چهارگوشه

.
«جبران می کنم...»
گوش من این جمله رو ازش خیلی شنیده بود...
هر بار آرامشم رو‌ بهم می ریخت و با رفتارهاش رو مغزم رژه می رفت،بهم می گفت: «جبران می کنم»
خودش بهتر از هر کسی می دونست آدم جبران کردن نیست ولی اون غرق عادت هاش بود...
عادت به داشتن کسی، عادت به رفتارهایی که صفر تا صدش اشتباه بود، عادت به بحث کردن و عذرخواهی...
آخرین عادتش هم گفتن دروغ معروفش بود «جبران می کنم».
.
آخرین بار وقتی گفت جبران می کنم، فقط خندیدم به یاد تمام جبران کردن‌هایی که فقط حرفش‌رو زده بود...
بهش گفتم جبران نکن، اصلا هیچ کاری نکن... فقط تنهام بذار ... هر چیزی اولین بارش سخته، مثل تنهایی، مثل دلتنگی، مثل رفتن ... پس رفتم.
.
حالا وقتی خوب فکر می کنم می بینم خیلی از ما خودمون رو تو زندان آدم هایی قرار دادیم که بهمون وعده‌ی جبران گذشته رو دادن ... وعده ی نفس کشیدن، وعده ی بازگشت آرامشی که خودشون از ما گرفتن... اما هیچ کدوم از وعده هاشون حقیقت نداشته ، فقط می خواستن تو زندانشون بمونی ... همین...
گذشت کردن خیلی خوبه ... خیلی ، ولی تا وقتی که شور و شوق زندگیت رو ، پای وعده های دروغ آدما از بین نبری ... تا وقتی که بخشیدن وظیفه ات نشه، تا وقتی که به زندان آدما عادت نکنی ..
.
حسین حائریان

Join👇
@chahargosheh

غمگین‌ترین آدم‌هایی که دیدم، کسانی بودن که کل زندگی‌شونو صرف رسیدن به یه هدف مشخص کرده بودن، چیزهایی مثل گرفتن فلان مدرک تحصیلی، پیدا کردن شغل دلخواهشون، ازدواج با فرد مورد علاقه‌، خرید خونه، ماشین یا مهاجرت از ایران... یه عمر برای رسیدن به این اهداف دوییده بودن، خستگی ناپذیر جلوه می‌کردن، پر از شوق بودن، یه نیروی محال توی وجودشون بود، تقریبا خیلی از همین آدم‌هارو می‌شناسم که به اهدافشون رسیدن، با رسیدن به اون اهداف فکر می‌کردم الان خوشحال‌ترین آدم‌های روی زمین هستن ولی ...
ولی خسته بودن، خوشحال بودن اما خسته، خوشحالیشون کوتاه بود و خستگی‌شون طولانی..
یکی از همین آدم‌هارو بعد از یه مدت، اتفاقی دیدم، موفق شده بود، ازدواج کرده بود و درآمد خوبی هم ‌داشت، موفق بود اما خوشحال نبود، نمی‌دونست باید چیکار کنه، بلد نبود جشن بگیره، بلد نبود عاشقی کنه... هیچ سرگرمی نداشت... نه شناختی از هنر و ادبیات داشت و نه استعداد ورزشی...
می‌گفت من تا رسیدن به هدفم می‌دونستم باید چیکار کنم اما الان نمی‌دونم باید چطور زندگی کنم. راست میگفت اون فقط بلد بود کار کنه..
همیشه درباره موفقیتش حرف می‌زد، درباره‌ی اینکه بیشتر تلاش بکنه. کمتر خرج بکنه، کمتر تفریح بکنه، بیشتر کار بکنه، کمتر بخوابه، بیشتر پول جمع بکنه و ...
اون هیچ برنامه‌ای برای بعدش نداشت، موفقیتش ضامن خوشحالی و خوشبختیش نشد..

این قصه‌رو تعریف کردم برای اینکه بگم خودتونو به یه هدف گره نزنید، همیشه برای بعدش برنامه داشته باشین، خودتونو محدود نکنید، موفقیت یکی از هزاران عاملیه که می‌تونه خوشبختتون بکنه. نمی‌گم کار نکنید، کار بکنید اما نه توی اوقات فراغت، زمانمند و به اندازه کار بکنید..
تا می‌تونید برای خودتون سرگرمی‌های خوب ایجاد بکنید. فیلم‌های فاخر ببینید. ادبیات داستانی بخونید، سبک‌های مختلف موسیقی رو بشناسید بعد گوش کنید لذتش با شناخت سبکش دوچندان می‌شه، ورزش کنید، آواز بخونید، بزنید زیر گریه، با صدا بخندید... با هیجانتون بازی کنید تا آدرنالین ترشح کنید
تا می‌تونید بدویید، اونقدر که تپش قلب بگیرید...
تپش قلب بهتون یادآوری می‌کنه که زنده‌اید که آدمیزاد به پویندگی زنده‌س.
زمان برای آدم‌های افسرده به کندی و برای آدم‌های مضطرب به تندی می‌گذره اما برای آدم‌هایی که سلامت روانی بالایی دارن نه کند و نه تند، فقط در حال عبوره...
به سلامت روان‌تون اهمیت بدید.

Join👇
@chahargosheh

خارپشتی از یک مار تقاضا کرد که بگذار من نیز در لانه تو، مأوا گزینم و همخانه تو باشم. مار تقاضای خارپشت را پذیرفت و او را به لانه تنگ و کوچک خویش راه داد. چون لانه مار تنگ بود، خارهای تیز خارپشت هر دم به بدن نرم مار فرو می‌رفت و او را مجروح می‌ساخت اما مار از سر نجابت دم بر نمی‌آورد.

سرانجام مار گفت: «نگاه کن ببین چگونه مجروح و خونین شده‌ام. می‌توانی لانه من را ترک کنی؟»
خارپشت گفت: «من مشکلی ندارم، اگر تو ناراحتی می‌توانی لانه دیگری برای خود بیابی!»
عادت‌ها ابتدا به صورت مهمان وارد می‌شوند اما دیری نمی‌گذرد که خود را صاحبخانه می‌کنند و کنترل ما را به دست می‌گیرند.
مواظب خارپشت عادت‌ها و باورهای منفی زندگی‌تان باشید.

Join👇
@chahargosheh

🌸☘️🌸☘️🌸

زن خانه‌دار که مشکلی ندارد!

رفتم شیر محلی بخرم، شیرفروش شکایت می‌کرد که الان یکی با فرزندش آمد، کودک ظرف دوغ محلی ما را روی زمین ریخت. با زحمت تمیز کردم که مغازه را بو برندارد. اصلا معلوم نیست حواسش کجا بود. گفتم مردم این روزها گرفتارند. صدها مشکل دارند. گفت نه بابا مشکل نداشت. یک زن خانه‌دار بود!
این جمله‌ی کوتاه را که می‌توانست بحث بلندی به دنبال داشته باشد با لبخندی تمام کردم. شیر را خریدم و برگشتم خانه. مدت‌هاست بحث نمی‌کنم.

مردی که از صبح تا شب بیرون از خانه است معمولا تصوری ندارد که کار خانه بی‌انتهاست. نمی‌تواند تصور کند که مادر این بچه شاید پنج شش ساعت متوالی مجال پیدا نکند یک لیوان آب از سر آسودگی بنوشد یا حتی دستشویی برود. شاید نداند چطور مادر با هر آت و آشغالی که کودک از زمین پیدا می‌کند و در دهان میگذارد و هر خطری که در مسیرش قرار می‌گیرد هزار بار می‌میرد و زنده می‌شود.
آن مغازه‌دار شاید نداند اگر زنی بی‌سرپرست یا بدسرپرست باشد و به‌تنهایی زندگیش را اداره کند برای بدیهی‌ترین چیزها استرس دارد. برای اینکه سی ثانیه بتواند یک تلفن جواب بدهد ، برای این که یک شب تا صبح که سهل است، نیم‌ساعت با آرامش بخوابد، برای آن که نگاه سنگین در و همسایه و این زن و آن مرد را تحمل کند، برای آن که اجاره خانه بدهد، برای این که اصلا با فرزند به او کار بدهند، برای آن که فرزندش را به کجا بسپارد ... اگر هم شوهر او آدم بدعنق و نافهمی باشد، دهها استرس دیگر به این فهرست اضافه می‌شود.

زنی هم که یکسره مشغول گرفتاری‌های خانه و بچه‌داری است، شاید تصوری نداشته باشد که مردش از صبح که از خانه بیرون می‌رود تا برمی‌گردد چه‌ها که نمی‌بیند، چه‌ها که نمی‌شنود. چطور برای یک لقمه نان که باید به خانواده‌اش برساند شخصیتش آسیب می‌بیند. چطور هرروز وارد دهان اژدهای بیرحم زندگی می‌شود و هر شب خونین و مالین برمی‌گردد. چطور وقتی می‌رسد دیگر شاید جانی برای شنیدن حرف‌های زن (که طبیعتا نیاز به حرف‌زدن دارد) نداشته باشد، چطور نیازمند کسی است که آرامش کند ... و اگر زن او علاوه بر خستگی کار، گلایه و شکایت ده‌ها چیز دیگر را بر سر او بریزد ...
کرونا و شرایط اقتصادی هم که مزید بر علت می‌شوند و فشارهای بالا را هم بر زن و هم بر مرد سنگین‌تر می‌کنند ...

چه باید کرد؟
همین که بپذیریم و بفهمیم که شریک زندگی ما، همسر ما، همکار ما، همسایه‌ی ما، پدر و مادر ما، فرزند ما، کارمند ما، راننده‌ای ماشین جلویی ... هرکدام مشکلات خود را دارند که شاید ما نفهمیم، کمک بزرگی است. این روزگار، روزگار قضاوت دیگران نیست. روزگار مدارا و درک دیگران است.

علی اکبر کاویانی

یه اصلی هست به نام: "اصل پیش پا افتادگی"

طبق این اصل افراد به موضوعات پیش پا افتاده و مبتذل علاقه بیشتری دارند تا موضوعات اساسی و مهم، چون در موضوعات سطحی راحت تر اظهار نظر می کنن.

طبق این اصل ما سر موضوع خلیج فارس نگفتن رییس جمهور امریکا کلی ناراحت می شویم و اعتراض می کنیم ولی حوصله نداریم به این فکر کنیم که از همه کشورهای حاشیه این خلیجِ فارس ما بیشترین آلودگی را برایش تولید می کنیم.

یا دوست داریم صبح تا شب نژادپرستانه به عربها لقب سوسمارخوار و دختر زنده به گور کن و ... بدهیم ولی حوصله نداریم کمی به پیشرفت های وحشتناک عربستان و قطر و کویت و امارات توجه بکنیم. اعصابش را نداریم به این فکر کنیم که عربستانی که چهار برابر ما نفت تولید می کند به زودی پایان خام فروشی نفت رو جشن خواهد گرفت، حوصله مقایسه دانشگاه هایمان را نداریم و دوست داریم فرض کنیم عربها بی سواد، راحت طلب و بی تحلیل و بی قاعده هستند.
‌
دوست داریم در مورد مهمان نوازی مون، ای کیوی بالای ایرانی جماعت، اداره کردن ناسا توسط ایرانی ها، منشور کوروش، وصیت داریوش، خریدن بلیط های کنسرت فلان خواننده عرب توسط بهمان پولدار ایرانی و خیلی موضوعات دیگه تکراری حرف بزنیم و تکراری فوروارد کنیم و حتی زحمت نکشیم صحت و سقم را یه بررسی کنیم یا ببینیم الان کجا هستیم و در اینجا ایستادن خودمان چقدر مقصریم و چقدر از اینجا ایستادن ربط به رفتار تک تک ما دارد.

موضوع زمانی خطرناک تر میشود که می بینیم دولت و حاکمیت هم به این سندروم دچارند و حتی بیشتر از جامعه به این اصل دچارند. در حالی که یکی مثل ترامپ اون ور دنیا کاملا واقف به مشکلات اقتصادی ماست و چشم به بدتر شدن اوضاع اقتصادی ما و تصمیم به فشار به ما از این ناحیه دارد، آنوقت ما اینجا انگار نه انگار.
بدون تعارف هیچ برنامه، تحرک و تصمیمی از طرف دولت و حاکمیت در جهت ساماندهی و بهبود شرایط اقتصادی وجود ندارد و تصمیم گیران بیشتر دوست دارند در مورد موضوعاتی حرف بزنند که پیش پا افتاده است تا موضوعات اساسی و مشکلات بنیادی، برای همین بود که کل وزرا و بزرگتر از وزرا سر خلیج فارس کلی دلخور بودن ولی مشکلات مبرهن و آشکار حوزه های مدیریت خودشان را انکار می کنند یا با ان شالله و ماشالله سر و ته داستان را هم میارند.

کسی دوست نداره به این فکر کنه که دلار ۲۹ تومنی چه فاجعه ای در شش ماه آینده خواهد ساخت.

کسی دوست نداره به این فکر کنه با این حجم از ورشکستگی و نابودی کسب و کارهای کوچک قراره چه بلایی سرمون بیاد.

حق هم داریم البته خسته شدیم، خسته.

کل مملکت سندورم اصل پیش پا افتادگی رو دچار شده.

با یه اتفاق پیش پا افتاده میشه کل افکار عمومی رو منحرف کرد به یه موضوع کم اهمیت تا کسی حواسش به فاجعه های در پیش رو نباشه.

طنز...


بانوان محترم

با اجرای طرح قرنطینه خانگی، شوهرانتان در دست شما حکم اسیران جنگی را دارند؛ شایسته است طبق کنوانسیون ژنو با آنها خوش‌رفتاری کنید.

ستاد مبارزه با کرونا

Join👇
@chahargosheh

یکی از بزرگان میگفت ما یک گاریچی در محلمان بود، که نفت می برد و به او عمو نفتی می گفتند.
یک روز مرا دید و گفت: سلام. ببخشید خانه تان را گازکشی کرده اید!؟
گفتم: بله!
گفت: فهمیدم. چون سلام هایت تغییر کرده است!
من تعجب کردم، گفتم: یعنی چه!؟

گفت: قبل از اینکه خانه ات گازکشی شود، خوب مرا تحویل می گرفتی، حالم را می پرسیدی. همه اهل محل همینطور بودند.
هرکس خانه اش گازکشی میشود، دیگر سلام علیک او تغییر میکند…

از اون لحظه، فهمیدم سی سال سلامم بوی نفت میداد. عوض اینکه بوی انسانیت و اخلاقیات بدهد.
سی سال او را با اخلاق خوب تحويل گرفتم. خیال میکردم اخلاقم خوب است.
ولی حالا که خانه را گازکشی کردم ناخودآگاه فکرکردم نیازی نیست به او سلام کنم.

یادمان باشد، سلام مان بوی نیاز ندهد!


Join👇
@chahargosheh

اگر چپ دست هستید، از دست راست و اگر راست دست هستید، از دست چپ برای باز کردن در خانه، حمام، توالت و یا درب تاکسی و میله اتوبوس استفاده کنید چون شما این دست مخالف را معمولا به صورتتان نمی زنید. در کره جنوبی این کار را کردند و خیلی موفق بود.

Join👇
@chahargosheh

برایت رویاهایی آرزو می‏ کنم، تمام نشدنی
و آرزوهایی پرشور
که از میانشان چندتایی برآورده شود.

برایت آرزو می‏ کنم که دوست داشته باشی
آنچه را که باید دوست بداری
و فراموش کنی
آنچه را که باید فراموش کنی.

برایت شوق آرزو می ‏کنم.
آرامش آرزو می ‏کنم.
برایت آرزو می‏ کنم که با آواز پرندگان بیدار شوی
و با خنده‏ ی کودکان

برایت آرزو می ‏کنم، دوام بیاوری...
در رکود،
بی ‏تفاوتی
و ناپاکی روزگار

به خصوص برایت آرزو می‏ کنم که
خودت باشی.....

✍ ژاک برل

نوروزتان مبارک

Join👇
@chahargosheh

بخشی از کتاب پشت پرده ریاکاری اثر دن اریلی روانشناس و متخصص اقتصاد رفتاری.

نویسنده در کتاب «پشت پرده ریاکاری!» آزمایش های جالبی انجام داده است؛
او در یک رستوران به عده‌ای از مشتریان چند سؤال می‌دهد تا آنها در ازای گرفتن 5 دلار به این سؤالات پاسخ دهند، اما هنگام دادن پول به جای 5 دلار 9 دلار می‌دهد و به گونه‌ای تظاهر می‌کند که حواسش نیست و اشتباهاً 9 دلار داده است.

برخی ازمشتریان صادقانه 4 دلار اضافه را برمی گردانند اما عده‌ای هم به روی خود نیاورده و 9 دلار را در جیب می‌گذارند و رستوران را ترک می‌کنند!

در آزمایش دیگری همین کار تکرار می‌شود با این تفاوت که نویسنده در هنگام گفت‌و‌گو با مشتریان، تلفن همراهش زنگ می‌خورد و چند دقیقه‌ای با تلفن صحبت می‌کند و در انتها از مشتری برای اینکه وسط گفت‌و‌گو با آنها، به تلفن همراهش جواب داده عذرخواهی نمی‌کند و به نوعی بی احترامی میکند!

در این آزمایش تعداد کسانی که 4 دلار اضافه را برمی‌گردانند کمتر از آزمایش اول است!
وقتی مشتریان احساس می‌کنند نویسنده، وقت آنها را بدون عذرخواهی گرفته، درصدد انتقام بر آمده و پول بیشتری که اشتباهاً نویسنده به آنها داده را باز نمی‌گردانند.

این آزمایش حاوی نکته جالبی است که می‌توان از آن برای توجیه اینکه چرا در بعضی مناطق جهان آمار بالایی از ریاکاری و دزدی و ناهنجاری وجود دارد، استفاده کرد؛
مردم زمانی که حس می‌کنند به آنها از سوی حکومت ظلم می‌شود یا حق آنها در جایی خورده می‌شود، هرجا که دستشان برسد سعی خواهند کرد تا با ریاکاری و دزدی این حق خورده شده را جبران کنند.

در واقع این سطح از دزدی و ریاکاری ونا هنجاری در همه جوامع، به نوع تعاملِ حکومت‌ها با مردم بازمی‌گردد! رفتار دولت‌ها بشدت روی شکل‌گیری اخلاق در جامعه تأثیرگذار بوده و به‌ سادگی می‌تواند مرزهای اخلاق را جابه‌جا کند.

در صورتی که الگوهای رفتاری حاکمیت به شکلی باشد که مردم احساس ظلم کنند، مردم خود را محق به نادیده گرفتن هنجارهای اخلاقی خواهند دانست و ریاکاری و دزدی و تقلب و... در جامعه پررنگ شده و بعد از یک دوره زمانی از اخلاق، تنها نامی باقی خواهد ماند...

Join👇
@chahargosheh