سربازی و بعدش درس‌خواندن برای رزیدنتی باعث شد که نتوانم زیاد کار کنم، برای همین پول چندانی ندارم. هنوز ماشین شخصی ندارم و با اسنپ و اتوبوس و بی‌آرتی و مترو جابه‌جا می‌شوم. به زحمت توانسته‌ام یک خانه‌ی نقلی در یک جای معمولی شهر اجاره کنم و همیشه دغدغه‌ی افزایش رهن و اجاره‌ی سالانه را دارم. حقوق رزیدنتی صرفا کفاف یک زندگی بخور و نمیر را می‌دهد. هفته‌ای سه‌تا کشیک سنگین دارم و بالغ‌بر صد ساعت کار می‌کنم و می‌دانم این وضعیت تا چهارسال آینده کمابیش ادامه دارد و هزار و یک مشکل ریز و درشت دیگر. اما با همه‌ی این وجود از این‌که بلاگر یا پزشک زیبایی نشدم و توی اینستاگرام دلقک‌بازی در نیاوردم و در مورد ژل و بوتاکس و فیلر و این چرت‌وپرت‌ها پست نگذاشتم و از این راه پولی به جیب نزدم راضی‌ام که به قول سعدی: «گرچه درویشم بحمدالله مخنث نیستم...»