قیاس مع‌الفارق؛ هشت تفاوت مهم در برخورد حکومت‌های ایران و آمریکا با اعتراض‌های مردمی
این پیام را یکی از «شهروندان دیجیتال» برای ما ارسال کرده است. اگر فکر می‌کنید این مطلب نیاز به راستی‌آزمایی دارد، این کار را انجام دهید و نظرات خود را در این باره با ما در میان بگذارید.
متاسفانه عده‌ای برای توجیه سرکوب اعتراضات از سوی جمهوری اسلامی ایران دست به تحریف واقعیت می‌زنند و مدعی می‌شوند در همه جا مثل ایران اعتراضات سرکوب می‌شود؛ نمونه‌اش همین آمریکا! درصورتی‌که هر ناظر بی‌طرف و باوجدانی متوجه غلط بودن این ادعا می‌شود و می‌بیند که برخورد جمهوری اسلامی ایران و حکومت آمریکا با معترضان زمین تا آسمان فرق دارد که به هشت مورد آن اشاره می‌کنم:
۱- مجوز: در آمریکا معترضان برای تشکیل یک اعتراض خیابانی هر زمان که اراده کنند، می‌توانند به خیابان‌ها بیایند و نیازی به مجوز ندارند، اما در ایران هیچ اعتراضی بدون مجوز حکومت تحمل نمی‌شود و تا به حال به یک اعتراض سیاسی غیرحکومتی مجوز داده نشده است.
۲- حضور: در ایران فقط با حضور در یک اعتراض خیابانی حتی بدون شعار دادن و بالا گرفتن پلاکارد، فرد معترض با عنوان «اخلال در نظم عمومی از طریق شرکت در تجمع غیرقانونی» مجرم شناخته و با حکم دادگاه به زندان محکوم می‌شود.
۳- سرکوب ناجوانمردانه: در ایران در کنار نیروی انتظامی و یگان ویژه، نیروهایی معروف به «لباس شخصی» برای سرکوب وجود دارند. این افراد در ظاهر هیچ فرقی با مردم عادی ندارند، آن‌ها معترضان را تعقیب می‌کنند و به‌محض پیدا کردن آن‌ها در مکان‌های خلوت با رفتاری وحشیانه بازداشت‌شان می‌کنند. استفاده از نیروهای لباس شخصی برای اعتراض‌های خیابانی در آمریکا هرگز استفاده نشده است.
۴- شکنجه: نمونه‌های مربوط به شکنجه در جمهوری اسلامی ایران بسیار است. موردی که برای بسیاری از معترضان اتفاق افتاده این است که بعد از دست‌بند زدن، بر چشم آن‌ها چشم‌بند می‌زنند و آن‌ها را به مکانی نامعلوم منتقل می‌کنند، این عمل مصداق آدم‌ربایی است و ترس و اضطراب زیادی به معترضان وارد میکند.
۵- حکم زندان و محرومیت از داشتن وکیل: در آمریکا افراد بازداشت‌شده حداکثر چند ساعت بعد از بازداشت آزاد می‌شوند، ولی در ایران آن‌ها به دادگاه معرفی و بعضی از آن‌ها از داشتن وکیل محروم می‌شوند، حتی به تازگی قانونی تصویب شده که زندانیان سیاسی فقط از بین وکلای مورد تایید قوه قضاییه می‌توانند وکیل انتخاب کنند.
۶- فیلم‌برداری: در آمریکا فیلم‌برداری از اعتراضات و حتی فیلم‌برداری از برخورد پلیس با معترضان جرم نیست، ولی این عمل در ایران با عناوینی چون «فعالیت تبلیغی علیه نظام» یا «تشویش اذهان عمومی» جرم به شمار می‌رود و از چند ماه تا چند سال زندان دارد.
۷- محرومیت: در ایران آزار معترضان حتی بعد از تمام شدن دوره زندان پایان نمی‌یابد، بعضی از آن‌ها با عنوان‌هایی چون «سابقه‌دار شدن» و «ستاره‌دار شدن» از تحصیل در مقاطع بالاتر محروم می‌شوند. همچنین همه آن‌ها به بهانه سابقه‌دار شدن از داشتن بسیاری از مشاغل حتی مشاغل آزاد محروم می‌شوند.
۸- آزادی معترضان در مصاحبه با رسانه‌های داخلی و خارجی: در ایران گر چه به‌طور واضح، قانونی در مورد ممنوعیت مصاحبه با رسانه‌های خارجی نداریم، اما در عمل خانواده‌هایی که درباره زندانی خود اطلاع‌رسانی می‌کنند با تهدیدها و آزار و اذیت‌های فراوانی از سوی ماموران امنیتی مواجه می‌شوند، حتی مصاحبه یا اطلاع‌رسانی می‌تواند موجب سنگین‌تر شدن حکم دادگاه شود.
@DigitalShahrvand
