Artist : #Valor
Song : #Departure
Album : #Project_AI
Genre : #Gothic_Metal
#Doom_Metal
Year : 2025
By @VAlor97

I, in my own hell,
من، در جهنم خود،
do not only burn but return to myself.
فقط نمی‌سوزم، بلکه به خود باز می‌گردم؛
I grow flowers
گل‌هایی می‌رویانم
from the ashes of my sins,
از خاکستر گناهانم،
each petal a drop of poison
هر گلبرگ، قطره‌ای زهر
that seeps into my veins.
که در رگ‌هایم نفوذ می‌کند.

Contradiction,
تناقض،
the eternal song of my existence.
آهنگ ابدی وجودم؛
a madness that dances to the sound of death,
جنونی که به آواز مرگ می‌رقصد،
its resonance,
انعکاس آن،
claws that tear my heart into a thousand silent screams.
چنگ‌هایی که قلبم را به هزار فریاد بی‌صدا می‌درند.

With every step I take,
با هر قدمی که برمی‌دارم،
a path of shadows opens,
راهی از سایه‌ها گشوده می‌شود،
shadows that consume me,
سایه‌هایی که مرا فرو می‌برند،
in the throat of the world.
در گلوگاه جهان.

Can one escape?
آیا کسی می‌تواند فرار کند؟
When every mirror
وقتی هر آینه
reflects a thousand faces,
هزاران چهره را بازتاب می‌دهد،
and each face,
و هر چهره،
a scream that never fades.
فریادی که هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود.

Oh time,
ای زمان،
oh, merciless beast!
ای هیولای بی‌رحم!
You are the captain of this bloody ocean
تو فرمانده این دریای خونین هستی
that drags me further from the shores of hope.
که مرا از سواحل امید دورتر می‌کشی.
But what is hope?
اما امید چیست؟
A flame that flickers before the storm,
شعله‌ای که پیش از طوفان می‌لرزد،
a lie that glows in the dark.
دروغی که در تاریکی می‌درخشد.

This chain I wove myself,
این زنجیر را خود بافتم،
from my own chaos and desires,
از هرج و مرج و آرزوهایم،
each link a word from a poem
هر حلقه کلمه‌ای از شعری است
that will never be written,
که هرگز نوشته نخواهد شد،
lost in the silence of forgotten thoughts.
گم‌شده در سکوت افکار فراموش‌شده.

Oh earth,
ای زمین،
oh, faceless mother,
ای مادر بی‌چهره،
you swallowed me whole,
مرا بلعیدی
keeping me alive in your frozen embrace.
و در آغوش یخ‌زده‌ات زنده نگه داشتی.
But how long until departure?
اما چه مدت تا رفتن؟
When every flight
وقتی هر پرواز
shatters my wings,
بال‌هایم را خرد می‌کند،
and every fall
و هر سقوط
drags me deeper into the heart of darkness.
مرا عمیق‌تر به دل تاریکی می‌برد.

Can one escape?
آیا کسی می‌تواند فرار کند؟
Can one breathe within the void
آیا می‌توان در درون خلأیی که
that devours all, within and without.
همه چیز را می‌بلعد، نفس کشید؟
The void, the endless grave,
خلأ، قبر بی‌پایان،
whispers my name.
نامم را در گوشم نجوا می‌کند.

I have made my own gods,
خدایان خویش را آفریده‌ام،
from the shards of my broken idols,
از تکه‌های بت‌های شکسته‌ام،
each one a shadow of the lies I told myself.
هرکدام سایه‌ای از دروغ‌هایی که به خود گفتم.
And with a fire that will turn my ashes
و با آتشی که خاکسترهایم را
into the winds of oblivion,
به وزش بادهای فراموشی می‌سپارد
I will vanish.
نابود خواهم گشت.

In the face of this endless night,
در مقابل این شب بی‌پایان،
why do I still fight?
چرا هنوز می‌جنگم؟
What is left but defeat?
چه چیزی جز شکست باقی‌ست؟
Silence answers my cries,
سکوت به فریادهایم پاسخ می‌دهد،
as my screams fade into the void,
در حالی که فریادهایم به درون خلأ محو می‌شوند،
and the void becomes my only companion.
و خلأ تبدیل به تنها همدم من می‌شود.
The void, the devourer of all light.
خلأ، بلعنده‌ی تمام نورها.

🤘🏻Enjoy And Stay With @MetalheadZ