🏆Brain Prize 2025:
آغاز عصر جدیدی در نوروساینسِ سرطان 🔥
گلیوماها شایع‌ترین و تهاجمی‌ترین تومورهای مغزی هستند که مسئول بخش عمده‌ای از مرگ‌ومیر ناشی از تومورهای مغزی در کودکان و بزرگسالان می‌باشند. این تومورها بسیار سخت درمان می‌شوند و اشکال تهاجمی‌تر آن‌ها تقریباً همیشه کشنده هستند. علیرغم دهه‌ها تحقیق، هنوز درمانی قطعی برای آن‌ها وجود ندارد، زیرا تا کنون درک ما از مکانیسم‌هایزبیولوژیک آن‌ها ناقص بوده است.
جایزه مغز ۲۰۲۵ امسال به دو دانشمند پیشرو که
درک ما از گلیوماها را متحول کرده‌اند تعلق گرفته است:
پروفسور میشل مونجه و فرانک وینکلر. تحقیقات مستقل اما همگرای آن‌ها در حوزه نوروانکولوژی، نشان داده است که
گلیوماها تنها مجموعه‌ای از سلول‌های سرطانی نیستند که به‌طور مستقل رشد می‌کنند، بلکه آن‌ها با مدارهای عصبی ادغام شده و از فعالیت طبیعی مغز برای رشد، گسترش و مقاومت در برابر درمان سوءاستفاده می‌کنند.
🔬 مونجه و وینکلر تعاملات گسترده‌ای بین سلول‌های گلیوما و نورون‌ها شناسایی کردند که نشان می‌دهد تومورهای مغزی به‌صورت غیرفعال از محیط خود سیگنال دریافت نمی‌کنند، بلکه آن‌ها
اتصالات سیناپسی با نورون‌ها تشکیل داده و از ارتباطات الکتریکی و شیمیایی برای بقا و گسترش خود استفاده می‌کنند.
یکی از تحولات اساسی در علوم اعصاب سرطان در سال ۲۰۱۹ رخ داد، زمانی که مطالعات آن‌ها که پشت سر هم در مجله Nature منتشر شد، نشان داد که
گلیوماها سیناپس‌های عملکردی با نورون‌ها تشکیل می‌دهند و به‌طور مستقیم با مدارهای عصبی مغز ادغام می‌شوند.
-
تیم مونجه نشان داد که گلیوماها
از طریق گیرنده‌های AMPA سیگنال‌های الکتروشیمیایی دریافت می‌کنند. با استفاده از اپتوژنتیک، آن‌ها نشان دادند که
فعالیت نورونی باعث افزایش تکثیر گلیوما می‌شود.
-
تحقیقات وینکلر نشان داد که گلیوماها
سیگنال‌های الکتریکی را از طریق اتصالات بین سلولی گپ جانکشن انتقال می‌دهند و یک
سیستم الکتریکی در سراسر تومور ایجاد می‌کنند که تهاجم آن را تقویت می‌کند.
- مهم‌تر از همه،
مسدود کردن این تعاملات بین نورون و تومور—
به‌صورت ژنتیکی، دارویی یا با سرکوب فعالیت عصبی—رشد تومور را به طور قابل توجهی کند کرده و بقای موش‌های مبتلا به گلیوما را افزایش داده است.
این تغییر نگرش، منجر به ظهور یک حوزه جدید شده است:
علوم اعصاب سرطان. در این دیدگاه جدید، به‌جای اینکه گلیوماها به‌عنوان تومورهای مستقلی در نظر گرفته شوند، پژوهشگران اکنون در حال توسعه درمان‌هایی هستند که
توانایی آن‌ها در ادغام با مدارهای مغزی را مختل می‌کند، که می‌تواند راه را برای درمان‌های جدید و مؤثرتر باز کند.
کمیته انتخاب جایزه مغز تأکید کرده است که
تحقیقات مونجه و وینکلر، درک ما از گلیوماها را به‌طور بنیادی تغییر داده است. یافته‌های آن‌ها از قبل بر آزمایشات بالینی تأثیر گذاشته و استراتژی‌های جدیدی را الهام بخشیده که
فراتر از شیمی‌درمانی و پرتودرمانی سنتی، به تعامل تومور با مغز هدف قرار می‌دهد.
همگرایی علوم اعصاب و انکولوژی به‌سرعت در حال پیشرفت است و به لطف این محققان پیشرو، اکنون
چارچوب جدیدی برای مقابله با گلیوماها در اختیار داریم—رویکردی که نه‌تنها خود تومور بلکه محیط عصبی آن را نیز هدف قرار می‌دهد(منبع:نورودیلی+نیاگ).
مطالعه‌ی بیشتر@Cyberstudents
