پله

خروج از کلیشه‌ی فرم-محتوا (بخش دوم)
خروج از کلیشه ی فرم-محتوا را به این سبب دنباله دار و کوتاه مینویسم که موضوع مهم و گسترده ایست و حوصله‌ی مخاطب را می‌طلبد و اینکه این مطالب را به عنوان یادداشت مینویسم نه مقاله به این برمیگردد که این مطالب بیشتر بار تحلیلی دارند تا اینکه فنی باشند.
خواندیم که ساختار یک آهنگ رپ شامل فرم و محتوای شعر، اجرا و بیت است ممکن است در مبحث فرم٬ آرتیست اجرای خوبی هم داشته باشد اما شعر او از لحاظ قالب، وزن، آرایه های ادبی و هر آنچه به فرم شعر مربوط است دارای کیفیت مناسب نباشد در این حالت ممکن است رپکن بهترین فلوها دلیوری ها و تاثیرگذار ترین پانچ لاین ها را استفاده کند اما در نهایت این تنها مربوط به فرم اجراییست و نمی‌توان گفت فرم کلی اثر مناسب بوده‌است البته وزن ها و نوع قافیه بندی از جمله اجزای فرمیک شعر است که رابطه ی تنگاتنگی با فرم اجرا دارد به همین دلیل یکی از روش های رایج این است رپکن ها شعر را روی بیت مینویسند چرا که درک فضای بیت و توجه به‌ احساسات و تخیل معلّق در آن هم موجب پویایی فرم اجرایی یعنی اوزان٬ فلو٬ ضرب و دلیوری می‌شود و هم کمک می‌کند شاعر احساسات و تخیل خود را با فضای بیت هماهنگ کند.
اگر بخواهیم نتیجه گرا به این مطلب نگاه کنیم در واقع هم آن رپکنی که بر مبنای فرم اجرا پیش میرود و سعی می کند فلو و ضرب خلاقانه‌تری داشته باشد فرم مناسبی ارائه کرده‌است و هم آن رپکنی که سعی میکند فضایی احساسی و تخیلی نو را به وجود اورد فرم مناسبی ارائه کرده است اولی اثر را از حیث «فرم در اجرا» پخته است و دومی «فرم شعر» را محور کار خود قرار داده پس این انتقاد رایج که بیشتر از طرف مخاطبین رپ غیرفارسی به آرتیست‌های رپ فارس وارد می‌شد که آثار تولید شده‌ی این هنرمندان از «تکنیک» خوبی برقرار نیست چندان منصفانه به نظر نمی‌رسد چرا که نقش تکنیک‌های شعری را بسیار کمرنگ در نظر می‌گیرد و همینطور انتظار این نوع رپکن‌ها که به شعر توجه بیشتری می‌کنند از رپکن‌هایی که از فرم اجرایی خوبی برخوردار هستند مبنی بر اینکه‌ آثار تولید شده توسط این رپکن‌ها به لحاظ محتوایی دچار حفره هستند نابه‌جا می‌رسد این‌که اشخاص از یک سری معیار‌های خشک برای سنجش آثار استفاده می‌کنند و هیچ نوع انعطافی برای پذیرش یک اثر به خرج نمی‌دهند شاید رویکرد مناسبی برای مواجهه با یک اثر نباشد خصوصاً این‌که به نظر این حقیر یکی از مهمترین متغیرها برای مواجهه با یک اثر میزان و نوع ادعای همان اثر است.
@Hemimyedaal

خروج از کلیشه‌ی فرم-محتوا (بخش اول)
بین مخاطبین٬ آرتیست‌ها و دست‌به‌قلم‌هایی که در حیطه‌ی رپ در ایران فعالیت می‌کنند گفت‌وگوی داغی راجع به فرم و محتوا وجود دارد. دسته‌ی اول معتقدند محتوای یک اثر هنری درونمایه‌ی آن است و فرم‌ آن صرفاً ابزاریست برای آراستن این درونمایه اما دسته‌ی دوم معتقدند فرم یک اثر باید آن‌قدر درخشان باشد تا بتوان آن اثر را «رپ» نامید.البته در ایران عمده‌ی مباحثی که راجع به فرم مطرح می‌شود اشاره به یکی از ابزار‌های اجرایی رپ کردن به نام «فلو» دارد.
هدف از نوشتن این مطلب نه جهت‌گیری بلکه تفهیم خواسته‌های این دو گروه به یکدیگر است و در ادامه این حقیر به عنوان کسی که دیدگاهم در ابتدا به دسته‌ی دوم نزدیک‌تر بود و در ادامه به دسته‌ی اول پیوستم امیدوارم بتوانم دیدگاه فعلی‌ام که به هیچکدام نزدیک‌تر نیست را مطرح کنم.
هر اثر هنری باکلام که به نام رپ تولید می‌شود را می‌توان در یک ساختار قرار داد این ساختار شامل محتوا و فرم شعر٬ بیت و اجرا می‌شود.
ممکن است شعری پرمحتوا باشد یا فرم اجرایی آن بسیار جذاب باشد اما فرم خود شعر غیر‌جذاب و بدریخت باشد. از این مسئله غافل نباشیم که شعر و ادبیات قرن‌ها شکل محبوب هنر در ایران بوده شعر٬ قرن‌هاست که در ایران خوانده می‌شود ضرب‌المثل می‌شود و در محاوره و روزمره‌ی ما وجود دارد به همین سبب شعرهایی که در رپ نوشته می‌شود ناخودآگاه تحت تاثیر فرم ادبیات ما قرار گرفته‌اند! تا جایی که مدت‌ها رپکن‌ها از قالب‌هایی مشابه غزل و مثنوی که دو قالب پرطرفدار در ادبیات فارسیست برای عمده‌ی اشعار رپشان استفاده‌ میکردند تاثیراتی که اشعار رپ از ادبیات پیشین خود گرفت که شامل وزن‌ها٬ قالب‌ها و آرایه‌های ادبیست به همراه آن چه ما از رپ‌غیر فارسی دریافت کردیم و به شکل مشخصی معادل فارسی ندارند مانند وردپلی‌ها یا متافورس‌هایی که معادل فارسی نداشته‌اند و یا نوعی از قالب شعر که از چارچوب وزن و قافیه‌آرایی کلاسیک خارج است امروزه فرم شعری رپ فارسی را تشکیل داده‌اند.
@Hemimyedaal