📝 دیدار، بعد از صبرِ زیاد

▫️یک گروه تحقیقاتی توی اوهایو تحقیق جالبی کرده در مورد اینکه نوزادها دنیای اطرافشان را چه شکلی می‌بینند. گویا تا روز سوم بعد از تولد همه چیز به صورت رقت‌باری تیره و تار است . بعدش هم نوزاد تا یک ماه قیافه‌ی آدمها را به صورت یک هاله‌ی نامفهوم و بی‌معنی می‌بیند. سه ماه که می‌گذرد تازه یک خورده این هاله واضح‌تر می‌شود. بعد باید چند ماه دیگر هم بگذرد تا یواش‌یواش نوزاد قیافه‌ی آدمها را همانطوری که ما می‌بینیم ببیند. من این مطلب را قبلا هم شنیده بودم. سر کلاس «ماشین‌لِرنینگ». استاد داشت توضیح می‌داد که هوش مصنوعی چطوری قیافه‌ی آدمها را تشخیص می‌دهد. استاد می‌گفت هوش مصنوعی خیلی شبیه بچه‌ی آدمیزاد است. اول یک هاله‌ی محو را می‌بیند، بعد آرام‌آرام می‌رود سراغ رنگها و طرح‌ها و خطوط چهره و باقیِ جزئیات. با اینکه هوش مصنوعی مثل بچه‌ی آدمیزاد شش ماه طول نمی‌دهد و بعد از یکی دو دقیقه هرچیزی که باید یاد بگیرد را یاد می‌گیرد و کارش را راه می‌اندازد، ولی اتفاقی که برای نوزاد می‌افتد برای من جذاب‌تر است. چون ما همیشه پدرها و مادرها را می‌بینیم که اشتیاق دارند بدانند بچه‌شان چه شکلی می‌شود. ولی نکته‌ی جالب اینجاست که خود نوزاد هم باید کلی صبر کند تا ببیند پدر و مادرش چه شکلی هستند! کسی چه می‌داند، شاید همانقدر که پدر و مادر در مورد بچه‌شان خیال‌بافی می‌کنند، نوزاد هم تا روزی که پدر و مادرش را بالاخره واضح و شفاف ببیند دارد در موردشان خیال‌بافی می‌کند. من دوست دارم اینطوری فکر کنم که این اشتیاق دو طرفه است. چون ما آدمها می‌دانیم اشتیاق برای دیدن کسی که او هم مشتاق دیدن‌مان است چه طعم بی‌نظیری دارد. ما لذت دیدار بعد از صبرِ زیاد را می‌شناسیم. چیزی که ما می‌فهمیم و هوش مصنوعی هرگز آن را نخواهد فهمید.

#روزنوشت
#مهدی_معارف