آدمها، آینههایی شکستهاند؛
انعکاسهایی ناتمام از حقیقتی گمشده.
آنهایی که دوستشان داشتی
آنهایی که دستانشان را به مهر فشردی
گاه همانهاییاند که خنجر را در تاریکی نشاندند.
شاید از انسانها بیزاری
اما این بیزاری هم زادهی امیدیست که روزی به آنها داشتی.
و چه اندوهناک است
زمانی که زخمهایت را به نام همانهایی میشماری
که روزی در چشمهایشان، نوری از اعتماد میدیدی.
@ClassicalPoetry