💠عبدالله ابن مقفع (روزبه ایرانی)دانشمند و مترجم زبردست ایرانی💠🔴
روزبه پارسی پسر
دادویه با نام اسلامی
عبدالله بن مقفع مهمترین مترجم کتابهای
پارسی میانه (پهلوی ساسانی) به زبان
عربی است. او از
زرتشتیان شهر باستانی گور در منطقه
فارس بود که در حدود سال ۱۳۲ ه.ق
مسلمان شد و به دربار
عباسیان راه یافت. او زبان
فارسی میانه را به
خوبی میدانست و در نوشتن به
زبان عربی نیز
مهارت بسیار داشت. وی با بهره بردن از این
تواناییها به یکی از
بزرگترین خدمتگزاران فرهنگ ایرانی تبدیل شد و با
ترجمه انبوهی از کتاب های فارسی میانه به زبان عربی از
نابودی بخش بزرگی از میراث ادبی ایران باستان جلوگیری کرد.
🟠مهمترین کتابی که او به عربی ترجمه کرد
خدای نامک (خداینامه) بود. این کتاب در دوره ساسانی
گردآوری شده بود و
تاریخ ایرانیان از آغاز تا پایان دوره ساسانی را بیان میکرد و می توان آن را
سند هویت ایرانیان باستان دانست. اصل عربی ترجمه روزبه پارسی امروزه در دست نیست ولی ترجمه این کتاب مهم سبب شد روایتهای تاریخی ایرانیان به
کتابهای تاریخ نویسان مسلمان راه یابند و از
نابودی حتمی آنان
جلوگیری کند. در واقع
روزبه پارسی را میتوان آغازگر راهی دانست که سرانجام به
سرایش شاهنامه فردوسی بزرگ ترین سند هویت تاریخی ایرانیان انجامید.
🟢او افزون بر خداینامه کتابهای پهلوی بسیاری به عربی ترجمه کرد از جمله:
آیین نامه درباره آداب و رسوم ایران باستان،
التاج درباره
زندگی انوشیروان،
کتاب مزدک، کلیله و دمنه ،
الآداب الكبير والآداب الصغير در آداب اخلاقی و کشورداری و کتاب
اليتيمة في الرسائل. او همچنین برخی کتابهای
فلسفی یونانی را نیز از
فارسی میانه به
عربی ترجمه کرد.او با اینکه
مسلمان بود
دلبستگی بسیاری به
فرهنگ و تمدن ایران دوره ساسانی و همچنین
دین زرتشت داشت.
سید مرتضی از عالمان دوره
آل بویه در کتاب
امالی خویش معروف به
غرر و دررا گوید:
وقتی
ابن المقفع به
آتشکده ای از آن
زردشتیان می گذشت. با آنکه
اسلام آورده بود
لمحه ای نگریست و این ابیات را می خواند:
یا بیت عائكة الذي العزل
حذر العدى و به الفؤاد موكل
اتي لامنحک الصدود و اتنی
قسماً اليك مع الصدود لاميل
یعنی ای خانه عاتکه ای که من از
ترس دشمنان از آن
کناره میکنم در صورتی که
دلم بسته به او است من از تو
رو بر می گردانم ولی
سوگند میخورم که با وجود روگرداندن به تو
مایلم📚منابع
📕۱.نخستین دولت های ایرانی پس از اسلام، محسن جعفری، ۱۴۰۲، ص ۳۴
📗۲.شرح حال عبدالله بن مقفع، عباس اقبال آشتیانی، ۱۳۸۲، ص ۳۸ و ۳۹
🌹
@Historiumclub🌹