🕊 فرازتد 🕯

ادامه پاسخ
t.me/FarazTed/39671

مقدمه:
در دنیای فیزیک اصولی وجود دارد که مبنای این علم هستند.  مانند اصل همگنی جهان در همه جهات یا قوانین بقای ماده و انرژی و اندازه حرکت خطی و زاویه ای و بار الکتریکی.
یکی دیگر از قوانین پایه ای آنست که تمام ذرات عالم در کنش و واکنش با یکدیگر تابع قوانین ثابتی هستند که از منظر تئوریک قابل پیگیری است گرچه عملا امکانپذیر نباشد.
به پایداری قوانین اساسی جهان،  اصل بقای اطلاعات می گویند.

زمانی این امر پس از کشف سیاه چاله که تمام اجزا و اطلاعات مرتبط آنرا می‌بلعد منجر به بحرانی در فیزیک شد. پارادوکس اطلاعات سیاه‌چاله که نظریه تابش هاوکینگ مطرح شد.

اینکه اطلاعات از بین نمی‌رود درست است اما اینکه ما قادر به بازیابی آن باشیم لزوما ممکن نیست.

مثالی ذکر کنیم.  آنچه که صوت می نامیم فقط مجموعه ای  از انبساط و انقباض ملکولهای گاز است که موجب ارتعاش گوش می‌شود و توسط مغز رمزگشایی می‌شود.
اما کلیه مولکولهای امواج صوتی که تابع قوانین علی نیوتونی هستند پس از مدتی کاملا در فضای اطراف خود منتشر می‌شوند و الگوی قبلی خود را از دست می‌دهند و بجز موارد هدفمند برای ضبط  امکان بازیابی آنها ممکن نیست.
پس قانون بقای اطلاعات به معنای امکان دستیابی همه آنها نیست.

اما هم از نظر تئوریک و هم ازنظر عملی امکان دیدن (نور) گذشته کره زمین غیرممکن است.

1⃣ این درست است که با نگاه به آسمان به علت محدودیت سرعت نور، در اصل نور گذشته ستارگان را می بینیم و هر چه ستارگان دورتر باشند زمان مورد مشاهده نیز بیشتر است.
اگر ستاره‌ای در فاصله ۲۵۰۰ سال نوری باشد نور آنزمان است که به ما رسیده است. شاید بتوان نوسانات یا تغییر نور یا لکه‌های سطحی را با استفاده از امواج مرئی و نامریی و رادیویی محاسبه کرد.
اما ستارگان از خود نور دارند و سیارات به علت نداشتن نور امکان رویت مستقیم را ندارند. از طریق نوسانات حرکتی و نوری ستارگان است که می‌توان با محاسبات حدس زد که سیاراتی بدور آن می‌چرخد.

حتی با قویترین تلسکوپ هم نمی توان سطح آنها را مشاهده کرد حتی اگر تلسکوپی با قطر منظومه شمسی یا کهکشان راه شیری داشته باشیم. انرژی نور اندک آنها نیز به نسبت توان دوم فاصله در سطح فضا کاهش می‌یابد.

فارغ از محدودیتهای تلسکوپ های نوری، وقتی به سیاره ای که روبروی ستاره مرکزی قرار دارد عملا به قسمت شب سیاره نگاه می کنیم در حالیکه در پشت آن نور بسیار زیاد ستاره مرکزی، امکان رویت سطح را ناممکن می‌کند. حداکثر یک نقطه تیره در پس زمینه نور درخشان.
اگر بخواهیم قسمت روز سیاره را مشاهده کنیم عملا سیاره در پشت ستاره قرار دارد.
پس امکان دیدن سطح سیاره ای با این دقت در آن فاصله، اصلا مقدور نیست و نخواهد بود.

2⃣ در قسمت قبل آنچه گفته شد محدودیتهای عملی است.
اما دیدن گذشتن کره زمین حتی کسری از ثانیه قبل، برای فرد مستقر بر روی زمین با پیشرفته ترین امکانات آینده به علت محدویتهای  نسبیتی نیز غیرممکن است.

می دانیم که سرعت حرکت محدود به سرعت نور است و رسیدن به آن غیرممکن است.
شما برای آنکه بتوانید ۲۵۰۰ سال نوری قبل زمین را ببینید (بدون توجه به محدودیتهای بند قبلی) باید در فاصله ۲۵۰۰ سال نوری زمین قرار بگیرید. اما این امر آنی ممکن نیست. برای رسیدن به آن نقطه باید بیش از این زمان در سفر باشید. در زمان رسیدن شما به آن نقطه  نور مذکور از دسترس خارج شده است.

به عبارت ساده‌تر به علت محدودیت سرعت نور،  هیچگاه نمی توانید به نقطه ‌ای برسید که به فوتونهای انعکاس یافته از زمین در فضا  که با سرعت نور دور شده‌اند دسترسی داشته باشید.

بطور خلاصه هم از نظر تئوری و چه عملی دیدن گذشته زمین کلا غیرممکن است.
@FarazTed