من درباره‌ی حرف های خانم ترتن فکر کردم.این منم تنها یک نفر از هفت میلیارد انسان، و انسان تنها گونه‌ای از ده میلیون گونه‌ی زنده است و آن ده میلیون گونه، تنها کسر کوچکی از کل گونه‌هایی هستند که تا به حال وجود داشته‌اند. و انگار همه‌ی ما در آن ذره‌ی گرد و غبار روی صفحه نمایش جا شده‌ایم؛ و نیستی و پوچی، ما را محصور کرده است. از هر طرف که نگاه کنیم نیستی بی‌جان و دلگیری وجود دارد.
همان موقع بود که کمی وحشت زده شدم و احساس کردم دلم پیچ می‌خورد.از تصویر سال ۱۹٦٨ بیشتر خوشم آمد. در آن تصویر، ما اهمیت داشتیم.کاش سعی نمی‌کردیم خودمان را از فاصله‌ای دور‌تر از مرز منظومه‌ی شمسی ببینیم. کاش خودمان را ذره‌ای محصور در نیستی نمی‌دیدیم؛ ذره‌ای که حتی به آسانی دیده نمی‌شود.

📒شاید عروس دریایی
#الی_بنجامین

@bookhapdf