یک پیشنهاد کوچک:
روزی نیم ساعت وقت بذاریم تاریخ شفاهی هاروارد رو گوش کنیم؛ اینکه این تاریخْ شفاهیست و نه کتبی، خیلی مهمه. اگه صرفا کتبی بود، مجبور بودیم حقیقت را در محضِ نوشتار و در معنای واژگان جستوجو کنیم. ولی از سینما آموختهایم که گاهی حقیقت بیشتر و پیشتر از محتوای بیان، در شیوهی بیان طنین دارد. صداهای آدمهای تاریخی، بازنماییِ خللوفرجِ در تاریخ است، خللوفرجی که در واژگان رخ نمینماید و مخفیست. صدا حامل پارههای کنده شده از حقیقت است که در خلقوخو، فراز و فرود صداها، تبختر مردانه و گشودگی زنانه، شدّتوحدّت احساسها، نفس زدنها و سکوتها پراکنده شده؛ حتی گاهی در هنگام ضبط و در صداهای گاهوبیگاه پیرامونی قابل ردگیریست.
ازینجا (بخش music) میتوانید در تلگرام به صداها دسترسی داشته باشید:
@tarikh_shafahi_iran_project این آدمها بیشتر از بقیه پیشنهاد شدهاند (صرفاً برای پیشنهاد):
بختیار، هوشنگ نهاوندی، محمود فروغی، غلامحسین ساعدی، سنجابی، هما ناطق، داریوش همایون، بنیصدر، شریف امامی، علی امینی.