مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامى


Гео и язык канала: Иран, Фарси
Категория: не указана


مركز دائرةالمعارف بزرگ اسلامى(مركز پژوهش‌هاى ايرانى و اسلامى) مؤسسه‌ای غیر دولتی، مردم نهاد و سازمانی علمى-پژوهشى است كه با هدف تأليف و تدوين كتب مرجع به ویژه در زمینه مطالعات ایرانی و اسلامی در اسفند ١٣٦٢ تأسيس شده است.
‏www.cgie.org.ir

Связанные каналы  |  Похожие каналы

Гео и язык канала
Иран, Фарси
Категория
не указана
Статистика
Фильтр публикаций


ستارۀ آسمانِ مشروطه

♦️دبا: «ثُرَیّا»، نشریۀ سیاسی ـ خبری است که در فاصلۀ سال‌های ۱۳۱۶ تا ۱۳۲۸ق، در ۳ دورۀ انتشاراتی در شهرهای قاهره، تهران و کاشان منتشر می‎شد. در ادامه فرازی از مدخلی درباره این جریده در دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی تحریر علی میرانصاری را می‌خوانید.

🔹«استبداد ناصرالدین‌شاه و امتداد دورۀ آن، سبب شد تابسیاری از وطن‌دوستان و آزادی‌خواهان ایرانی، برای نشرافکار ترقی‎‍خواهانۀ خود، جلای وطن کنند و به کار روزنامه‍‎نگاری بپردازند. قاهره یکی از شهرهایی بود که نه‌تنها روشنفکران جهان عرب مانند عبدالرحمان کواکبی و رشید رضا بدان ‎جا جلب شده، و به روزنامه‌نگاری پرداخته بودند، که برخی از ایرانیان آزادی‌خواه مانند علی‎محمد کاشانی شیبانی، مهدی‌خان تبریزی، ملقب به زعیم‌‎الدوله، و عبدالمحمد اصفهانی، به سبب احساس امنیت از تعقیب یا استرداد بر اثر نبودن رابطۀ دو جانبۀ سیاسی و عمیق میان ایران و مصر، از محیط آزاد آن دیار سود بردند و به نشر روزنامه‎‌هایی چون: ثریا، حکمت، چهره‎نما و پرورش پرداختند. این‌گونه فعالیتهای فرهنگی و مطبوعاتی در قاهره چنان فضای مناسبی پدید آورد که این شهر توانست نقشی مهم در تکوین نهضت مشروطه بر عهده گیرد و به مرکزی برای نشر افکار آزادی ‎خواهانه در میان ایرانیان خارج از وطن مبدل گردد.

🔸در ۱۳۱۶ق/ ۱۸۹۸م، یعنی ۳سال پس از قتل ناصرالدین شاه ودر سومین سال حکومت مظفرالدین‎‍شاه، دو تن از میهن‌‎پرستان ایرانی، یعنی علی‎‌محمد شیبانی کاشانی و سیدفرج‍‎الله حسینی کاشانی در قاهره تصمیم به انتشار روزنامه‍‎ای با مشی‎ آزادی‎‍خواهانه گرفتند.
شمارۀ نخست ثریا در ۱۴ جمای‌الآخر ۱۳۱۶ق/ ۳۰ اکتبر۱۸۹۸م، در مطبعۀ عثمانیۀ قاهره چاپ و منتشر شد. این نشریه هفتگی بود و روزهای شنبه با چاپ سربی در ۱۶ صفحه طبع، و روزهای یکشنبه توزیع می‌شد. در سرمقالۀ شمارۀ نخست نیزآمده بود که برای ایرانیان طالب خدمت به وطن، «به شرط قدرتقلم و قوّت قدم»، خدمتی بهتر از نشر روزنامه وجود ندارد. در صفحۀ نخست هر شماره، این عبارت به چشم می‌خورد: روزنامه دربارۀ سیاست، علوم، فنون، ادبیات، تجارت، صنایع و غیره بحث می‌کند.

🔹دیری نپایید که ثریا در شمار پرتیراژترین و ارزشمندترین روزنامه‌های برون مرزی درآمد، و گسترۀ انتشار آن، کشورهای هند، چین، ترکیه، روسیۀ ‎تزاری، قفقاز و اروپا را دربرگرفت. البته نثر شیوا و زیبای علی‎‌محمد کاشانی در مقالاتش و اندیشه‎‌‎های بلند و مترقیانۀ وی در این امر نقشی مهم داشت.»
 
▪️متن کامل این نوشتار را در صفحاتِ ٢٨ تا ٢٩ از جلدِ هفدهمِ دائرةالمعارف بزرگ اسلامی و هم‌چنین پیوند آن در تارنمای مرکز بخوانید:
https://www.cgie.org.ir/fa/article/223596/%D8%AB%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D8%8C-%D9%86%D8%B4%D8%B1%DB%8C%D9%87
@cgie_org_ir




شهرِ توفان

♦️دبا: «بیرْجَنْد» شهرستان و شهری در خراسان جنوبی و مرکز آن استان است. در ادامه بخشی از مدخلی دربارۀ این شهر در دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی به‌قلم زنده‌یاد محمّدحسن گنجی را می‌خوانیم.

🔹«در اوایل‌ سدۀ ١۴ق /٢٠م‌، با رونق‌ گرفتن‌ تجارت‌ و اتصال‌ خط آهن‌ كراچی‌ به‌ زاهدان‌ كه‌ توسط انگلیس‌ و در مسیر خط ارتباطی‌ اروپا به‌ هند صورت‌ گرفته‌ بود، موقعیت‌ تجاری‌ بیرجند بیش‌ از پیش‌ رونق‌ گرفت‌ و موجب‌ تجمع‌ تجار و صنعتگران‌ در این‌ شهر شد. پس‌ از این‌ تاریخ‌ بیرجند از طرفی‌ مركز توزیع‌ كالاهای‌ هندی‌ و اروپایی‌ در منطقه‌، و از طرفی‌ دیگر به‌ محل‌ صدور محصولات‌ قائنات‌ و خراسان‌ بدل‌ گشت‌؛ در نتیجۀ این‌ تحول‌ اقتصادی‌ و گسترش‌ فعالیتهای‌ بازرگانی‌ یكی‌ از شعبه‌های‌ مهم‌ بانک‌ شاهنشاهی‌ ایران‌ در آنجا تأسیس‌ شد.

🔸توسعۀ اقتصادی‌ بیرجند بر اوضاع‌ فرهنگی‌ و اجتماعی‌ این‌ شهر نیز تأثیر مثبت‌ گذاشت‌. در ١٣٢۶ق‌ مدرسۀ شوكتیه‌ به‌ همت‌ امیر شوكت‌الملک علم‌، حاكم‌ وقت‌ بیرجند تأسیس‌ شد. این‌ مدرسه‌ یكی‌ از قدیم‌ترین‌ مدارس‌ به‌ سبک‌ نوین‌ در ایران‌ به‌ شمار می‌رود.

🔹در سالهای‌ جنگ‌ جهانی‌ اول‌، بیرجند مركز ستاد فرماندهی‌ سپاهیان‌ انگلیسی‌ ـ هندی‌ شد كه‌ در نواحی‌ شرقی‌ ایران‌ مستقر بودند. این‌ عامل‌ در تحولات‌ بعدی‌ بیرجند اثر عمیقی‌ بر جای‌ گذاشت‌، چنان‌ كه‌ پس‌ از پایان‌ جنگ‌ جهانی‌ اول‌ امیر شوكت‌ الملك‌ علم‌ از لوله‌هایی‌ كه‌ نیروهای‌ انگلیسی‌ برای‌ لوله‌كشی‌ اردوگاههای‌ نظامی‌ خود به‌ جای‌ گذاشته‌ بودند، با صرف‌ مبلغ‌ هنگفتی‌ در ١٣٠٢ش‌ مبادرت‌ به‌ لوله‌كشی‌ آب‌ در شهر بیرجند كرد. بیرجند نخستین‌ شهر ایران‌ بود كه‌ آب‌ آشامیدنی‌ مردم‌ آن‌ از طریق‌ لوله‌كشی‌ آب‌ تأمین‌ می‌شد.

🔸با احداث‌ راه‌ آهن‌ سراسری‌ و تغییر مسیر نقل‌ و انتقال‌ كالاهای‌ تجاری‌، بیرجند موقتاً رونق‌ گذشتۀ خود را از دست‌ داد؛ اما بروز جنگ‌ جهانی‌ دوم‌ و ساخت‌ راه‌ ارتباطی‌ زاهدان‌ - باجگیران‌ كه‌ در كمک‌رسانی‌ به‌ ارتش‌ شوروی‌ با راه‌ آهن‌ سراسری‌ رقابت‌ می‌كرد، باعث‌ رونق‌ اقتصادی‌ و توسعۀ شهر در سالهای‌ پس‌ از ١٣٢٠ش‌ گردید. این‌ وضع‌ كه‌ از آن‌ زمان‌ تا كنون‌ با نوساناتی‌ ادامه‌ یافته‌، بیرجند را از نظر وسعت‌، جمعیت‌، اهمیت‌ اقتصادی‌ و اجتماعی‌ و فرهنگی‌ به‌ صورت‌ بزرگ‌ترین‌ شهر و مركزِ خراسان‌ جنوبی‌ درآورده‌ است‌.»

▪️متن کامل این نوشتار را در صفحات ٣٧۴ تا ٣٧۶ از جلد سیزدهمِ دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی و هم‌چنین لینک آن در تارنمای مرکز بخوانید:
https://www.cgie.org.ir/fa/article/229262/%D8%A8%DB%8C%D8%B1%D8%AC%D9%86%D8%AF
@cgie_org_ir




«داراییِ» عروس

♦️دبا: «دارایی» پارچۀ ابریشمی رنگین با نقوش شعله‌مانند است که بخش‌هایی از مدخل آن، نوشتۀ عارفه صابری افتخاری در دانشنامۀ فرهنگ مردم ایران را می‌خوانید.

🔹«در دورۀ صفوی، از پارچۀ ابریشم دارایی با دو رنگ موزون (سیر و روشن تک‌رنگ) در زری‌بافی استفاده می‌شده است که محل بافت آن اصفهان، و به زری دارایی مشهور بوده است.
در سدۀ ۱۲ ق، در کاشان، پارچه‌های دارایی درهم‌بافت به‌صورت راه‌راه، ولی سایه‌دار تهیه می‌شد. به نظر می‌رسد اصطلاح ابری و ابرش که برای رنگ‌کردن کاغذ به صورت مرمری در سدۀ ۱۱ ق، در ایران رایج بود، خاص پارچه‌های راه‌راه چندرنگ دارایی بود که در کاشان بافته می‌شد.

🔸در مجالس ضیافت شاهان صفوی، قباهای دارایی به عنوان خلعتی به اشراف‌زادگان و دولت‌مردان اهدا می‌شد.
سیاحانی که به ایران سفر کرده‌اند نیز در سفرنامه‌های خود به دارایی و ویژگیهای آن اشاره کرده‌اند؛ به گفتۀ تاورنیه، دارایی یکی از انواع پارچه‌هایی است که در یزد بافته می‌شود و جنس آن از ابریشم خالص، و شبیه به تافته‌های ساده و پارچه‌های حریر اروپایی است. به گزارش پولاک، در دورۀ قاجار، پارچه‌های دارایی ابریشمی ایران بادوام، و دارای رنگهای شاد و زنده بوده است.
به گزارش ضرابی، در دورۀ ناصرالدین شاه، در کارگاههای نساجی و شعربافی کاشان پارچه‌های دارایی و نیز زریهای الوان، مشجر و مخمل و امثال آنها تهیه می‌شده است. قبای دارایی نیز از پوشاک عمدۀ علمای کاشان در فصل تابستان بوده است. به گفتۀ جمال‌زاده، در دورۀ قاجار، در یزد و کاشان، پارچه‌ای موسوم به دارایی بافته می‌شد که به‌سبب نقشهای شعله‌مانندش دارای مرغوبیت زیادی بود.

🔹در گذشته، این پارچه در جهیزیۀ عروسان یزدی بوده و جزو دارایی آنها محسوب می‌شده، و به‌گونه‌ای نمایانگر تمول خانوادۀ عروس بوده است و به‌همین‌سبب، به آن دارایی گفته‌اند؛ همچنین، به قول رایج در میان مردم، ازآنجاکه اشخاص ثروتمند از خریداران این پارچه بودند، این پارچه به نام دارایی معمول شده است.

🔸در پارچه‌های دارایی، رنگها تموج و زیبایی خاصی دارند که مربوط به شیوۀ خاص رنگرزی و نقش‌بندی آن است. رنگهای دارایی عبارت‌اند از: زرد، آبی، سبز، قرمز، نارنجی، گاه قهوه‌ای، بنفش و سفید که برای آن از سفیدی تارهای ابریشم استفاده می‌شود. در باور گذشتگان، این رنگها حشرات موذی، همچون پشه و مگس را از محیط زندگی دور می‌کرد.»

▪️متن کامل این نوشتار را در صفحاتِ ١٩۵ تا ٢٠٠ از جلدِ چهارمِ دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی و هم‌چنین پیوند آن در تارنمای مرکز بخوانید:
https://www.cgie.org.ir/fa/article/246560/%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%A7%DB%8C%DB%8C
@cgie_org_ir






پیام تبریک رئیس مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی به سرویراستار جدید دانشنامۀ ایرانیکا

♦️دبا: «تورج دریایی»، تاریخ‌نگار و مدیر مرکز مطالعات ایرانی سموئل جردنِ دانشگاه کالیفرنیا، ارواین به سرویراستاری دانشنامۀ ایرانیکا برگزیده شد تا جایگزین زنده‌یاد احسان یارشاطر باشد.

🔹به‌همین‌سبب رئیس مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی پیام تبریکی صادر کرد.

🔸در یادداشت کاظم موسوی بجنوردی آمده است:

جناب آقای دکتر تورج دریایی

♦️با درود، انتخابِ جناب‌عالی به سرویراستاریِ دانشنامۀ ایرانیکا را تبریک می‌گویم.

🔸این دانشنامه، یادگارِ فرزانهٔ ایران‌دوستی‌ست که همهٔ عمرِ خود را در راهِ شناساندنِ فرهنگِ پُربارِ ایرانی سپری کرد. زنده‌یاد دکتر احسان یارشاطر، بیش از نیم‌قرن در ایرانیکا، تمامِ توش و توان خود را مصروف ‌و معطوفِ ارتقای فرهنگِ ملّیِ ایرانیان ساخت.

🔹مدرسهٔ یارشاطر، پژوهش‌گرانی را تربیّت کرد که هریک پرچم‌دارِ شکوفاییِ تاریخ و ادب این سرزمین بوده و هستند. یارشاطر، قهرمان این میدان بود و در تاریخِ معاصرِ ایران، خاطرۀ خوش‌اش فرخنده است.

♦️نیک می‌دانم و امیدوارم شما نیز که خود برآمده از مکتبِ یارشاطر و بالندۀ آن هستید، در اعتلا ‌‌و ارتقای میراثِ گران‌سنگِ مؤسس این دانشنامه، خواهید کوشید.

🔸یاد و نام استاد یارشاطر که تمام زندگی‌اش را برای فرهنگ ملّی پویید و جویید، گرامی باد و توفیق در این میراث‌داری را برای جناب‌عالی آرزومندم.

کاظم موسوی بجنوردی
٢۶ آبان ١۴٠۳
@cgie_org_ir




روح‌افزا*

♦️دبا: «تَنْبور (طنبور)»، سازی زهی زخمه‌ای با دسته‌ای بلند و غالباً دارای پرده (دستان)، که کاسۀ طنین آن نیم‌کره یا گلابی‌شکل است.

▫️آن‌چه در ادامه می‌خوانیم فرازهایی از مدخلی دراین‌باره به‌قلم امیرحسین پورجوادی در دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی است.

🔹«ابن خردادبه (د ۳۰۰ق/ ۹۱۱م) عنوان می‌کند که ایرانیان تنبور را بر بیشتر سازهای دیگر ترجیح می‌دادند و تأکید می‌کند که آوازخوانی مردم ری، طبرستان و دیلم به طور اخص با تنبور همراهی می‌شده است. او همچنین از زُنامی (سازی بادی) به عنوان آلت همراهی‌کنندۀ تنبور نام می‌برد.

🔸در سدۀ ۴ق ابونصر فارابی (د ۳۳۹ق/ ۹۵۰م) از دو سنّت نوازندگی تنبور با عنوان بغدادی و خراسانی نام می‌برد و به تفصیل نکاتی را دربارۀ نظام دستان‌بندی تنبور در این دو سنت شرح می‌دهد.

🔹پس از فارابی، حسن بن احمدبن علی کاتب در فصلی از کتاب خود با عنوان کمال ادب الغناء بحث تنبور بغدادی را دوباره پیش می‌کشد و صریحاً عنوان می‌کند که در اواخر سدۀ ۵ ق نظام دستان‌بندی این ساز به کلی فراموش شده، و از ده دستانی که پیشینیان بر روی این ساز می‌بسته‌اند، تنها دو یا سه دستان باقی مانده است.

🔸سنت استفاده از تنبور خراسانی نیز بدون شک در سدۀ ۹ق تداوم داشته است. اگرچه عبدالقادر مراغی و اسلاف او یعنی نظام‌الدین علیشاه بن حاجی بوکه اوبهی و علی بن محمد معمار معروف به بنایی (د ۹۱۸ق/ ۱۵۱۳م) در رسائل موسیقی خود به تنبور خراسانی اشاره نمی‌کنند، اما زین‌الدین واصفی در بدایع الوقایع از نوازنده‌ای به نام استاد علی کوچک طنبوری نام می‌برد که در مجالس سلطان حسین بایقرا (سل‍ ۸۷۳-۹۱۱ق/ ۱۴۶۸-۱۵۰۵م) و امیر علیشیر نوایی (د ۹۰۶ق/ ۱۴۹۲م) به نوازندگی تنبور می‌پرداخته است.

🔹از منابع دورۀ صفوی چنین بر می‌آید که دو نوع تنبور به شکل چهارتار و معمولی در این دوره رواج داشته است که از شمار وترهای نوع معمولی آن اطلاعی در دست نیست. مؤلف تاریخ عالم آرای عباسی از شخصی به نام شاهسوار نام می‌برد که تنبور چهارتار می‌نواخته، و «دم از یکتایی» می‌زده است، هرچند به گفتۀ همو نوازندگی او ظاهراً تعریف چندانی نداشته است.
سازی که به نام سه تار از اوایل دورۀ قاجار تا امروز متداول است، بدون شک فرم تحول‌یافتۀ تنبور است، ولی به‌طور مشخص نمی‌توان از کم‌وکیف این تحول صحبت کرد.»

▪️متن کامل این نوشتار را در صفحاتِ ٢٠٧ تا ٢١١ از جلدِ شانزدهمِ دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی و هم‌چنین پیوند آن در تارنمای مرکز بخوانید:
https://www.cgie.org.ir/fa/article/224418/%D8%AA%D9%86%D8%A8%D9%88%D8%B1

*از خانوادۀ ساز تنبور در آثار عبدالقادر مراغی
@cgie_org_ir




فروشِ ویژۀ انتشارات مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی در هفتۀ کتاب

♦️دبا: انتشارات مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، به‌مناسبت هفتۀ کتاب، منشورات خود را با ٢٠ درصد تخفیف به اهالی فکر و فرهنگ تقدیم می‌کند.

🔹این فروش ویژه که از پنج‌شنبه، بیست‌وچهارم آبان آغاز می‌شود و تا چهارشنبه، سی‌اُم آبان ادامه خواهد داشت، شامل تمام کتاب‌های مرکز خواهد بود.

🔻علاقه‌مندان برای تهیۀ کتاب‌های مرکز، می‌توانند از راه‌های زیر اقدام کنند:

📍مراجعۀ حضوری به فروشگاهِ انتشارات مرکز به نشانی تهران- میدان شهید باهنر (نیاوران)، خیابان شهید پورابتهاج (کاشانک)، نرسیده به سه‌راه آجودانیه، شمارۀ ۲۱۰

📍مراجعه به فروشگاه اینترنتی انتشارات مرکز به نشانی
store.cgie.org.ir

📍تماس با انتشارات مرکز با شمارۀ تلفن‌های ٠٢١٢٢٢٩٧۶٧٧ و ٠٩١٢٣٩٣١٨٣۶
@cgie_org_ir




به‌غایت معمور و آراسته*

♦️دبا: «خُرَّمْ‌آباد»، شهرستان و شهری در استان لرستان و مرکز آن، واقع در غرب ایران است و علی‌رضا بنی‌جانی، مدخل آن در دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی را نوشته است که فرازی از آن را در ادامه می‌خوانید.

🔸«زین‌العابدین شیروانی که در زمان پادشاهی محمدشاه قاجار از خرم‌آباد بازدید کرده، آنجا را شهری با آب و هوای معتدل و مردمانی شیعه‌مذهب با حدود ۰۰۰‘۴ خانوار جمعیت وصف کرده، و افزوده است که شهر در میان کوهستانی با جنگلهای پردرخت و سخت‌گذر واقع است و چهارباغ زیبای آن سروهای بسیاری دارد. به نوشتۀ اعتمادالسلطنه، چهارباغ خرم‌آباد که از آن با نام باغ سروستان علی‌آبادِ قلعۀ خرم‌آباد یاد کرده است، آسیبهای بسیاری دیده بود و سبزی و خرمی گذشته را نداشت؛ از این رو در ۱۲۷۴ ق به دستور ناصرالدین شاه دوباره آباد و درخت‌کاری شد. همچنین در آن سالها شهر خرم‌آباد دچار کم‌آبی بوده است و به فرمان احتشام‌الدوله نهر آبی را که آثار آن در یک فرسخی شهر باقی بود، حفر و مرمت کردند و از کوههای اطراف، آب را به خرم‌آباد رساندند.

🔹رونق شهر خرم‌آباد در دورۀ قاجاریه و پهلوی اول بیشتر وابسته به آمد‌و‌شد طوایف کوچ‌رو لرستان بدانجا بود. سبک زندگی عشایری، این شهر را به صورت شهری موسمی درآورده بود که در آغاز بهار با آمدن ایل از گرمسیر به شهری پرجنب و جوش بدل می‌شد و بازارش رونق می‌گرفت؛ اما در پایان تابستان که ایل آهنگ گرمسیر می‌کرد، خرم‌آباد به دهکده‌ای خاموش بدل می‌گشت. در آن روزگاران ساکنان همیشگی خرم‌آباد را بیشتر کشاورزان، پیشه‌وران و مأموران دولتی تشکیل می‌دادند که بیشتر به تأمین نیازهای طوایف کوچ‌رو می‌پرداختند. در کنار این ساکنان همیشگی، بسیاری از افراد طوایف کوچ‌رو نیز برای نگهداری از بنه و بارهای سنگین خود خانه‌ها و زمینهایی در شهر داشتند.

🔸در ۱۳۰۲ ش رضاخان سردارسپه (بعدها رضاشاه) نیروهایی را به فرماندهی امیرلشکر (سرلشکر) امیراحمدی به سوی خرم‌آباد روانه کرد و بـه سرکـوب اشـرار و یاغیان لر پرداخت. هم‌زمان با ورود نیروهای دولت مرکزی به خرم‌آباد، شهرداری این شهر تأسیس شد؛ اما نخستین شهردار خرم‌آباد در ۱۳۰۵ ش آغاز به کار کرد و نخستین انجمن شهر نیز در ۱۳۰۶ ش متشکل از ۷ تن تشکیل شد. در ۱۳۵۲ ش با تشکیل استان لرستان، خرم‌آباد مرکز این استان شد.»

▫️متن کامل این نوشتار را در صفحاتِ ۶٧١ تا ۶٧۴ از جلدِ بیست‌ودومِ دائرةالمعارف بزرگ اسلامی و هم‌چنین پیوند آن در تارنمای مرکز بخوانید:
https://www.cgie.org.ir/fa/article/240724/%D8%AE%D8%B1%D9%85-%D8%A2%D8%A8%D8%A7%D8%AF

*توصیف حمدالله مستوفی در تاریخ گزیده دربارۀ خرم‌آباد
@cgie_org_ir




پیام تبریک رئیس مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی به رئیس جدید سازمان اسناد و کتابخانۀ ملّی ایران

♦️دبا: رئیس مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی در پیامی انتصاب «غلام‌‌رضا امیرخانی» به ریاست سازمان اسناد و کتابخانۀ ملّی ایران را تبریک گفت.
کاظم موسوی بجنوردی در یادداشت خود آورده است:

جناب آقای دکتر غلام‌رضا امیرخانی
با سلام و احترام

🔸انتصاب شایستۀ جناب‌عالی به ریاست سازمان اسناد و کتابخانۀ ملّی ایران را تبریک می‌گویم.

🔹رجاء واثق دارم حضور شما که از بدنۀ این نهاد معظم هستید و سال‌ها معاونت آن سازمان را برعهده داشته‌اید، گرمی‌بخش دل اهل کتاب و فرهنگ و قلم خواهد بود.

🔸توفیق روزافزون شما را از درگاه ایزد منّان مسئلت می‌کنم.

کاظم موسوی بجنوردی
١٩ آبان ١۴٠٣
@cgie_org_ir




پاره‌های تنِ ایران
 
کاظم موسوی بجنوردی 
 
🔹خلیج فارس یا آنگونه که در طول هزاران‌سال، «دریای پارس»(شامل خلیج فارس و دریای عمانِ امروزین) خوانده شده، طی چندسدۀ گذشته، پیوسته عرصۀ برخورد و بازیگری برخی کشورهای استعماری اروپایی، ازجمله پرتغال، هلند و به‌ویژه بریتانیا و در دورۀ بعدی، ایالات متحده بوده است. آشکار است که این حضور و تمامی این‌گونه تلاش‌ها برای دسترسی به منابع این بدنۀ ثروت‌مند آبی و کسب منافع اقتصادی-سیاسی توسط این‌گونه کشورها بوده است.

🔹دراین‌بین، چندی است، کشور امارات که عمری نه‌چندان‌دراز دارد [و شاید جوان‌تر از بسیاری از ما باشد(!)]، بار دیگر، ادعاهای واهی خود را بر سر تعلق جزایر سه‌گانه تکرار کرده، و برخی مجامع جهانی را - آشکار و پنهان- با خود همراه ساخته است. البته، این نخستین‌بار نیست که بدخواهان، اصل تعلق همیشگی جزایر سه‌گانه (ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک) به ایران را مورد تردید قرار داده، ندای جدایی پاره‌هایی از تن یکپارچۀ ایران‌زمین را سر می‌دهند. به‌واقع، هرگاه بدخواهان، بهپندار خویش، وفاق ملی ایرانیان را «خدشه‌دار» تشخیص می‌دهند، چشم طمع به پاره‌ای از تن این سرزمین دوخته، بر طبل ادعاهای واهی می‌کوبند و بعضی دیگر، ازجمله جهان‌خواران پیشین و دشمنان آشکار و پنهان یک‌پارچگی ملی ایرانیان را نیز با خود همراه می‌سازند.

🔹ریشه‌های اولیۀ ادعاهای مطرح دربارۀ «مالکیت» مجعول جزایر سه‌گانۀ ایرانی توسط کشور نوپای امارات را- به‌لحاظ تاریخی- بایستی در رخدادهای پس از فروپاشی عثمانی، کشاکش‌های بریتانیا و برخی تلاش‌ها برای همراه ساختن شیوخ ساکن در «ساحل – مجعول - دزدان دریایی» و بازیگری شیطنت‌آمیز بریتانیا در عرصۀ «کشورسازی» طی کم‌تر از یک‌صدسال اخیر در منطقه و حوزۀ خلیج فارس جست‌وجو کرد؛ حتی خروج نیروهای نظامی بریتانیا در حدود نیم‌قرن پیش، مانع از دخالت‌های آشکار و پنهان این کهنه‌پیر استعمار و نیروهای جهان‌خوار تازه‌وارد نشد! باید افزود، به‌واقع، به‌سبب بی‌لیاقتی برخی حاکمان، این جزایر سه‌گانه و نیز جزایر دیگری، ازجمله زیرکوه، در تصرف بریتانیا باقی مانده، نهایتاً در پیِ تلاش‌ها و سیاست‌های قیّم‌مآبانۀ بریتانیا، برای جلب نظر بعضی شیوخ منطقه، طی روندهای «کشورسازی» مجعول به‌عنوان پاداش هم‌گامی، به ایشان اهدا شده است!

🔹بدخواهان این مرزوبوم، با نادیدن گرفتن گذشتۀ چندین‌وچندهزارسالۀ تعلق دریای پارس و جزایر آن به ایران‌زمین، مدعای چندبارۀ خود که ریشه در ادعاهای کهنۀ استعمار فرتوت بریتانیا طی چندسدۀ پیش دارد، از نو تکرار می‌کنند. امروز، بار دیگر، از سوی کشوری که خود زاییدۀ پیوند ازهم‌گسیختۀ چندجزیره‌مانندی که عمدۀ آن، تا همین اواخر، توسط همان استعمار پیر، «ساحل – مجعول - دزدان دریایی» خوانده می‌شد، به دل‌گرمی برخی دیگر از بداندیشان، ادعای تعلق پاره‌هایی کهن از پیکرۀ تنومند این سرزمین را از نو سر داده است. البته، حمایت‌های آشکار و پنهان برخی دولت‌ها از این‌گونه ادعاها، همگی، به‌نوعی، به مطامع مدعیان و «رنگ تعلق» به موقعیت، منابع و ثروت این منطقه خلیج فارس دارد. و مباد که چشم طمع ازراه‌رسیدگان و نوکیسه‌گان دهه‌های اخیر، در جست‌وجوی «هویت‌یابی» تاریخی و در پی تاریخ‌سازی‌های بیهوده و دروغین، چشم طمع حتی به کوچک‌ترین گوشۀ این سرزمین داشته، آن را اساس ادعاهای دروغین خود قرار دهند.

🔹این‌روزها که بار دیگر، زمزمه‌های بداندیشان دراین‌باره بلند است و دریغا، سیاست‌پیشگان جهانی، بار دیگر، در پی منافع خویش، با بداندیشان هم‌آواز شده‌اند، بر همگی فرض است، که از تاریخ بیاموزیم و براساس اصل پذیرفته‌شدۀ «یک‌پارچگی ارضی»، هرچه بیش‌تر تلاش کنیم، با جلب اعتماد جمعی، راه را برای شکل‌‌پذیری و تعمیق احساس تعلق سرزمینی و استحکام هرچه بیش‌تر «دولت- ملت» بکوشیم؛ باشد تا همه، یک‌دل و یک‌سخن، به‌پاخیزیم و در دفاع از پاره‌پارۀ این بوم‌وبر، در برابر بدخواهان و بداندیشان، هراس به خویش راه ندهیم و جانانه از آب و خاک وطن خویش دفاع کنیم!
 
📍روزنامۀ اعتماد (دوشنبه، ١۴ آبان ١۴٠٣، شمارۀ ۵٨٩٨، صفحات ١ و ١١)
@cgie_org_ir




گویشِ پیچیده

♦️دبا: «دستور زبان گویش ابوزیدآبادی پیچیده است. تأثیر جنس دستوری و صرف تعدادی از اسامی و دستگاه فعلی گسترده، ازجمله عوامل معدودی هستند که منجر به گستردگی و پیچیدگی این گویش شده‌اند. بررسی‌هایی که تاکنون درمورد گویش‌های ایرانی ازجمله ابوزیدآبادی انجام گرفته بیشتر توسط کارشناسان فرنگی پایه‌گذاری و به عمل آمده است. ازاین‌جهت آن تحقیقات خالی از اشکال نیستند و بررسی آنها از جانب کسی که خود گویشور و ترجیحاً زبان‌شناسی یا زبان و ادبیّات فارسی خوانده باشد و قاعدتاً به زوایای این گویش‌ها اشراف بیشتری دارد پرتو روشن‌تری را بر تحوّل و دگرگونی‌های زبان‌های ایرانی خواهد افکند. تاکنون دربارۀ نکات دستوری دیگر گویش‌های ایرانی، بخصوص گویش‌های شناخته‌شده‌ای چون کردی، بلوچی، لری و گیلکی کارهای ارزنده‌ای انجام گرفته است و شباهت‌ها و تفاوت‌های دستوری این گویش‎‌ها با زبان فارسی نشان داده شده است. از میان گویش‌‎های مرکزی ایران نیز بیش از همه گویش «وَفسی» مورد بررسی قرار گرفته است اما متأسفانه آنچه دربارۀ ابوزیدآبادی نوشته و منتشر شده، هنوز کامل نیست و نظام دستوری این گویش جای بررسی بیشتری دارد. دستور زبان ابوزیدآبادی که نطفه‌اش با کار «لکوک» (۱۳۵۳ش) بسته شده و با تحقیقات مختصر دیگری کامل‌تر شده اگرچه همگی ازهرحیث به‌جای خود مصون و محفوظ و معتبرند، ولی عموماً نارسا و ناقصاند و مشتمل بر تمامی قواعد و مباحث دستوری این گویش نیستند.

🔸ابوزیدآبادی، به‌عنوان یک گویش اصیل ایرانی، باید بسیاری از ویژگی‌های دستوری زبان‌های کهن ایرانی همچون فارسی باستان، اوستایی، فارسی میانه، پارتی و.... را در خود حفظ کرده باشد. همچنین دستور این گویش، باید تفاوت‌های آشکاری با ویژگی‌های دستوری زبان فارسی (کنونی) داشته باشد؛ زیرا زبان فارسی از شاخۀ جنوب‌غربی زبان‌های ایرانی است اما گویش ابوزیدآبادی مانند دیگر گویش‌های مرکزی ایران، از شاخۀ شمال‌غربی زبان‌های ایرانی است.»

🔹آن‌چه خواندید، فرازی از بخش «دستور گویش ابوزیدآبادی» از فصل نخست کتاب «گویش ابوزیدآبادی: ویژگی‌های آوایی و دستوری (صرف و نحو) و واژگان» تألیف سیّدطیّب رزّاقی بود که در ۵۴۴ صفحه، با شمارگان ٢٠٠ نسخه و به‌بهای ٨۵٠هزار تومان منتشر شد.

🔻علاقه‌مندان برای تهیۀ این کتاب، می‌توانند از راه‌های زیر اقدام کنند:

📍مراجعۀ حضوری به فروشگاه انتشارات مرکز به نشانی تهران، نیاوران، کاشانک، شمارۀ ۲۱۰

📍مراجعه به فروشگاه اینترنتی انتشارات مرکز در تارنمای store.cgie.org.ir

📍تماس با انتشارات مرکز با شمارۀ تلفن‌های ۰۲۱۲۲۲۹۷۶۷۷ و ٠٩١٢٣٩٣١٨٣۶
@cgie_org_ir

Показано 20 последних публикаций.