پای تلویزیون ۲۱ اینج خونمون نشسته بودم ، بی دغدغه وسط دنیای کودکی ، داور سوت زد ، پنالتی زده شد و گلللل برای پرتغال . پرتغال دو ایران صفر . تصویر بازی زوم شد رو جوونی که تیرویید توی گلوش توجه منو به خودش دو سالی جذب کرده بود. زانو زده بود و با دست هایی که با مشت گره کرده بود ، از اعماق وجودش فریاد میزد ، انگار گلی به قیمت رسیدن به آرزو هاش بعد از کلی جنگیدن به دست اومده بود!
وقتی بازی میکرد ، انگار همه چیز ، حول عدد ۷ میچرخید. پاهایش بی قرار رقصیدن در مستطیل سبز بود. منچسترِ فرگوسن اون زمان پر از ستاره بود ، اما هر چقدر هم ستاره پر نور شب باشید ، در مقابل ماه ، فقط بخشی از شب هستید.
کم کم اتفاقای بیشتری از شماره ۷ افسانه ایم دیدم و با او دو دهه زندگی کردم و هنوز که هنوزه میکنم. پوستر شد روی دیوار اتاقم و کاور فوتبال ۲۰۰۷ پلی استیشن یکم . حس عجیبی بود عین آهن ربا منو مجذوب خودش کرده بود . عاشق پا عوض کردناش بودم . سبک بازی خودم تو زنگ ورزش مدرسه شده بود فقط و فقط رونالدو . من حتی پشت ضربات ایستگاهی آسفالت مدرسمون هم با استایل کریس می ایستادم . دوستام خوششون اومده بود و وقتی توپ رو میکاشتم و عقب عقب میرفتم به طرز جالبی منو نگاه میکردن . رونالدو رو دیگه در تک تک سلولام حس میکردم . خاطره شد رفت تو ذهنم ، الگو شد رفت تو سبک زندگیم و اسطوره شد رفت تو قلبم . میخوام بگم که کریستیانو کاپیتان و اسطوره همیشگی زندگی منه . وقتی کم میارم از زندگی ، و زندگی سه هیچ ازم جلو هست ، کریستیانو رو تصور میکنم ، با ابهت ، پر شور و با انگیزه که منو رو به جلو فرا میخونه. رونالدو کسی هست که تلاش و رسیدن رو معنی کرده. کریستیانوی عزیزم ، تو همیشه بزرگ باقی میمونی و هیچوقت فراموش نمیشی ، چرا که تو کسی بودی بخش اعظم تاریخ فوتبال رو نوشتی ، اون هم به قشنگیه تموم افتخاراتت.
*عاشقان کریستیانو*
@Ronaldo_ir
