Querencia⚜️

Manche Trän’ aus meinen Augen
Ist gefallen in den Schnee: 
Seine kalten Flocken saugen 
Durstig ein das heisse Weh.

اَشکهای بِسیار از چَشمانم در بَرف خَزیده اند،
پولَک های سَردَش اَندوه مَن را،
مُشتاقانه می‌رُبایَند.

Wenn die Gräser sprossen wollen, 
Weht daher ein lauer Wind,
Und das Eis zerspringt in Schollen, 
Und der weiche Schnee zerrinnt.

هِنگامی که عَلَفها نَرم نَرمک جَوانه می‌زَنَند،
نَسیم گَرمی وَزیدن می‌گیرَد،
و یَخ تِکّه تِکّه می‌شَوَد
و بَرفِ لَطیف آب می‌شَوَد.

Schnee, du weisst von meinem Sehnen; 
Sag’, wohin doch geht dein Lauf?
Folge nach nur meinen Tränen,
Nimmt dich bald das Bächlein auf.

بَرف! تو آرِزویَم را می‌دانی!
بگو، به کُجا می‌رَوی؟
اَشک هایم را دُنبال کن،
جویبارَک تو را خواهَد گِرِفت.

Wirst mit ihm die Stadt durchziehen,
Muntre Strassen ein und aus;
Fühlst du meine Tränen glühen,
Da ist meiner Liebsten Haus.

با او در شَهر جاری خواهی شُد،
در اَندَرون و بیرونِ خیابان‌های سَرزِنده و شاد،
آنجا که اَشک های مَن را بی‌قَرار و فروزان دیدی،
آنجا خانه ی دِلبَرِ مَن است..

I came here searching for something
But I don’t remember what that thing is anymore
Did I dream you?
Or are you dreaming me now?
As your waking thoughts gradually take over
As all dreams are ultimately forgotten
And lost

We all feed on tragedy
It's like blood to vampire

جان مایر توی این آهنگ از ریتم قطار استفاده کرده تا بیشتر حس شعر آهنگ رو بگیرید.
موفق هم بوده به نظر من!

No, I'm not color blind
I know the world is black and white
I try to keep an open mind
But I just can't sleep on this, tonight

Stop this train
I want to get off and go home again
I can't take the speed it's moving in
I know I can't
But, honestly, won't someone stop this train?

Don't know how else to say it
I don't want to see my parents go
One generation's length away
From fighting life out on my own

Stop this train
I want to get off and go home again
I can't take the speed it's moving in
I know I can't
But, honestly, won't someone stop this train?

So scared of getting older
I'm only good at being young
So I play the numbers game
To find a way to say that life has just begun

Had a talk with my old man
Said, "Help me understand"
He said, "Turn sixty-eight
You'll renegotiate"

"Don't stop this train
Don't for a minute change the place you're in
And don't think I couldn't ever understand
I tried my hand
John, honestly, we'll never stop this train"

Once in a while, when it's good
It'll feel like it should
When you're all still around
And you're still safe and sound
And you don't miss a thing
'Till you cry when you're driving away in the dark

Singing, stop this train
I want to get off and go home again
I can't take the speed it's moving in
I know, I can't
'Cause now I see I'll never stop this train.

اساسا فکر خودکشی از این نشات می‌گیرد که: "من نمی‌توانم در این دنیا جایگاهی پیدا کنم که مناسب من باشد." به عبارتی همه چیز لاینحل می‌نماید و وجود جایگاهی که بتوان در آن ذره‌ای آسوده‌خاطر بود غیر قابل تصور است. یا ساده‌تر بگویم؛ "همه چیز تخمی است!".

اما آنچه که در آن می‌اندیشیم چیزی نیست جز دنیای شخصی خودمان. چیزی تحت عنوان 《دنیای بیرون》وجود ندارد. انسان جهان شخصی خودش را می‌کاود و آنگونه مسائل را می‌بیند که جهان ذهنی او ایجاب می‌کند. آنچه سعی بر بیانش دارم این است که جهان میمون و یک تمساح و یک گیاه به همان اندازه برایشان واقعی می‌نماید که جهان انسان نیز واقعیست. نمی‌توان در مقام قیاس وارد شد. اینکه انسان‌ها معادلات مکانیک کوانتم دارند دلیلی بر واقعی تر بودن خروجی این سیستم نیست. بسیار آدمی باید خودبین باشد تا این فکر را بکند که شیوه‌ی نگرش‌اش به این جهان همان حقیقت موجود است. اما این موضوع محدود به جامعه‌ی انسان نمی‌شود. هر انسان به شکلی منفرد جهان‌بینی خاص خودش را دارد. هرکدام از شما جهان را به گونه‌ای کاملا استثنائی می‌بینید. اگر فکر می‌کنید جایگاهی مناسب برای شما در این جهان وجود ندارد علت‌اش بی‌شک به جهان‌بینی شما باز می‌گردد. من نمی‌گویم مقصرید. اما باور کنید یا نه. آن مکانی که شما در آن آسوده خاطر باشید وجود دارد. منظورم از مکان جایی فیزیکی نیست، بلکه یک فضای فکریست، عقیده و جهانبینی‌ست. اگر سعی در کشف حقیقت جهان باشید گمراه خواهید شد. حقیقت غیر قابل کشف است. حتی وجود آن هم بسیار شک‌برانگیز است.


There is no Decoder

Painter in my mind
Tell me what you see

آهنگساز اصلی استاد تام ویتس هست ولی تیم باکلی هم خیلی کاور خوبی از این آهنگ داده
فیض ببرید

Operator, number, please
It's been so many years
Will she remember my old voice
While I fight the tears?
Hello, hello there, is this Martha?
This is old Tom Frost
And I am calling long distance
Don't worry 'bout the cost
'Cause it's been forty years or more
Now Martha please recall
Meet me out for coffee
Where we'll talk about it all

And those were the days of roses
Poetry and prose and Martha
All I had was you and all you had was me
There was no tomorrows
We'd packed away our sorrows
And we saved them for a rainy day

And I feel so much older now
And you're much older too
How's the husband?
And how's your kids?
You know that I got married too?
Lucky that you found someone
To make you feel secure
'Cause we were all so young and foolish
Now we are mature

And those were the days of roses
Poetry and prose and Martha
All I had was you and all you had was me
There was no tomorrow
We'd packed away our sorrows
And we saved them for a rainy day

And I was always so impulsive
I guess that I still am
And all that really mattered then
Was that I was a man
I guess that our being together
Was never meant to be
And Martha, Martha
I love you can't you see?

And those were the days of roses
Poetry and prose and Martha
All I had was you and all you had was me
There was no tomorrows
We'd packed away our sorrows
And we saved them for a rainy day

And I remember quiet evenings
Trembling close to you