❕کرونا هم نتوانست چین را نجات دهد! 🇨🇳
⁉️ هند جایگزین چین؟! 🇮🇳
@pooyeshfekri🔸 تقریبا از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۰ کشور چین در رشد اقتصادی پیشتاز بود و میانگین رشد ۱۰ درصدی در این دو دهه به صورت پایدار باعث شد تا این ایده مطرح شود که ساختار اقتصادی جهان در حال تغییر است.
🔸 البته بیراه هم نبود و تغییرات چشمگیری در قدرت اقتصادی جهان و روند‌های سیاسی ایجاد شد. اما بر اساس داده‌های صندوق بین‌الملل پول و تحلیل‌های آن در گزارش چشم‌انداز اقتصاد جهانی، از سال ۲۰۱۰ روند نزولی رشد اقتصادی در چین قابل مشاهده است.
🔸 کشور چین از سال ۲۰۱۰ تا سال ۲۰۱۹ هر سال رشد واقعی کمتری را تجربه کرده است و در نهایت در سال ۲۰۱۹ به ۶ درصد رشد رسیده است.
🔸 پیش‌بینی‌ها هم نشان می‌داد این روند بلندمدت خواهد بود و چین نمی‌تواند به نرخ‌های رشد قبلی بازگردد. این روند در بلندمدت برای جایگاه اقتصادی چین در جهان خطرساز بود.
🔸 البته با وقوع بحران کرونا همه کشورهای جهان از لحاظ رشد اقتصادی دچار مشکل شدند. با وجود اینکه ایالات متحده آمریکا، اتحادیه اروپا، ژاپن، هند و حتی میانگین جهانی در سال ۲۰۲۰ رشد منفی را ثبت کردهاند، اما کشور چین توانست با ثبت ۲.۲ درصد رشد سالانه تولید واقعی، بسیار بهتر از بقیه کشورها عمل کند.
🔸 پس از کرونا در سال ۲۰۲۱ نیز رشد ۸.۴ را ثبت کرد که به نظر می‌رسید بر خلاف پیش‌بینی‌ها توانسته مسیر نزولی قبلی را خنثی کند و به روند رشد اقتصادی بالا بازگردد.
🔸 اما اینطور نشد و روند رشد کشورها تغییر کرد. در سال ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ کشور چین رشد ۳ درصد و ۵ درصد را تجربه کرد و در سال ۲۰۲۴ نیز رشد ۴.۲ درصد نشان از ادامه روند نزولی رشد اقتصادی چین است.
🔸 صندوق بین‌المللی پول پیش‌بینی می‌کند که تا سال ۲۰۲۸ رشد سالانه چین به حدود ۳ درصد کاهش یابد. این نرخ رشد تنها کمی بالاتر از میانگین جهانی و بسیار نزدیک به ایالات متحده آمریکا است.
❓
آیا چین جایگاه اقتصادی خود را از دست میدهد؟ 🔸 کشور هند از سال ۱۹۹۲ تا به امروز به طور میانگین سالانه نرخ رشد‌هایی بین ۴ تا ۸ درصد را تجربه کرده است که هرچند در دو دهه اول کمتر از نرخ رشد چین بوده، اما همواره مثبت و با ثبات بوده است. تا سال ۲۰۱۹ که حدودا نرخ رشد ۴ درصد را تجربه کرده است.
🔸 در سال ۲۰۲۰ و با بحران کرونا نرخ رشد منفی ۵ درصد بسیار ناامیدکننده بود و به نظر می‌رسید مشکلات زیادی را در مسیر رشد اقتصادی هند قرار داده است.
🔸 اما در سال ۲۰۲۱ با نرخ رشد ۸.۵ از چین هم پیشی گرفت و با نرخ رشد‌های حدود ۷ درصد در سال‌های پس از آن (تا ۲۰۲۴) به سه دهه غلبه چین بر هند در رشد اقتصادی پایان داد.
🔸 پیش‌بینی‌های صندوق بین المللی پول حاکی از آن است که هند تا سال ۲۰۲۸ می‌تواند همین نرخ رشد ۷ درصدی را نگه دارد و روند پایدار خود را ادامه دهد. باید دید آیا در دهه‌های آینده هند، می‌تواند برای تصاحب جایگاه چین اقدام کند.
🔸 جدای از پیش‌بینی‌های کمی و آماری که از گزارش CIDOB استخراج شده است، اگر از لحاظ نظری به موضوع نگاه کنیم، این روند دقیقا مطابق با پیش‌بینی عجم اغلو و جیمز رابینسون در سال ۲۰۱۲ است که در کتاب «چرا ملت‌ها شکست می‌خورند؟» طرح شده است.
🔸 آنها می‌گویند چین به دلیل اینکه بر پایه نهادهای «انبساطی» و متمرکز رشد یافته است، نمی‌تواند رشد بالای خود را در سال‌های بعد حفظ کند.
🔸 از نظر آنها رشد اقتصادی، پایدار خواهد بود که بر پایه نهادها «فراگیر» صورت گیرد. به طور ساده باید گفت این دو اندیشمند، پایداری توسعه اقتصادی را وابسته به توسعه سیاسی می‌دانند و چون چین از لحاظ توسعه سیاسی در طول دو دهه اخیر رشد قابل ملاحظه‌ای نداشته، پس نمی‌تواند به رشد بالای خود ادامه دهد و حتی ممکن است در آینده به بحران اقتصادی نیز بیانجامد.
🔸 در کتاب توسعه ۱۴۰۲ نیز که امسال در پویش فکری توسعه منتشر شد، نشان دادیم که وضعیت چین از منظر سیاسی توسعه اصلا مناسب نیست و رتبه ۱۳۷ جهان در بین ۱۵۴ کشور را دارد.
(دسترسی به کتاب توسعه)🔸 بنابر این به لحاظ نظری نیز روند چین کاملا قابل پیش‌بینی بوده است. تحلیل وضعیت نهادی کشور هند مفصل است و در یک یادداشت دیگر آن را مرور خواهیم کرد، اما اجمالا کشور هند با رتبه ۸۱ از لحاظ توسعه سیاسی وضعیت به مراتب بهتری از چین دارد و به نظر می‌رسد در آینده رشد اقتصادی پایدارتری را تجربه کند.
🔸 شاید از مسیر و روند رشد اقتصادی چین و هند بتوان درس‌هایی برای توسعه ایران نیز گرفت و گلوگاه‌های سیاسی ایجاد شده برای رشد اقتصادی را بهتر درک کرد و برای رفع فوری آنها برنامه‌ریزی نمود. این تحلیل‌ها مرز دانش اقتصاد است که در سال ۲۰۲۴ نیز نوبل اقتصاد را از آن خود کرده است.
🔸 منبع داده‌های این یادداشت بیشتر از گزارش CIDOB است که روند‌های جهانی را پیش‌بینی می‌کند.
