کانال هُنرواره | Art

سیاست اقتصادیِ روسیه یکی از وسایلِ اساسی برای نفوذ روسیه در کشورهای هم‌مرز و همسایه بود و شرحی که از نویسنده‌ی آن زمان است این مطلب را روشن می‌کند: "تاریخ سلطنتِ مظفرالدین‌شاه، جذبِ آرام آرامِ نظامی، مالی و بازرگانیِ سرزمین قدیمی ایران به‌ وسیله‌ی روسیه بود و همسایه‌های دیگرِ ایران، انگلستان و عثمانی ظاهراً در کنار ایستاده و نظاره می‌کردند و هیچ اقدامی برای نجات این کشور نمی‌کردند" نتیجه معلوم بود، روسیه کشورِ ورشکسته‌ی ضعیفِ شرقی را به عنوان همسایه بر تصرفِ آن ترجیح می‌داد، روسیه در نتیجه‌ی تجربه به این راز پِی برده بود که اداره‌ی یک کشور شرقی از طریق سلطانِ ظاهری که ضعیف، فاسد و جیره‌خوار باشد این حُسن را دارد که ظاهراً به تمامیتِ ارضی و قوانین احترام گذاشته شده، حساسیت و رقابت دیگران را تحریک نکرده، اختلاف بین‌المللی را به حداقل تقلیل داده و حداکثر قدرت را با حداقلِ مسئولیت ایجاد می‌کند. اگر باید از زبان یک نفر روسی شنید که اقتصاد فقط از وسایل دیپلماسی روسیه بود، دستورالعملی که به وزیر مختار روسیه در ایران در سال 1904 داده شد بهترین نمونه است: "هدفی را که ما تعقیب می‌کنیم در ارتباط طویل‌المدت با ایران، می‌توان چنین بیان کرد: حفظ تمامیت و عدم تجاوز به سرزمینِ شاه با عدم درخواست توسعه‌ی ارضی برای خودمان و اجازه ندادن به کشور دیگری که بر آن تسلط یابد و سپس با آرامی و بدون کار بردنِ زور، ایران را تحت نفوذ خود درآوریم بدون این‌ که دخالتی در استقلالِ ظاهری آن کشور یا سازمان‌های داخلی آن بکنیم یا به زبان دیگر کارِ ما آن است که از نظر سیاسی، ایران را مفید و مطیعِ خودمان کرده ولی قدرت آن به حدی باشد که به‌ عنوان وسیله‌ی اقتصادی در دستِ ما بوده و قسمت عمده‌ی بازارِ آن را در اختیار داشته باشیم تا سرمایه‌ها و بازرگانانِ روسی از آن استفاده کنند، این رابطه‌ی نزدیک و نتیجه‌ی سیاسی و اقتصادی خاص آن وقتی تحصیل شود، اساسِ محکمی خواهد بود که بر آن پایه می‌توان فعالیت‌های مفید انجام دهیم.

از کتاب "روابط بازرگانی روس و ایران 1828_1914"
نوشته‌ی "مِروین ل. اِنتنر"
ترجمه‌ی "احمد_توکلی"
@Honarrvareh

هر کس به تماشایی رفتند به صحرایی
ما را که تو منظوری خاطر نرود جایی

یا چَشم نمی‌بیند یا راه نمی‌داند
هر کاو به وجودِ خود دارد زِ تو پَروایی

دیوانه‌ی عشقت را جایی نظر افتاده‌ست
کآنجا نتواند رفت اندیشه‌ی دانایی

امیدِ تو بیرون بُرد از دل همه امیدی
سودای تو خالی کرد از سَر همه سودایی

زیبا نَنماید سرو اندر نظرِ عقلش
آن کش نظری باشد با قامتِ زیبایی

گویند رفیقانم در عشق چه سر داری
گویم که سری دارم در باخته در پایی

زِنهار نمی‌خواهم کز کشتن امانم دِه
تا سیرتَرَت بینم یک لحظه مدارایی

در پارس که تا بوده‌ست از وِلوِله آسوده‌ست
بیم است که برخیزد از حُسنِ تو غوغایی

من دست نخواهم بُرد اِلا به سرِ زُلفَت
گر دسترسی باشد یک روز به یغمایی

گویند تمنایی از دوست بکن سعدی
جُز دوست نخواهم کرد از دوست تمنایی

"سعدی شیرازی"
"دیوان اشعار، غزلیات"
@Honarrvareh

در این نقاشی‌ در نگاه اول فقط یک صحنه از مهمانی‌های دورانِ طلاییِ فرانسه را می‌بینیم که به نظر می‌رسد پُر از تجمل، لذت و خوش‌گذرانی است اما نَه، بهتر است لحظه‌ای درنگ کنیم و عمیق‌تر نگاه کنیم زیرا "جولیوس اس.استوارت" نقاشِ اثر ما را دعوت می‌کند تا بیشتر از آن‌چه که به چشم می‌آید را ببینیم، در این صحنه زنی با لباسی سفیدرنگ که با مرواریدهای بسیاری تزئین شده را در مرکز نقاشی می‌بینیم که انگار از جمعیتی که در سمت راستِ نقاشی مشغول خوش‌گذرانی و کشیدن سیگار و نوشیدن مشروب هستند جدا ایستاده و اگر به چهره‌اش دقت کنیم تردید بسیاری را می‌بینیم انگار او دچار احساسی شده که نشان می‌دهد بینِ دو دنیای ذهنیِ مختلف گرفتار شده است، او در دست راستش گل‌های زنبق‌ را نگه داشته که زمانی نمادِ ایمان و مقدس بودند اما تعدادی از گل‌ها در کنار پایِ او بر روی زمین افتاده و در حال پژمرده شدن هستند، او با دست چپ خود به میزِ مهمانی تکیه داده به گونه‌ای که انگار در حال مقاومت برای بَرنگشتن به زندگی گذشته‌اش است اما آیا او واقعاً در آستانه‌ی یک تغییر است؟ وقتی به سمت راستِ نقاشی نگاه می‌کنیم حال و هوایی کاملاً متفاوت را می‌بینیم، مردی با عینک تک‌چشمی که مشغول گفتگویی بسیار صمیمی با زنی با موهای تیره است و مهمانانِ مهمانی که در لذت غرق شده‌اند و انگار بوی الکل، سیگار و گل‌های روی میز در هوای آن‌جا سنگینی می‌کند، ما تقریباً می‌توانیم همهمه و گفتگوهای افراد مست و احساس گرمای فضای شلوغِ آن‌جا را حس کنیم پس این‌جا مکانی سرشار از وسوسه است که زنِ سفیدپوش که شخصیت مرکزیِ این نقاشی است در تلاش برای فرار از آن است ولی آیا او واقعاً می‌تواند؟ اما انگار وسوسه هنوز بر او تسلط دارد و او هنوز کاملاً آزاد نیست، در پس‌زمینه و در آینه، انعکاسی کم‌رنگ از مسیح دیده می‌شود که گویی فرصتی برای رستگاری را ارائه می‌دهد اما سؤال این است، آیا این زن واقعاً این را می‌خواهد یا این‌که بیش از حد بر لذت‌های گذشته‌اش متمرکز شده است؟ این هسته‌ی اصلیِ این نقاشی است و نقاش ما را در تردید باقی می‌گذارد، آیا کسی واقعاً می‌تواند از شیاطینِ خود فرار کند؟

#نقاشی
@Honarrvareh

خود را مَپَسند، دل‌پَسندِ همه باش
نقصان بپذیر و سودمندِ همه باش

فارغ زِ لباسِ عافیت باش چو نَخل
بر خاک نشین و سربلندِ همه باش

"خاقانی"
"دیوان اشعار، رباعیات"
@Honarrvareh