ژاژ مدیا | ZhazhMedia

این تالار تا ابد لوپِ سقوطه...

من نوشتم
شما نخونید
فقط خواستم حرف بزنم

یجوری منتظرم صبح بشه انگار وقتی خورشید بیاد بالا همه چیزایی که بیدارم نگه داشتن از بین میرن
میدونم همونه
مثل همون روز قبلیه
مثل همون روزی که دستام لرزید و رو زانوهام افتادم
پاهام دیگه نمیخواست ادامه بده
خودم ادامه داد ولی
نمیدونستم چرا
ولی دادم
اونقدر ادامه دادم که خورشید رفت
دوباره همچی همرنگ خودم شد
سیاه
تاریک
آلوده
ولی آروم
ساکت
سکوت اجباری ای که نه از سر رضایت
بلکه از سر ، سنگینی نفسی بود که اون هم به اجبار کشیده میشد
شاید تو اتاق گازم
آخه میگفتن دنیا خیلی جای قشنگیه
البته راست میگن
قشنگه
ولی وقتی من و همه ی آدما دیگه روش نباشیم
وقتی که دیگه قلبم اینقدر به اجبار نتپه
وقتی که این نقطه ، ویرگول روی دستم دیگه زورش بهم نرسه
روزِ نقطه...
گفتم نقطه ، ویرگول
خواستار پایان و محکوم به ادامه
بازهم یه اجبار دیگه
ادامه ی اجباری
البته من آدم ترسویی بودم که زیر بار اجبار رفتم
وگرنه اگه که شجاع بودم
بگذریم...
اونقدر ضعیف شدم که دارم جای شجاعت و ترس رو عوض میکنم
حتی دیگه نمیتونم دیگه نقطه ویرگولو رو دستم بکشمش
تنم از تخت کنده نمیشه
دستم زور نداره ماژیکو رو خودش بلغزونه
حتی چشمام دیگه نمیخواد تو تاریکی حواسش به نقشی که میکشم باشه
هیچکدوممون نمیخوایم
هیچکدوم
دلیلی نداره که بخوایم
ولی اونقدر احمقیم که ادامه میدیم
نمیدونم
منم میتونم بهش برسم یا نه
زندگی رو میگم
عشق
بچه
اغوش
شایدم همینا دلیلامن
احمقانه بنظر میرسه
خیلی خوشبینم
نمیدونم
گیجم
کجام
چرا اینجام
چرا من
چرا من انتخاب شدم برای اینهمه اتفاق
جدی بهم میگن اشرف مخلوقات؟
من که نیستم
اینقدر بی کسم که حتی بعید میدونم مخلوق باشم
بنظر میاد من ول شدم
شایدم اونقدر بد بودم که ولم کردن
ولی خب
مطمئنم نبودم
اخه من عاشق بودم
عاشق خانوادم
عاشق دوستام
عاشق مردم
عاشق آدما
ولی خودمو دوست نداشتم
اوناهم همینطور
فاصلمون خیلی زیاد شد
حتی دیگه یادم نمیاد عشق چه شکلی بود
اصلا یادم نمیاد پسریو که کل وجودش تو کسایی که دوستشون داشت خلاصه میشد
اون پسر مرده
کشتنش
خودش خواست که بکشنش
وگرنه هر آدم عاقلی میدونه عاقبت عاشقی با آدما مرگه
ازش یه نعش مونده و یه دنیای خالی
گهگداری رهگذرا از روش عبور میکنن
اونم سعی میکنه با لبخندش نشون بده همچی خوبه
هنوز همچی اونقدر بد نشده
حداقل الان بیجونم
اگه قرار بود زنده باشم دیگه چقدر سخت میشد
اگه زنده میموندم ...
وای
حتی نمیخوام بهش فکر کنم
یادمه وقتی زنده بودم
وقتایی که دلم میگرفت
سکوت میکردم
البته وقتاییم که خوشحال بودم سکوت میکردم
همیشه سکوت میکردم
و این آخرین سنگرم بود
و وقتی فروپاشید که سکوتمم اجباری شد
از یه جا بعد دیگه فقط من سکوت نکردم
خیابوناهم سکوت کردن
دیگه صدام نزدن
دیگه منو دعوت نکردن به حضور داشتن
ولی بازهم از اجبار حضور داشتم
چون تعلقی نداشتم
به هیچ جا
به هیچ کس
به هیچ خالقی
به هیچ امیدی...
ولی در عوض تونستم گربه هامو تو بغلم بخوابونم
حس میکنم اونا دوسم داشتن
البته تا قبل اینکه رهگذر براشون غذا بپاشه
اخه من چیزی براشون نداشتم
جز آغوش
جز تنم
جز گرما
جز وجودم...
شایدم اصلا نیازی به من نداشتن
و هم آغوشیشون یک اجبار بود...
شاید اشتباه میکردم
شاید نباید به نفسای کسی که بعد کشتنم خوابیده دقت میکردم
نکنه یوقت نفس نکشه؟
نکنه یوقت؟
ولی آخه نمیشه
اگه بیاد پیش من چی؟
حس میکنم اون تنها عاشقیه که بین ما باقی مونده
پس اینم یه اجباره
این یه اجباره که حرفمو اینجا تموم کنم
چون قلبمم دیگه تصمیم گرفته سکوت کنه
ولی این یه اجبار نیست...

من از خط مقدمِ روزگار خشنم
خسته ، پناه اوردم به کلبه ی دنجت
تموم نقش هامو پشت در گذاشتم
جا،تا ببندم یه نقش کنج ذهنت....
ولی مگه زندگی به همین آسونیه؟...

ولی زندگی، از مادر زاییده نشدم ننه تورو نگام...

آقا یه پاتوق تو تهران معرفی کنید

https://telegram.me/BChatsBot?start=sc-AWxeJTDrim

آهنگایی که آرومتون میکنه رو برام بفرستید ...

اسیرِ انسانم.

@ZhazhMedia

کاش با محبت گلا خار نمیشدن...

@ZhazhMedia