتین آسانسور تکنولوژی هیجان انگیز مد روز بود. اون اول تصور کرد که آسانسور آزادانه توی فضای بیرونی دور از هر چیزی که گرانش داره، شناور باشه. همه ی آدمای توی آسانسور توی این حالت بی وزنی کامل رو تجربه می کنن.

و پرتابه ها روی مسیر کاملاً مستقیم با سرعت یکنواخت حرکت میکنن. پرتوهای نور هم به همین ترتیب، البته با سرعت نور.

اینشتین بعدش تصور کرد که چی میشه اگه آسانسور به سمت بالا شتاب بگیره، شاید با کمک کابلی که اون دورا به یه لنگر وصله یا به کمک موشکی که آتیشش به طرف پایینه.

مسافرا هل داده میشن به کف آسانسور، و مسیر پرتابه ها با چرخشای سهمیوار خم میشه به طرف پایین همه چیز مثل وقتی میشه که تحت تاثیر گرانشه.

همه از زمان گالیله اینو میدونستن ولی همین جوری روی زمین بود تا اینشتین بیاد و این حقیقت ساده رو به یه اصل تازه و قدرتمند فیزیکی تبدیل کنه. اصل هم ارزی ادعا میکنه که مطلقا هیچ تفاوتی بین اثر گرانش و اثر شتاب وجود نداره. هیچ آزمایشی رو نمیشه توی آسانسور انجام داد که بشه فهمید آسانسور توی یه میدان گرانشی ایستاده یا داره توی فضا شتاب می گیره.

#نسبیت
🏋️‍♂️ @einstein_chimige 🧠

ایده ی اساسی سیاهچاله به کشف قوانین گرانش نیوتون بر می گردد. کتاب اصول نیوتون تصویر ساده ای به ما می دهد اگر گلوله ی توپی را با انرژی کافی شلیک کنیم، این گلوله دایره ی کاملی را به دور زمین می زند و سرجای اول اش بر می گردد.

حال اگر این گلوله ی توپ را مستقیما رو به بالا شلیک کنیم، چه اتفاق می افتد؟ نیوتون پی برد که گلوله ی توپ سرانجام به ارتفاع بیشینه ای می رسد و آنگاه دوباره به زمین باز می گردد. حال اگر گلوله ی توپ انرژی کافی داشته باشد، سرعت اش به سرعت فرار می رسد یعنی سرعتی که کافی است تا از گرانش زمین گریخت و به سوی فضا رهسپار شد و دیگر برنگشت.

با استفاده از قوانین نیوتون می توان به آسانی سرعت فرار از زمین را حساب کرد که در حدود 40200 کیلومتر بر ساعت می شود. در سال 1969 فضانوردان ما می بایست به این سرعت می رسیدند تا می توانستند در کره ی ماه قدم بگذارند. اگر به این سرعت نرسیم آنگاه یا وارد مداری به گرد زمین می شویم و یا به زمین سقوط می کنیم.

در سال 1783 اخترشناسی به نام جان میچل پیش خود این پرسش به ظاهر ساده را مطرح کرد که اگر سرعت فرار با سرعت نور برابر باشد، آنگاه چه اتفاق می افتد؟ اگر باریکه ی نوری از ستاره ی غول پیکر چنان سنگینی گسیل شود که سرعت فرار از آن برابر با سرعت نور باشد، آنگاه چه بسا نور نیز نتواند از این ستاره بگریزد. همه ی نوری که از چنین ستاره ای گسیل می شود، دست آخر در خود این ستاره سقوط می کند جان میچل این ستارگان را ستارگان سیاه نامید.

#نیوتون #نیوتن #سیاهچاله
🏋️‍♂️ @einstein_chimige 🧠