آوای بوف | AVAYe BUF

🎗راه رهایی: بازگشت به خرد و آزادگی

برای رهایی از این انقیاد تاریخی، انسان ایرانی باید به خردگرایی بازگردد و شجاعت اندیشیدن و نقد را دوباره بیاموزد.
جایگزینی آموزش‌های مذهبی با برنامه‌های آموزشی مبتنی بر علم و خرد، نخستین گام برای بازسازی جامعه‌ای آزاد و پیشرو است.
تشویق فرهنگ نقد و پرسشگری نیز می‌تواند پایه‌های نظام‌های خرافاتی را متزلزل کرده و راه را برای اندیشه آزاد باز کند.
در نهایت، جدایی کامل دین از سیاست، اصلی‌ترین شرط برای بازگشت آزادی‌های فردی و اجتماعی است، زیرا تنها در چنین فضایی می‌توان جامعه‌ای آزاد، خردگرا، و انسانی را بنا کرد.
مذهب شیعه، با تکیه بر اسطوره منجی‌خواهی، گسترش خرافات، و کنترل همه‌جانبه، به ابزاری برای انقیاد انسان ایرانی تبدیل شده است.
در چنین شرایطی انسان ایرانی، با بازگشت به خرد و رهایی از زنجیرهای مذهبی، می‌تواند آینده‌ای بسازد که در آن آزادگی، خردگرایی، و انسانیت جایگزین خرافات و تسلیم شوند. این، نه تنها یک ضرورت فردی، بلکه یک وظیفه تاریخی، جغرافیایی است.



#قاسم_قره_داغی
@AVAYEBUF

📰  شیعیگری،اسطوره‌ی منجی‌خواهی؛
انقیاد و انتظار بی‌پایان


✍️ نویسنده: قاسم قره داغی


کاوش در تاریخ ادیان، نشان می‌دهد که مذهب همیشه، ابزاری برای تسلط بر ذهن‌ها و مهار زندگی انسان بوده است.
در این میان، مذهب شیعه در فرهنگ ایرانی، نقشی فراتر از یک ایدئولوژی مذهبی ایفا می‌کند. این مذهب، با تکیه بر اسطوره‌سازی، گسترش خرافات، و ترویج فرهنگ انتظار و منجی‌خواهی، نه‌تنها فرد را از عقلانیت و خردگرایی دور کرده، بلکه او را به ابزاری برای تقویت نهادهای قدرت تبدیل نموده است.

یکی از بنیادین‌ترین مفاهیم در مذهب شیعه، باور به ظهور منجی، یعنی امام دوازدهم، است. این باور، که در قلب الهیات شیعه جای دارد، انسان ایرانی را به انتظار برای فرد یا نیرویی معجزه‌آسا سوق می‌دهد که قرار است تمامی مشکلات او را حل کند و عدالت را برقرار سازد.

این ایده، نه‌تنها فرد را از مسئولیت‌پذیری در قبال زندگی خود دور می‌کند، بلکه او را به موجودی منفعل، رام و فرمان‌بردار تبدیل می‌نماید که چشم به راه منجی دوخته و از تلاش برای تغییر شرایط خود دست‌برمی‌دارد.
انتظار ظهور، از کودکی در ذهن ایرانی نهادینه شده و با داستان‌ها، مراسم، و باورهایی تغذیه می‌شود که به‌جای ترغیب به عمل، او را در چرخه‌ای از امید و ناامیدی نگاه می‌دارند.

فرهنگ منجی‌خواهی، تنها به سطح فردی محدود نمی‌شود. در سطح اجتماعی نیز، این باور به تداوم استبداد و انقیاد کمک کرده است.
جامعه‌ای که به منجی باور دارد، به‌جای تلاش برای اصلاح نهادهای خود، همواره منتظر قدرتی از بیرون می‌ماند که او را از ظلم و فساد نجات دهد.
این انفعال تاریخی، یکی از عوامل اصلی رکود اجتماعی و سیاسی در ایران بوده است.

🪬خرافات مذهبی: نابودی خرد و آزادی

یکی از ویژگی‌های برجسته مذهب شیعه، گسترش خرافاتی است که فرد را از عقلانیت دور کرده و به تسلیم در برابر قدرت مذهبی وادار می‌کند.
از شفا گرفتن با تربت کربلا گرفته تا دخیل بستن بر ضریح امام‌زادگان، انسان را به پذیرش اموری وادار می‌کند که در تضاد آشکار با منطق و دانش علمی هستند.

این خرافات، نه‌تنها روان فرد را به اسارت می‌کشند، بلکه جامعه را نیز از مسیر پیشرفت بازمی‌دارند.
جامعه‌ای که وقت و انرژی خود را صرف عزاداری‌های بی‌پایان و تکرار خرافات مذهبی می‌کند، نمی‌تواند خلاق، نوآور و پیشرو باشد.
در چنین فضایی، خردگرایی و اندیشه انتقادی به‌عنوان تهدیدی علیه نظم موجود تلقی شده و به شدت سرکوب می‌شود.

⛓ مذهب شیعه و کنترل بدن: از پوشش تا رختخواب

مذهب، با وضع قوانین سختگیرانه در مورد پوشش، روابط زناشویی، و حتی افکار جنسی، تلاش می‌کند تا فرد را از طبیعی‌ترین نیازها و تمایلات انسانی‌اش شرمسار سازد.
انسان شیعه‌زاده، از کودکی می‌آموزد که بدن او مظهر گناه است و باید دائماً آن را پنهان و سرکوب کند.
این رویکرد، نه‌تنها او را با بدن خود بیگانه می‌سازد، بلکه زمینه‌ساز مشکلات روانی عمیقی نظیر اضطراب، احساس گناه مزمن، و حتی افسردگی می‌گردد.

🚫 پیامدهای روانی و اجتماعی انقیاد مذهبی

سیطره مذهب شیعه بر زندگی انسان ایرانی پیامدهای روانی و اجتماعی ویرانگری به همراه داشته است.
مذهب شیعه، با ترویج فرهنگ تسلیم، انسان ایرانی را از ایستادگی در برابر ظلم و تلاش برای تغییر بازداشته و او را به پذیرش منفعلانه شرایط و توکل به نیروهای ماورایی عادت داده است.
محدودیت‌های مذهبی نیز به‌طور مستقیم خلاقیت و نوآوری را سرکوب کرده و جامعه را از پیشرفت بازداشته‌اند.
علاوه بر این، تقسیم‌بندی مردم به «خودی» و «غیرخودی» بر اساس باورهای مذهبی، تفرقه و بی‌اعتمادی اجتماعی را تقویت کرده و انسجام مردم را از بین برده است.

🏛 مذهب به‌مثابه پان‌اپتیکون ذهن

میشل فوکو، در تبیین مفهوم "پان‌اپتیکون"، سازوکاری را شرح می‌دهد که در آن نظارت دائمی، حتی در غیاب ناظر، به ابزار انضباطی تبدیل می‌شود. مذهب نیز در بسیاری از نظام‌های دینی، نقش چنین پان‌اپتیکونی را ایفا می‌کند. با القای این ایده که نیرویی ماورایی بر همه اعمال، افکار و حتی نیت‌های انسان نظارت دارد، فرد به حالتی می‌رسد که خود را همواره تحت کنترل می‌بیند.

این نظارت، اگرچه در ظاهر برای حفظ اخلاق و معنویت طراحی شده است، در عمل به ابزاری برای مهار آزادی فردی و خاموش کردن صدای درونی انسان تبدیل می‌شود. افراد دیگر نه بر اساس خواست و آگاهی خود، بلکه به دلیل ترس از عقوبت یا اشتیاق به پاداش‌های اخروی رفتار می‌کنند. بدین ترتیب، انسان از مقام یک موجود آزاد و خلاق، به ماشینی برای اجرای دستورات تبدیل می‌شود.

ادامه👇

سقوط بشار اسد: دریچه‌ای به آینده‌ی نامعلوم سوریه، ایران و جهان

✍ نویسنده: قاسم قره داغی

سقوط بشار اسد، مردی که بیش از یک دهه بر ویرانه‌های جنگ و خون حکمرانی کرد، نقطه عطفی در تاریخ خاورمیانه است. این تحول، نه تنها سوریه را به ورطه‌ای جدید از چالش‌ها و فرصت‌ها می‌کشاند، بلکه توازن قدرت در منطقه را به شکلی بنیادین تغییر خواهد داد.

ویرانی‌های داخلی: آیا سوریه راهی برای بازگشت دارد؟

سوریه امروز بیش از آنکه کشوری مستقل و واحد باشد، به پازلی از مناطق نفوذ قدرت‌های داخلی و خارجی بدل شده است. سقوط رژیم اسد، با وجود خوش‌بینی برخی، نمی‌تواند به‌طور خودکار به آرامش منجر شود. گروه‌های متنوع مخالف، از اسلام‌گرایان رادیکال تا ملی‌گرایان سکولار، برای تصاحب قدرت وارد رقابتی سخت خواهند شد. تاریخ نشان داده که خلأ قدرت اغلب به جنگ‌های داخلی تازه‌ای منجر می‌شود.

در عین حال، جامعه سوریه با بحران انسانی بی‌سابقه‌ای روبرو است: میلیون‌ها آواره، زیرساخت‌های نابود شده، و اقتصادی که تقریباً از هم فروپاشیده است. در چنین فضایی، امید به بازسازی کشور، اگرچه دشوار، ولی ضروری است. اما آیا مخالفانی که امروز قدرت را در دست گرفته‌اند، توان ایجاد وحدت ملی و بازسازی کشور را دارند؟

تأثیر بر سیاست منطقه‌ای: نبرد نیابتی ادامه خواهد داشت؟

سقوط اسد به معنای شکست کامل سیاست‌های ایران در سوریه است. ایران، که میلیاردها دلار در حمایت از رژیم اسد هزینه کرده و از حزب‌الله لبنان به عنوان نیروی زمینی خود بهره برده بود، اکنون با تهدید از دست دادن مسیر حیاتی خود به دریای مدیترانه مواجه است.

اما این تنها ایران نیست که از سقوط اسد تأثیر می‌پذیرد. ترکیه، که در سال‌های اخیر به دنبال گسترش نفوذ خود در شمال سوریه بود، احتمالاً با تحولات جدید تلاش خواهد کرد موقعیت خود را تثبیت کند. در عین حال، کشورهای عربی خلیج فارس نیز که سال‌ها از مخالفان اسد حمایت می‌کردند، اکنون فرصتی برای بازگشت به بازی سوریه خواهند یافت.

روسیه و غرب: بازتعریف نقش‌ها

روسیه، به عنوان مهم‌ترین متحد بشار اسد، در سقوط او متحمل شکستی راهبردی شده است. اما مسکو، که هنوز پایگاه‌های نظامی خود را در سوریه حفظ کرده، تلاش خواهد کرد تا منافعش را از طریق مذاکرات با مخالفان یا حتی حمایت از گروه‌های خاص تأمین کند. از سوی دیگر، کشورهای غربی، به‌ویژه آمریکا و اروپا، احتمالاً تلاش خواهند کرد با ارائه کمک‌های مالی و سیاسی، نفوذ خود را در دولت جدید تثبیت کنند.

سایه طالبان بر سوریه: آیا تاریخ تکرار خواهد شد؟

یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌ها پس از سقوط اسد، ظهور گروه‌های افراط‌گرایی شبیه طالبان در افغانستان است. سوریه امروز هنوز زخمی از حضور داعش است و شرایط اجتماعی و اقتصادی آن بستری مناسب برای رشد مجدد افراط‌گرایی فراهم نموده و چنانچه جامعه جهانی نتواند از طریق همکاری‌های سازنده از این روند جلوگیری کند، آینده سوریه می‌تواند به کابوسی برای منطقه و جهان تبدیل شود.

چشم‌انداز آینده: فرصت‌ها و تهدیدها

سقوط بشار اسد اگرچه پایانی بر یکی از طولانی‌ترین دیکتاتوری‌های مدرن خاورمیانه است، اما به معنای آغاز دوره‌ای از پیچیدگی‌ها و چالش‌های جدید خواهد بود. دولت جدید سوریه باید بین منافع متضاد گروه‌های داخلی و فشارهای خارجی تعادل ایجاد کند. جامعه جهانی نیز مسئولیت بزرگی در قبال این کشور ویران‌شده دارد.

اگر امروز تاریخ خاورمیانه را همچون کتابی تصور کنیم، سقوط بشار اسد تنها یک فصل از این کتاب است؛ فصلی که هنوز پایانی روشن و قاطع ندارد. آینده سوریه، همچون شمعی در باد، میان امید و هراس در نوسان است. اما آنچه مسلم است، این است که این کشور برای بازگشت به مسیر زندگی به تلاش، صبر و حمایت بی‌دریغ نیاز دارد.

درس‌هایی برای رژیم ایران و قدرتهای جهان

سوریه امروز آینه‌ای است که جهان باید در آن خود را ببیند. بازی قدرت، مداخلات خارجی، و بی‌توجهی به نیازهای انسانی، همگی عواملی بودند که این کشور را به این نقطه رساندند. سقوط اسد فرصتی است برای بازنگری در سیاست‌ها، همکاری برای بازسازی، و جلوگیری از تکرار چنین تراژدی‌هایی در آینده. آیا جهان از این فرصت استفاده خواهد کرد، یا همچنان به اشتباهات گذشته ادامه خواهد داد؟ این پرسشی است که پاسخ آن، سرنوشت سوریه و منطقه را رقم خواهد زد.



#قاسم_قره_داغی
08/December/24

@Avayebuf