هر انسانی پس از هرگونه آسیبی که از ندانستن ها و آگاهی پایین خود، از سمت محیط، از انسانها، روابط و… دریافت میکند، عملا پتانسیل تبدیل شدن به یک فرد معیوب/عقده ای/مجرم/بد دهن/مشکل دار و… را دارد.
حتی شاید باتوجه به آنچه گذرانده، در دیدگاه انسان دوستی، و همدردی، شاید تا حدی بتوانیم درکش کنیم و تا حدی حق اینرا هم به او بتوانیم بدهیم که به میزانی، نقش فرد آسیب دیده را با خود حمل کند(تازمان موقتیکه مشکلش را حل میکند).
اما از نظر مسئولیت پذیری جمعی و فردی که برای زندگی خود و دیگری داریم، نه ! ما هرگز اجازه نداریم صرف اینکه آسیبی دیده ایم، نقش آسیب دیده بگیریم و به جان جامعه بیفتیم. ما اجازه نداریم تقصیر و مسئولیت زندگیمان را به گردن کسی جز خودمان بیندازیم. ما اجازه نداریم تسلیم شویم زیرا اگر بنا به تسلیم شدن یا مریض شدن است، هرکسی قصه ای موجه از نظر خود برای گرفتن این نقشها دارد !
ما باید سریعا مشکلات درونی خودمانرا قبل از اینکه وسعت بگیرند حل کنیم.
ما مسئولیم که درست رفتار کردن را ادامه دهیم و از هر آنچه رخ داده درس بگیریم، نه اینکه تا ابد در جهت غلط ادامه دهیم.
کسی که با وجود هر آنچه بر سر خودش آمده، به انسان و ارزش مدار بودن خود ادامه میدهد و آسیب دیده/عقده ای/مجرم/خیانت کار/دروغگو/فحاش و بد اخلاق/مریض/از کارافتاده و تنبل و…نمیشود، چنین فردی لایق بزرگترین تحسین هاست. و کمتر کسی قدرت و شجاعت اینچنین بودن را دارد و کمتر کسی پس از سختی های زندگی، اینچنین زندگی را ادامه میدهد.
وگرنه خیلی راحت و دم دست است که یک فردی یک چیزی را ندانسته بر سر خود بیاورد یا حتی به فرض بگوییم کاملا بی تقصیر از جامعه آسیبی دریافت کند، و پس از آن به بهانه آنچه رخ داده، فرد تا ابد تبدیل به یک عقده ای آسیب دیده شود.
🆔
@Unlimited_Power