شیشه‌ی عمر

بعد یه عده این اسم رو لیترالی ترجمه کرده‌ن به welcome tax، و مثلا تو مکالمه می‌گن مالیاتِ خوش‌اومدنِ فلان ملک این‌قدر می‌شه. 😁
#سه_هزار_دانستنی_از_کنارش

تو استان کبک کسی که خونه می‌خره، باید یه مالیاتی بده تحت عنوان " taxe de bienvenue"، یا به عبارتی، مالیاتِ "خوش اومدی، صفا آوردی". دلیلش هم اینه که زمانی که این مالیات رو تصویب کردن، وزیر امور شهرداری و مسکن اسمش Jean Bienvenue (ژانِ خوش‌اومدی، صفا آوردی) بوده. 😁
#سه_هزار_دانستنی_از_کنارش

حقیقتش رو بگم، من برای انگشت‌نما نشدن خودم رو تربیت کرده‌م که تو مکالمه شنونده‌ی فعال باشم. یعنی خودخواسته و با‌ کمال میل نبوده، از سر اجبار و برخلافِ طبیعتِ resting bitch face ام بوده. از این‌که اطرافیانِ بعضی آدما مجبورشون نکرده‌ن برای راحتیِ اونا ادا در بیارن، یک مقدار حسودیم می‌شه و خاطرم آزرده‌ست.

[یک مقدار هم ناراحتم که کاش بقیه اذیتتون کرده بودن که یاد بگیرین و واسه منم ادا در بیارین، واقعا معذبم می‌کنین وقتی قیافه‌تون تکون نمی‌خوره. :))]

از میزان انرژی‌ای که رییس‌هایم با لبخند نزدن، نخندیدن به جوک‌های زیر‌دستیا، و واکنش نشون ندادن و اهوم نگفتن موقع حرف زدنِ بقیه صرفه‌جویی می‌کنن، می‌شه برق کل ژاپن رو برای یک سال تامین کرد.
یک عالمه انسان socially awkward نردبون ترقی رو رفته‌ن بالا، و صاف نشسته‌ن بالا سر منی که حرف زدن مایه اضطرابمه. حالا هر روز باید با قیافه‌های سنگی اینا سر و کله بزنم. :))

نه تنها B1 شدم، بلکه گفت ریدینگت ۵ شد اسپیکینگت ۶. 😐

[از ریدینگ که اومدم بیرون به خودم گفتم شت چه خوب دادم. یهو نفرستنم B1. الان از اسپیکینگ اومدم بیرون و باید صد‌و‌بیست‌و‌یک‌هزار پیامبر رو دخیل ببندم تا نفرستنم A1. :))))))]

Holly François Lagault :))))))))))))))))))

اوضاع خرابه دوستان. :)))
این دو تا اسکیلی که تا الان امتحان دادم نسبتا نقاط قوتم بودن. دو تای بعدی اسپیکینگ و لیسنینگه که تو جفتشون نابودم.
خدایا ما رو تو یه سطح خوب بنداز. ما رو با کودکان پنج‌ساله هم‌نشین نکن. سر جدت. :))))

من امروز فهمیدم یه حشره اون بیرون هست به اسم Jerusalem Cricket (جیرجیرک اورشلیمی) که نه جیرجیرکه و نه تا حالا از کنار اورشلیم رد شده.

[تو فارسی کلا اسم گونه‌ی جانوریش رو ترجمه کرده‌ن اورشلیم‌جیرجیرک‌واران.]
[یه آریا گستر می‌ذاشتن تهش، می‌تونست اسم شرکت باشه.]
[خیلی هم جانور کله‌گنده و هیکلی‌‌ایه، توصیه می‌کنم سرچش نکنید.]

خونه‌ی جدید استخر داره. خالی و خلوت. عصر‌ها بعد از کار می‌رم شنا. دارم از این مرد شنای قورباغه یاد می‌گیرم.

چند روز اول دماغ‌گیر نداشتم. از ترس این که آب بره توی دماغم، یک‌بند دست و پا می‌زدم. می‌خواستم دماغم رو از آب دور نگه دارم. دماغ‌گیر که اومد اوضاع بهتر شد. می‌تونستم تمرکز کنم روی دست و پام؛ چطور دستم رو بچرخونم، چطور با پا خودم رو هل بدم جلو. ولی هنوز دست و پا می‌زدم. مربیم حین شنا کردنِ خودش، مثل ماهی از کنارم رد می‌شد و می‌گفت "نباید مدام دست و پا بزنی"، "باید بین هر دو حرکت بدنت رو صاف به جلو کش بیاری که آب ببرتت جلو". ولی من مطمئن بودم که اگر حرکت نکنم، غرق می‌شم و خواهم مرد. پس دست و پا می‌زدم. بدون توقف. صبر نمی‌کردم که آب منو ببره جلو. اصلا آب سگ کی باشه. خودم. خودم می‌رم جلو و مثل شیر، یا قورباغه، حقمو می‌گیرم.

حرکتِ درستِ دست و زاویه درستِ پا رو که یاد گرفتم، بالاخره جرات کردم مکث کردن رو امتحان کنم. یه دست، یه پا، کش اومدن و سوار شدن بر امواج. به اندازه‌ی یک ثانیه بی‌حرکت و کشیده می‌مونم و توی آب سر می‌خورم. کانهو ماهی. مسیری که قبلا چهار دقیقه طول می‌کشید، حالا دو‌دقیقه‌ای تموم می‌شه. فقط چون یاد گرفته‌م اون وسط کمی مکث کنم و از دستاورد‌های دست و پا زدنم استفاده کنم.

شاید زندگی هم همه‌ش دست و پا زدن نیست. شاید باید اون وسط مکث کنم و بذارم زندگی منو جلو ببره. شاید باید دو دقیقه دست از تقلا بردارم، ببینم کجام و دارم کدوم‌وری می‌رم. شاید هم باید سعی کنم اول دماغگیرِ زندگیم رو پیدا کنم که بهم جرات بده ریسک کنم و سرم رو ببرم زیر آب.