Untune

#Bestof2024
(85-81)

85. Ben Böhmer - Bloom
آلبوم جدید بن بومر به تمام ویژگی‌های شناخته‌شده و بیسیک Edm وفاداره؛ از سینتی‌سایزرهای غرق در ریورب گرفته تا بیس‌لاین عمیق و اشعار کلیشه‌ای، و حتی می‌شه گفت یه جاهایی در حال ادای احترام به Jamie Xx یا Kiasmos هست. با وجود همه اینا اما یکی از بهترین آلبوم‌های هاوس امسال رو شاهدیم که احساس در تمام قطعاتش موج می‌زنه؛ نوآور و انقلابی نیست اما شنیدنش لذت‌بخشه.

84. ionnalee - Close Your Eyes
آهنگساز سوئدی ژانر الکتروپاپ، Ionnalee، با آلبوم دو زبانه Close Your Eyes که اون رو "مرهمی برای هرج‌مرج در دنیای مدرن" خطاب کرده، برگشته تا بازم ما رو به پناهگاه مملو از سینتی‌سایزر خودش فرا بخونه و از دغدغه‌های زیست‌محیطی‌ش تا رویاهای شبح‌وارش باهامون حرف بزنه.

83. Vince Staples - Dark Times
آخرین اثر وینس استیپلس تحت لیبل Def Jam و آخرین آلبوم از سه‌گانه‌ی سلف‌تایتلد اون (که از سال ۲۰۲۱ شروع شد)، شاید شخصیت هنری وینس رو بازتعریف نکنه اما با لیریکس بی‌پروا و موسیقی مینیمالیستی‌ش (که ردپای آثار مک میلر هم درونش دیده می‌شه) جایگاهش رو به عنوان یکی از آرتیست‌های خلاق موسیقی رپ امروز تثبیت می‌کنه.

82. Tyler, The Creator - Chromakopia
بهترین توصیف برای Chromakopia شاید "ترکیب موزونی از رشد و عقب‌گرد به صورت همزمان" باشه. تایلر در سال ۲۰۱۷ با انتشار Flower Boy نفس تازه‌ای به کارنامه هنری‌ش دمید، با Igor به اوج رسید و توی CMIYGL هم اون مسیر رشد رو پیوند زد به فضای کارهای اولیه‌ش. Chromakopia به عنوان ادامه‌ی چنین مسیری به شدت لنگ می‌زنه؛ آلبومی که توی ایجاد انسجام مشکل جدی داره و توی نیمه دومش دچار افت فاحشی می‌شه. از طرفی اما بدون نگاه به این پیشینه، Chromakopia آلبوم قابل قبولی به حساب میاد؛ لیریکس تایلر نسبت به سه آلبوم قبلی‌ش تند و تیز تره (گرچه که هیچوقت به برندگی و خشونت آلبوم‌های اولیه‌ش نزدیک هم نمی‌شه) و استفاده از الگوهای آشنای Neo Soul (که اونارو در Flower Boy و CMIYGL به بهترین شکل دیده بودیم) هم فضای جالب و شخصی‌ای رو ساخته. شاید اگه مسیر رشد رو یک مسیر خطی در نظر نگیریم بتونیم بگیم Chromakopia در راستای دیسکوگرافی احیاشده و در حال رشد تایلر قدم برداشته.

81. Thee Sacred Souls - Got a Story to Tell
با آلبوم Got A Story To Tell اعضای Thee Sacred Souls جایگاه خودشون رو به عنوان یکی از پیشتازان Modern soul revival محکم‌تر کردن. آلبومی که ترکیب وکال و هارمونی‌های نرمش، ملودی‌های به یاد ماندنی و سازبندی غنی‌ش بیشتر از هرچیزی یادآور آثار Marvine Gaye هست. پ.ن: نه تنها صدای جاش لین شبیه ماروین گی شده، بلکه حتی موضوعاتی که اینجا ازش می‌خونه هم شبیه چیزهاییه که ماروین گی توی آلبوماش می‌گفت. :))

@Untunes

87. Chelsea Wolfe - She Reaches Out to She Reaches Out to She
بعد از ۵ سال دوری، چلسی ولف بازگشت بسیار خوشایند و قدرتمندی رو داشته. She Reaches Out to She Reaches Out to She با فاصله گرفتن از Sludge Metal آلبوم قبلی و رفتن با سمت فضای آلبوم‌های Abyss و Pain Is Beauty و همچنین اضافه کردن المان‌هایی از Trip Hop، جذاب و متفاوت صدا می‌ده، هرچند که گاهی یکنواخت می‌شه. اما جذابیت اصلی این آلبوم در لیریکس و کانسپت آهنگ‌هاست؛ چلسی ولف از تاریک‌ترین ترس‌ها و خاطراتش و افکار سرکوب‌شده‌ش باهامون حرف می‌زنه. آلبوم بصورت مداوم در حال پیوند حال، گذشته و آینده است و همونطور که عنوانش می‌گه، درباره ارتباط "خود" با "خود" صحبت می‌کنه؛ ارتباطی که کاهی صمیمانه است، گاهی هشداردهنده است و گاهی هم مثل کشیدن ناخن روی دیوار آزاردهنده است.

86. Magdalena Bay - Imaginal Disk
سال ۲۰۲۴ پر از آلبوم‌هایی بود که هایپ بی‌اندازه اطرافشون اونا رو از چیزی که واقعا هستن خیلی متفاوت‌تر جلوه می‌داد. دومین آلبوم Madgalena Bay تقریبا اینطور وضعیتی داره. آلبوم خوبی که توی همه لیست‌های امسال حضور داشت و گاهی حتی "بهترین آلبوم سال" خطاب شد، طوری که نوشتن از نکات مثبتش صرفا تکرار مکرراته و قطعا همه‌تون ازش خوندید. اما در بطن ماجرا، این آلبوم چیزی فراتر از یک "آلبوم ایندی‌پاپ/الکترونیکای خوب با ایده‌های جالب" نیست و اتفاقا ایرادات ساختاری عجیبی هم داره. میکس آلبوم اصلا خوب نیست! به هیچ وجه از Eq استفاده درستی نشده و این تاکید بیش از حد به Compressor باعث آشفتگی بی‌دلیل و فشردگی خیلی زیاد صداها شده. به انبوه دست‌اندرکاران آلبوم دقت کنید، هیچکدوم از صداهایی که این افراد تولید کردن به درستی شنیده نمی‌شه. نمی‌شه منکر بلندپروازی بی حد و حصر اعضای بند برای این آلبوم شد، Imaginal Disk از دیدگاه خلاقانه بیش از حد جاه‌طلبانه‌ای رنج می‌بره که هیچ‌وقت نمی‌تونه اون رو به واقعیت تبدیل کنه و در تلاش برای رسیدن بهش، خیلی از چیزهایی که در آلبوم قبلی بهش رسیده بودن رو هم در اینجا از دست دادن.

@Untunes

#Bestof2024
(90-86)

90. Helado Negro - Phasor
در ادامه مسیر آلبوم های This Is How You Smile و Far In، سال قبل آلبوم جدید روبرو کارلوس لانگ (با نام هنری هلادو نگرو) آهنگساز و خواننده‌ی اصالتا اکوادوری رو داشتیم. آلبومی که از آثار قبلی به نسبت ساختار ساده‌تری داره و آهنگ‌ها بیشتر از این که روی سرگرم‌کننده بودن و اثرگذاری فوری متمرکز باشن، بیشتر جنبه تاملی و اثرگذاری در بلندمدت رو دارن. می‌شه گفت که لانگ به شکل تعمدی از نقطه امن خودش چه در اشعار (که انتزاعی و نسبتا کوتاهن و مضمون اصلی همه‌شون عشق به زندگیه) و چه در موسیقی (که در مرز بین امبینت پاپ و نئو سایکدلیا با المان‌هایی از بوسا نوا و دریم ماپ حرکت می‌کنه) خارج نشده و فضایی رو برای ما ترسیم می‌کنه که شاید انرژی زیادی رو القا نکنه، اما اجازه می‌ده که این انرژی در بکگراند ذهن ما به صورت پویایی جریان داشته باشه.

89. Kavus Torabi - The Banishing
«با شیاطینم جنگیدم، با فرشتگانم هم جنگیدم، اما خدا کمکم کن، نمی‌خوام با تو هم بجنگم.» سومین سولو آلبوم کاووس ترابی چیزی ماورای نظریه پیکاسو که "هنر گردوغبار روزمره را از روح انسان می‌زداید" رو به ما ارائه می‌کنه؛ آلبومی که تلاشی برای زدودن گردوغبارهای روحی نمی‌کنه و بیشتر سعی می‌کنه در فضای سایکدلیک راک سرخوشش (که یادآور سولو آلبوم‌های سید برت هم هست) ما رو با عمق درد و درگیری‌های روحی مواجه کنه. سفر ۴۲ دقیقه‌ای که دریچه‌ای تازه به جهان باز می‌کنه و بیشتر سعی می‌کنه درهای بیشتری رو به روی ما باز می‌کنه تا این که ببنده. عمده شناخت ما از کاووس ترابی به عنوان گیتاریست و فرانتمن بند سایکدلیک راک کهنه‌کار Gong هست اما در کنار این بند اون خیلی سرزنده و فعال مشغول چند پروژه دیگه مثل Cardiacs، Guapo، Gong، Medieval Baebes و فعالیت انفرادی خودش هم بوده. در سال ۲۰۲۰ و همزمان با همه‌گیری کووید؛ کاووس ساخت آلبوم جدیدش رو با هدف ساخت آلبومی مثبت و الهام‌بخش شروع کرد اما در مدت کوتاهی با دگرگونی زندگی شخصی‌ش (طلاق، انزوا، ترک خانواده و لندن، اون هم بعد از ۳۰ سال) مسیر آلبوم کاملا عوض شد؛ Banishing (که قرار بود اسم اولیه‌ش Now I'm Antichrist باشه) تبدیل شد به سفر شخصی و کاتارسیس کاووس، طوری که اون فرآیند ضبط آلبوم رو نوعی "آیین تطهیر" توصیف کرده. در نهایت هم کاووس به هدف اولیه‌ش که ساخت اثری مثبت و الهام‌بخش هست می‌رسه؛ «ضبط این آلبوم به نوعی دیالوگ با خودم تبدیل شد. تکمیل آن مانند یک فرآیند کیمیاگری بود؛ تبدیل درد، رنج و اندوه به چیزی زیبا.»

88. Fionn Regan - O Avalanche
تقریبا یک دهه‌ای هست که کمتر اسم فیون ریگان رو می‌شنویم. هنرمندی که سال ۲۰۰۶ با دبیو آلبومش جایزه مرکوری رو برد و با آلبوم سال ۲۰۱۱ اش طیف وسیعی از مخاطبین ایندی فولک رو با خودش همراه کرد، حالا با هفتمین آلبومش برگشته. آلبومی که با پرهیز از کلیشه‌های رایج موسیقی فولک، یکی از بهترین تجربه‌های سال رو به ما عرضه می‌کنه. خود ریگان درباره‌ش می‌گه: "انگار داری به دنیایی نگاه می‌کنی که توش عمق میدان هست، تابستونه، و تو داری توش شناور می‌شی و ازش بیرون میای. این آلبوم سرشار از انرژی محبوس تابستونیه! "

@Untunes

93. Richard Hawley - In This City They Call You Love
ریچارد هاولی توی یکی از بهترین و متنوع‌ترین (به دوتا آهنگ آلبوم که با کلمه Deep شروع می‌شن دقت کنید) آلبوم‌هاش در دهه اخیر با وجود این که بیشتر از هرچیزی به ریشه‌های خودش و زادگاهش یعنی شفیلد توجه کرده و اصولا آلبوم رو به زادگاهش تقدیم کرده، اما این توجه و الهام به این معنا نیست که از نیرویی که اون شهر بهش الهام می‌کنه یا خاطراتی که درونش ساخته حرف بزنه، بلکه یک فرصتیه که به ریشه‌های خودش در قالب طبقه کارگر بپردازه. ریچارد هاولی هیچوقت سعی نکرده که Cool یا مدرن باشه، همیشه به استایل دهه ۵۰ خودش کاملا پایبند بوده و این صداقت و روراستی توی این آلبوم هم کاملا پیداست. آلبومی که شاید آهنگ شگفت انگیزی مثل Ocean رو نداشته باشه، اما هیچ چیزی برای دوست نداشتن درونش وجود نداره.

92. Spiral Staircase - The Perfect Child
ترکیب هولناک و مملو از احساس دوم‌گیز و فولک با انبوهی از نویز در قالب آلبوم ۲ ساعته‌ای که به تجربیات تلخ زندگی به عنوان یک فرد ترنس در جامعه امروز می‌پردازه، آلبومی رو تشکیل داده که شنیدنش قطعا سخته و یک جاهایی هم حکم حمله به روح رو داره اما هر آهنگش پر از احساسه و بنظرم همه‌ی ما، فارغ از هر گرایش و تفکری باید این آلبوم رو گوش کنیم؛ چون جدا از موسیقی یونیکش که تجربه غریبیه، حکم گذر از یک مانع ذهنی و نگاه متفاوتی به بخشی از جامعه رو داره که عمدتا یا دیده نمی‌شن یا اگه بشن به شکل درستی هم دیده نمی‌شن.

91. Mary Lattimore and Walt McClements - Rain on the Road
کارنامه Mary Lattimore به عنوان یک نوازنده برجسته هارپ پر از آلبوم‌های خوبه ولی تا امسال هیچ‌کدوم از این آلبوم‌ها برای من چیزی پاشون رو فراتر از یک "آلبوم خوب" نذاشته بودن؛ اما همکاری اون با Walt McClements، نوازنده چیره‌دست آکاردئون در قالب آلبوم Rain on the Road، این وضعیت رو تغییر داده. آلبومی پر از آرامش و زیبایی در ژانر امبینت که قصد داره یک تصویر خاص رو با همراهی صداش برای ذهن مخاطب به تصویر بکشه و درگیرش کنه.

@Untunes

#Bestof2024
(100-91)

100. Rooting for Love - Lætitia Sadier
بعضی آهنگ‌ها باید چندین بار شنیده بشن تا در درون ما رشد پیدا کنن. شاید کمی اذیت‌کننده و یا با ذات "سرگرم‌کننده" هنر در تضاد باشه، اما لذت ناشی از درک این آثار در گرو پیچیدگی مفهوم‌شون و نحوه پیوند این جزئیات پیچیده به همدیگه‌س. فرآیندی که ممکنه ما رو به فضاها و مکان‌های متفاوتی ببره و اگه گوش حواس‌پرتی داشته باشیم، ممکنه که خیلی چیزها رو از دست بدیم. در مواجهه با آلبوم جدید Laetitia Sadier با چنین چیزی مواجهیم؛ Rooting for Love باید با شنیده بشه تا درک بشه و این فرآیند حتی باید چندبار تکرار بشه تا ارزشش به خوبی درک بشه؛ چیزی که احتمالا خیلی از افراد حوصله‌ش رو نداشته باشن و نصفه و نیمه ولش کنن اما کسانی که با حوصله قدم در مسیر این آلبوم می‌ذارن با ماجراجویی سرگرم‌کننده و پر از جزئیاتی در قالب موسیقی امبینت پاپ با ملودی‌های پیچیده، آکوردهای مینور هفت‌تایی و متن‌های سنگین به دو زبان مواجه می‌شن که کمتر نمونه مشابهی در سالهای اخیر داشتیم.

99. Wunderhorse - Midas
ضیافتی که Wunderhorse در آلبوم دومش برپا کرده شاید بیشتر از همه به مذاق اون دسته از طرفداران موسیقی راک (و بیشتر از همه طرفداران پاپ راک ابتدای ۲۰۰۰) خوش بیاد که از کمبود جاه‌طلبی اخیر توی این ژانر راضی نیستن و صد البته دنبال یک وکالیست ویژه و متفاوت می‌گردن؛ صدای روح‌نواز و صد البته خشن جیکوب اسلیتر انگار ترکیبی از کرت کوبین، نیک کیو و حتی کریس مارتینه. بخش عمده Midas در جریان توری نوشته شد که اون‌ها Opening act سم فندر بودن؛ آلبومی که سراسرش حس "همیشه بازنده بودن" رو داره فریاد می‌زنه اما اسمش برگرفتهاز اسم شخصیت اسطوره‌ای یونانی‌ایه که همه‌چیز رو به طلا تبدیل می‌کرد.

98. Skegss - Pacific Highway Music
نارضایتی عمومی‌ای که از آلبوم‌های Skeggs وجود داشته هيچوقت برای من قابل درک نبوده. موسیقی‌شون ساده و خالی ازسورپرایز و پیچیدگیه؟ بله. نوآورانه و پیشگامه؟ به هیچ وجه. سرگرم‌کنندس؟ کاملا! موسیقی Skeggs بی‌نهایت مفرح و ساده است. تقریبا نسبت به آلبوم‌های قبلی هیچ پیشرفت چشمگیری توی کارهاشون دیده نمی‌شه، به جز کمی گسترش صدای سرف راک اختصاصی‌شون و اضافه شدن چندتا افکت بیشتر به سازها. انگار که خودشون هم از این وضعیت راضی باشن چون کاملا در راستای مایندست‌شونه؛ اعضای معروف‌ترین بند سرف راک استرالیا از سرخوشی بی حد و حصر خودشون و پیوندش با موزیکشون کاملا لذت می‌برن. شاید یکی از تک‌بعدی‌ترین انتخاب‌های لیست امسال این آلبوم باشه؛ اینطوری که اگه آثار قبلی‌شون رو دوست داشتید این رو هم دوست خواهید داشت و برعکس. حالت دیگه‌ای وجود نداره.

97. Paula Cole - Lo
پائولا کول به شدت آرتیست آندرریتدیه اما همون شناخت نسبی‌ای که ازش هست هم بخاطر کارهاش در دهه ۹۰ میلادیه، از جمله اجرا در تور Secret World پیتر گبریل. با وجود این اما کارنامه‌اش در سالهای اخیر کاملا قابل دفاعه. Lo، یازدهمین آلبوم کریر کول، مملو از اعتماد به نفس میانسالی زنیه که این بار به دور از جاه‌طلبی‌های جوانی‌ش با لحن مادرانه و آرومش اومده از تفاسیر اجتماعی‌ش بر اتفاقات و عشق با ما صحبت می‌کنه.

96. Phosphorescent - Revelator
به نظر می‌رسه که اعضای Phosphorescent تمام ۶ سال اخیر رو مشغول فکر کردن به این بودن که چیکار کنن تا هر آهنگ از آلبوم جدیدشون اون طوری که می‌خوان صدا بده و بعد از به نتیجه رسیدن، کل مجموعه رو به مدت ۶ ماه در نشویل ضبط کردن. مثل تمام آثار متیو هوک و گروهش، Revelator هم دنیای شخصی خودش رو داره؛ "بررسی حقایق ناگفته‌ای که در جریان پیدا کردن خونه، شریک و خانواده آشکار می‌شن". با این کانسپت بکر و موسیقی‌ای خارج از همه قاعده‌های مرسوم که گریزی به فولک راک، آمریکانا و چمبر پاپ می‌زنه، شاید الان قابل درک باشه که چرا هوک این آلبوم رو بهترین اثری که تا کنون ساخته خطاب کرده.

94. Goat Girl - Below the Waste
آلبوم جدید Goat Girl ترکیبی از فراز و نشیب‌هاست، با وجود این که متاسفانه به آلبوم قبلی‌شون نزدیک نمی‌شه، اما همچنان یک اثر هماهنگ جذاب و گاهی خیره‌کننده است. آلبوم به شکل تحسین‌برانگیزی شلوغ و بی‌نظمه، چندتا آهنگ جالب داره و ارزش تکرارش به شدت بالاست اما همچنان شبیه باقی کارهاشونه که شاید در مقیاس کلی چیز خوبی نباشه، اما در حد این آلبوم اگه نگاه کنیم خیلی هم بد نیست و قطعا ارزش شنیدن رو داره.

@Untunes