آرامش (چهلسالگي)...

🪻 بازخوردهای پیامک صبح شمبه(۴)

لینک پیام اینهفته 👇
https://t.me/chehel_salegi/31698

نیست چون دسترسی تارخ زیبات ببوسم
می‌شوم در گذرت خاک که تا پات ببوسم
بوسه خواهم ز تو امروز دهی وعده فردا
کو من دل شده را عمر که فردات ببوسم؟
...............................
الهی که زندگی و عشق و بوسه بر جوانان سهل گردد
امین🙏
..................................
سلام‌و درود.
در دایره ی بوسه بودن....

خدایا اقای حلاجیان ما را با تنی سالم و دلی شاد همواره در این دایره قرار ده.
الهی آمین
.........................................
درود و سپاس قاسم جان
آمین برای هممون
با آرزوی هفته‌ای ناب و بدون تعطیلی😁
......................................
می بوسمت ...
اگر چه...
حال دلم با بوسه آرام نمیشود...
دیوانه میخواهمت ...
سرمست ...
عاشق...رسوا...
مشتاق ِ آغوش...
کنار عطر ِ خوش ِ بی تابی...

#آزاده_کج_کلاه
@chehel_salegi
..................................
سلام حلاج جان
صبح شمبت بخیر ،ممنون بابت پیام قشنگت
به قول حضرت مولانا
"گرچه من خود ز عدم دل‌خوش و خندان زادم
عشق آموخت مرا شکل دگر خندیدن"
......................................
ذره ذره وجودم . . .
به یه بغلِ محکم از تو احتیاج داره❤️

درود شنبه ات گوارا و دلنشین
..................................
سلام صبح شبتون بخیررر
دیگه کار داره به فیلم میرسه ها❤️❤️❤️
دلم امنیت روانی خواست
......................................
درود قاسم جان
روزت بخیر و شادی
امیدوارم هفته جذاب و پر تلاشی پیش رو داشته باشی

همواره بدرخشی
شادزی و مهر افزون❤️
......................................
به روال همیشه عالی و کم نظیر
بوسه شش ثانیه ای به روح و روان وطبع شما باشه💋💋💋💚💚🙏🙏
............................................

🪻برای یک میلیون تومن وام !

در مسیر ثابتِ یک‌ساعت رفت و یک‌ساعت برگشت روزانهٔ مترو به تدریج چند چهره را مکرر می‌بینی و تغییر احوالشان از برق نگاه و زبان چهره و بدنشان به چشمت می‌آید. نگاه‌ها و لبخندهایی که چند باره تبادل می‌شود، به تدریج آن‌ها را از غریبه به آشنا بدل می‌کند، بدون این‌که کلمه‌ای حرف زده باشید و هیچ از زندگیِ قبل و بعد از حضورشان در واگن بدانی.

@chehel_salegi
از پریروز، شنیدن ناخواستهٔ مکالمهٔ تلفنی یکی از این غریبه‌های آشنا که کنارم نشسته بود - مردی لاغر و حدودا سی‌ساله - مدام در ذهنم زیرنویس می‌شود: «علی! اگه بشه یه میلیون وام جور کنی برای مامان یه دست لباس گرم بگیریم خیلی لطفه. روزی ۱۲ ساعت دست‌فروشی در هوای سرد بدون لباس گرم در این سن‌ سختشه». 
چطور می‌توان از هر تلاش جمعی برای هر میزان بهبودِ عملیِ حکمرانی و عادلانه‌تر شدن ترتیبات نهادی در جامعه‌مان برای کمی آسان‌تر شدن زندگیِ امثال این مادر و‌ هم‌وطنانِ محروم‌تر از او تن زد؟ 

حمید رضا جلایی‌پور 💎

شیفتگان سفر و گردشگری اینجان👇
@safar_chehelsalegi

🪻چند روایت نامعتبر درباره‌ی عشق!

یک/ دوباتن معتقد است ما چیزهای مختلفی را با عشق اشتباه می‌گیریم، مثلا هیجان اولیه. او معتقد است تنها چیزی که عیار راستین علاقه را نشان می‌دهد، داور بی‌رحمی به نام زمان است. اما آیا آقای دوباتن هم در جامعه‌ی کوتاه‌مدتی مثل ما زندگی می‌کرده؟ در یک دوران پسافاجعه‌ی همیشگی، بدون زمانی برای ترمیم روان؟ شک دارم.

دو/ هم‌نسل‌های من به طرز ناشیانه‌ای عمرشان را صرف جستجوی عشقی شبیه رمان‌های نوجوانی خود کرده‌اند. بر ما و آن‌ها ببخشایید که عشق را مقدس و کامل می‌خواهند. حالا در آستانه‌ی میانسالی بدون تجربه‌ی رابطه‌ای عاشقانه این را فهمیده‌ام عشق جایی رخ می‌دهد که نیازهایت انکار نمی‌شود، و می‌توانی نسخه‌ی ضعیف خودت را نشان بدهی و خیالت راحت باشد آسیب نمی‌بینی. فهمیده‌ام عشق فقط در اهمیت‌داشتن و اهمیت‌دادن رخ می‌دهد. بقیه‌اش خیالات شاعران خیالباف است.
@chehel_salegi
سه/ طبیعتا به کنسل‌کن‌های اینستا و پرنسس‌صداکن‌های توییتر و مغزهای خالی و حماقت مفرط بلاگرهای ابله کاری ندارم. همین‌طور به روایت‌های هنری عشق فارسی که هنوز به شکلی عجیب در تلاشند عشق و تن را منفک کنند. این‌جا فقط می‌خواهم یادآوری کنم مهم است در خانواده عشق را یاد بگیریم، حواسمان باشد بچه‌ها تماشایمان می‌کنند. مهم است در جامعه، دنبال برنده‌شدن در جنگ بیهوده‌ی سهم علاقه نباشیم. و مهم است برای نیازهای طبیعی، پای عشق بدبخت را وسط نکشیم.

چهار/ زیاد شد و چه حرف‌های بیهوده‌ای... عزیزانم به هر مناسبتی که شد ببوسید و بوسیده شوید. برای برنده‌نشدن مرگ‌پرستان لازم است زندگی کنید و سیاهی روزمره‌ی این کشور غارت‌شده را انکار کنید. و به حرف‌های من و بقیه هم توجه نکنید، زیرا همان‌طور که مولانا گفت: درس عشق در دفتر نباشد. از معشوق ناامید باش اما از عشق نه. عشق عاقبت ما را نجات خواهدداد. شاید هم بدبختمان کند، نمی‌دانم. به هر حال که بدبختیم، بهتر نیست به پای کسی باشد که بوسیدنش پروانه‌ها را در رگ‌ها می‌رقصاند؟

پنج/ عشق؟ فکر کنم مثل خوابی است که یک لال می‌بیند. هر تلاشی برای توصیفش بیهوده است. اما امیدوارم در این زمانه‌ی جنون و بلا قلبت گرم و سرخ بتپد.
همین.
#حمیدسلیمی 💎
کانالهایی برای درک حس آرامش👇🏻
@chehel_salegi
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌@safar_chehelsalegi

🪻«نداری» شده لباسِ تنِ همگی!

راننده اسنپی که ساعت ۱۰:۳۰ شب، بعد از تمام شدن آخرین جلسه کلاس، با او همراه شدم؛ زن پابه‌سن‌گذاشته‌ی خوش‌رو و مهربانی است. می‌پرسد این ساعت از محلِ کار برمی‌گردم. جواب می‌دهم که کلاس داشتم و همه ما باید ارائه می‌دادیم و برای همین به‌درازا کشید. می‌گوید خسته نباشی مامان‌جان. خوشم می‌آید. توی آن ساعت، مسیر پرترافیک نیست. نیم‌ساعته باید برسیم. مثل هر مکالمه در این روزها و همه روزهای قبل از این، می‌رسد به قیمت دلار و دغدغه معیشتی و ناامیدی از آینده و شکلِ کریه بلاتکلیفی و استیصال که چشم‌درچشم ما دهن‌کجی می‌کند.

این صحبت شاید در حد ۳-۴ دقیقه طول می‌کشد. بعد بدون هیچ مقدمه‌ای، زن با لحن مادرانه‌ای برایم توضیح می‌دهد که چطور می‌شود توی یک ماه از یک مرغ یخی استفاده کنم تا لازم نباشد گوشت بخرم: توی ماکارانی لازم نیست گوشت‌چرخ‌کرده بریزی حتما. مرغ رو ریزریز کن مامان جان. من ۷-۸ ماهه که توی قرمه‌سبزی هم مرغ می‌ریزم. ناگت گرونه. به جاش همین مرغ رو فیله کن، آرد و تخم‌مرغ بزن. کم درست کن. گوجه و پیازش رو زیاد کن عوضش.
بعد دوباره همان‌طور مادرانه و دلسوزانه می‌گوید، حالا آدم گوشت هم نخوره یه مدت چیزی نمی‌شه. مرغ بخورید به‌جاش مامان جان.
@chehel_salegi
من از این مهربانی خوشم آمده، اما نمی‌فهمم چرا دارد از درست‌کردن غذا با یک مرغ در طول یک ماه می‌گوید. حرفش که تمام می‌شود، می‌گوید مامان جان، همه این‌ها رو به خانمی هم که قبل از شما از بیمارستان سوارش کردم، گفتم.
بهم گفت حدود یک ساله که رنگِ گوشت رو ندیدیم. بهش گفتم عیبی نداره مامان جان. همه‌مون این‌طوری شدیم. براش همه اینا رو گفتم. گفتم مرغ رو قشنگ تیکه‌تیکه کنی، هر دفعه می‌تونی یه چیزی بپزی که بچه‌ت هم خوشش بیاد. الان برای شما هم گفتم. چه می‌شه کرد.

برای من می‌گوید و احتمالا برای زنِ جوان بعدی که سوار ماشین قدیمی‌اش می‌شود.

من چیزی نگفته‌ام از خودم. نه گفته‌ام که «حالا خداروشکر چیزی هست که می‌خوریم» و نه به‌دروغ گفته‌ام که «نداریم». زن اما احتمالا بعد از دیدنِ این همه آدم، فهمیده که « برای همین برای کم‌کردن این رنج، نسخه پختن چندجور غذا با مرغ را برای همه شرح می‌دهد.

من دارم به نظر ۴ استادی که درباره پروژه‌مان حرف زده‌اند، فکر می‌کنم. زن راننده دارد با تلاشی کوچک، غم «نداری» مسافرش را تلطیف می‌کند؛ با «عیبی‌نداره مامان جان» گفتن‌ها و دستورِ پخت چندغذا با مرغِ یخی تنظیم بازاری.

شرمم می‌آید از خودم. می‌خواهم روسری را بکشم روی صورتم و طوری فرو بروم توی صندلی پشت ماشین که دیده نشوم؛ که زن از توی آینه من را نبیند که دارم از کلاس برمی‌گردم و دغدغه‌ام در آن ساعت، هیچ نسبتی با او و آدم‌های شبیه به او ندارد که تا آن ساعت کار می‌کنند.

محکمه‌ای اگر باشد،
هر کدام از ما چیزهایی زیادی داریم که آن را روی دست بگیریم و ببریم. از پرواز شماره ۱۷۵ گرفته تا گلوله‌ها و قرص‌‌های اعصاب، از رقم‌های اختلاسی که تیتر روزنامه‌ها شدند تا عزتی که هر بار اینجا خدشه‌دار می‌شود و...؛ من اما دیشب را می‌گذارم روی دست‌هایم و می‌برم. می‌گویم شبِ ۲۳ بهمن بود. من بابت مهربانی زن راننده‌ای -که به‌خاطر درد زانو مجبور بود شب‌های کم‌ترافیک را برای کارکردن انتخاب کند و می‌گفت آخرین باری را که گوشت خورده‌اند یادش نمی‌آیند- از خودم و همه‌چیز منزجر شدم.

فاطمه بهروز فخر 💎
کانالی برای عاشقان سفر و گردشگری
@safar_chehelsalegi